Η Αντιφασιστική Καμπάνια δημοσιεύει συνέντευξη του βουλευτή της ΛΔ Λουγκάνσκ, Γιούρι Χολόφ . Ο Γιούρι Χοχλόφ είναι κομμουνιστής, μέλος του Εργατικού Μετώπου του Λουγκάνσκ και λαμβάνει ενεργά μέρος στην ένοπλη αντίσταση εναντίον της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Κιέβου και των φασιστικών εθελοντικών ταγμάτων. Έχει ενδιαφέρον ότι αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος πρόσφατα εμφανίστηκε ως εισηγητής αντι-gay νόμου που δήθεν ψηφίστηκε απ’ το κοινοβούλιο του Λουγκάνσκ. Για την ιστορία, η είδηση διαδόθηκε από ουκρανικά και δυτικά μήντια και διαψεύστηκε πανηγυρικά από τον ίδιο. Εδώ στη συγκεκριμένη συνέντευξη τοποθετείται για την κοινωνικοοικονομική κατάσταση στη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ, την προοπτική της Νοβορόσια, τις καταστροφές και το δυναμικό του εξορυκτικού τομέα και της βιομηχανίας του Ντονμπάς.
Πως εκτιμάτε την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση στη ΛΔ Λουγκάνσκ;
— Μπορώ να πω ότι εκτιμώ την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση στη ΛΔΛ ως κρισιακή και κρίσιμη. Η κατάσταση αυτή, λόγω των πολεμικών επιχειρήσεων έχει οδηγηθεί πρακτικά σε μηδενική ανάπτυξη. Παρ’ όλα αυτά όμως έχει διατηρηθεί ορισμένο οικονομικό δυναμικό στην περιοχή του Λουγκάνσκ.
Τι ακριβώς, κατά τη γνώμη σας εμποδίζει την έξοδο απ’ την κρίση;
— Εκείνο που προπαντός εμποδίζει την έξοδο απ’ την κρίση είναι η διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων στην επικράτεια της ΔΛΛ. Αυτός είναι ο βασικός παράγοντας, που έχει αποσταθεροποιήσει τώρα πλήρως την κατάσταση, την έχει οδηγήσει σε κρισιακή και κρίσιμη θέση.
Ωστόσο, υπάρχουν και κάποια άλλα προσκόμματα εκτός του πολέμου;
– Αδιαμφισβήτητα, όταν λαμβάνει χώρα η συντριβή ενός συστήματος, το οποίο υπήρχε εδώ επί 23 χρόνια και κατ’ αρχήν, λειτουργούσε μόνο για να καταστρέφει σταδιακά και αργά μιαν ευημερούσα περιοχή. Αυτό είναι το δεύτερο αίτιο της αποσταθεροποίησης.
Σε τι κατάσταση βρίσκονται σήμερα τα ανθρακωρυχεία; Πόσα από αυτά λειτουργούν και πόσα όχι και γιατί;
— Σήμερα έχουν διατηρήσει πλήρως το δυναμικό τους τα ανθρακωρυχεία «Σβερντλόφσκ-Ανθρακίτης», «Ρόβενκι-Ανθρακίτης», «Ντονμπάς-Ανθρακίτης», και δύο ακόμα ορυχεία ανθρακιτών: το «Παρτιζάνσκαγια» και το «Κομσομόλσκαγια». Αλλά στις υπόλοιπες ενώσεις, όπως η «Λουγκάνσκ- Ούγκολ», η λειτουργία έχει παραλύσει πλήρως. Ορυχεία όπως το «Λισιτσάνσκ-Ούγκολ», σήμερα επίσης είναι εκτός λειτουργίας και βρίσκονται στα κατεχόμενα (από τον ουκρανικό στρατό) εδάφη. Λόγω πολεμικών επιχειρήσεων έχει παραλύσει η λειτουργία και του «Περβομάισκ-Ούγκολ». Μπορώ να αναφέρω ποια ορυχεία λειτουργούν. Έχει διατηρήσει πλήρως το δυναμικό του το ορυχείο «Κρασνοντόν-Ούγκολ». Ωστόσο, σήμερα, ακόμα και τα λειτουργούντα ορυχεία, δεν λειτουργούν στην πλήρη ισχύ τους, δεν αξιοποιούν το σύνολο του διαθέσιμου δυναμικού τους. Γνωρίζουμε ότι τέτοιες ναυαρχίδες του «Σβερντλόφσκ-Ανθρακίτης», όπως ο «Κόκκινος Αντάρτης» και το ορυχείο «Ντονιέτσκαγια-Καπιτάκναγια», βρέθηκαν σε ζώνη πυρός. Σήμερα λειτουργούν μόνο τα συστήματα άντλησης, ώστε να τεθεί μια τάξη στις στοές εξόρυξης. Σε πλήρη βαθμό σήμερα λειτουργεί μόνο το «Κρασνοντόν-Ούγκολ», λίγο-πολύ στα πλαίσια της προβλεπόμενης από το σχέδιο ισχύος.
Σε ποιόν ανήκουν τα ορυχεία, σε δημόσιους ή σε ιδιωτικούς οργανισμούς;
— Από τις προαναφερθείσες ενώσεις, ανήκουν στο δημόσιο μόνον οι Εξορυκτικές Βιομηχανίες «Ανθρακίτης», «Ντονμπάς-Ανθρακίτης» και η «Λουγκάνσκ- Ούγκολ». Αυτά είναι τα ορυχεία που βρίσκονται στην επικράτεια της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ και συνιστούν κρατική ιδιοκτησία. Ωστόσο, τα καλύτερα, τα πιο προσοδοφόρα ορυχεία, όπου εξορύσσονται οι πιο υψηλής ποιότητας λιθάνθρακες και τα πιο νεαρά αποθέματα κοιτασμάτων, ανήκουν σε ιδιωτική ιδιοκτησία. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν νέα καταστατικά έγγραφα, και όσο δεν υπάρχουν, ισχύουν τα παλαιά. Η Ε.Π.Ε. «Μετινβέστ» έχει στην ιδιοκτησία της το ορυχείο «Κρασνοντόν-Ούγκολ» και η εταιρεία «DTEK» έχει στην ιδιοκτησία της τέτοια ισχυρά ορυχεία όπως τα «Σβερντλόφσκ-Ανθρακίτης» και «Ρόβενκι-Ανθρακίτης».
Σε ποιον ακριβώς ανήκουν αυτά;
— Η «Μετινβέστ» και η «DTEK» είναι εταιρείες του Αχμέτοφ. Είναι δηλαδή εταιρείες που ανήκουν στον κύριο Ρενάτ Αχμέτοφ.
Σε ποιον και που διακινείται η προερχόμενη απ’ τα ορυχεία πρώτη ύλη;
— Βάσει των πληροφοριών που διαθέτουμε, από τους μισθούς των εργαζομένων όλων των ορυχείων, γίνεται παρακράτηση φόρων για τη λεγόμενη Αντιτρομοκρατική επιχείρηση. Επομένως, όποιος εισπράττει τους φόρους κάνει και χρήση στην αγορά του προϊόντος. Και αυτό συμβαίνει, παρά το γεγονός ότι υπάρχει εντολή, βάσει της οποίας τα ορυχεία πρέπει να λειτουργούν μόνο για λογαριασμό της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ. Δεν γνωρίζω κατά πόσο εκτελείται αυτή η εντολή. Ωστόσο, εφ’ όσον εκεί εξορύσσεται άνθρακας, και στις αποθήκες δεν υπάρχει και τόσο πολύς, κάπου τον στέλνουν.
Μπορούμε συνεπώς να υποθέσουμε ότι τον στέλνουν στην Ουκρανία στην κατεύθυνση του Κιέβου;
— Μπορούμε να το υποθέσουμε, αλλά γνωρίζουμε ότι υπάρχει η αντίστοιχη εντολή. Και, φερ’ ειπείν, δεν μπορεί να περνά ανοικτά από τη σιδηροδρομική γραμμή. Ωστόσο, τα δημόσια ορυχεία υπάγονται στο υπουργείο καυσίμων και ενέργειας του Κιέβου, οι διευθυντές και οι στρατηγοί του οποίου προς το παρόν διορίζονται από την ηγεσία του Κιέβου. Έχει άραγε νόημα να πούμε κάτι επιπλέον;
Μας λέτε «βάσει εντολής». Βάσει ποιας εντολής;
— Υπάρχει εντολή του επικεφαλής της ΛΔΛ, βάσει της οποίας, ό,τι παράγεται στην περιφέρεια του Λουγκάνσκ, δεν μπορεί να κατευθύνεται πουθενά έτσι απλά, χωρίς την άδεια του επικεφαλής της δημοκρατίας.
Υπάρχει η άποψη, κατά την οποία μερικά ορυχεία έχουν καταληστευτεί. Ισχύει αυτό; υπάρχουν άραγε σχήματα παρόμοιας υπονόμευσης;
— Η καταλήστευση των ορυχείων συμβαίνει εδώ και 23 χρόνια, και συγκεκριμένα των δημοσίων επιχειρήσεων. Υπάρχουν ολόκληρα σχήματα μηχανισμών. Δεν γεννήθηκε εδώ άσκοπα επί 23 χρόνια η μαφία του άνθρακα που εξασφάλισε τον πλουτισμό ορισμένων προσώπων. Εδώ ακριβώς στήθηκαν σκιώδεις εγκληματικές πλεκτάνες εξόρυξης των στρατηγικών αποθεμάτων άνθρακα, σε ορύγματα εύκολης εξόρυξης στρωματικών κοιτασμάτων μεγάλου πάχους σε δίσκους. Αυτό δεν το έκαναν ούτε οι παππούδες μας. Και όμως, στην πρώτη δεκαετία του αιώνα μας άρχισε η εκμετάλλευση στρωματικών κοιτασμάτων μεγάλου πάχους σε δίσκους, χωρίς αποκατάσταση του ορύγματος και υποδομή, που μέχρι την έναρξη αυτού του πολέμου προσέλαβε καταστροφικές διαστάσεις. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της καταστροφής το 2013 στην περιφέρεια του Λουγκάνσκ απαιτούνταν 3,8 δισ. γκρίβνι για την αποκατάσταση μετά από αυτές τις “ληστρικές εκσκαφές”, όπως τις ονομάσαμε. Η χούντα του Κιέβου έχει μετατρέψει την περιφέρεια του Λουγκάνσκ σε σκουπιδότοπο, χωρίς να συμμαζεύει.
Μπορούν άραγε σήμερα να τεθούν σε λειτουργία τα ορυχεία; Και τι εμποδίζει αυτή τη διαδικασία;
— Αδιαμφισβήτητα μπορούν και οφείλουν να τεθούν σε λειτουργία, δεδομένου ότι ο άνθρακας είναι για τον τόπο μας ο ουσιαστικότερος και ο μεγαλύτερος πλούτος. Είναι για εμάς πραγματικά ο «μαύρος χρυσός». Και τα ορυχεία μπορούν να τεθούν σε λειτουργία μόνον υπό τον όρο όλη η εξορυκτική παραγωγή να εθνικοποιηθεί. Όλο το υπέδαφος οφείλει να ανήκει στο λαό της περιφέρειας του Λουγκάνσκ. Και μόνο με μια προσέγγιση εκ μέρους του κράτους μπορεί να αποκατασταθεί η βιομηχανία του άνθρακα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Και από που μπορούν σήμερα να αντληθούν πόροι για την αποκατάσταση των ορυχείων; Προβλέπονται από πουθενά;
— Σήμερα που τίθεται ζήτημα επιβίωσης της δημοκρατίας μας, η οποία έχει πλέον ουσιαστικά δημιουργηθεί μεν, αλλά η μισή της επικράτεια βρίσκεται υπό την κατοχή της εχθρικής χούντας, σήμερα που όλο και πιο πολλές ενισχύσεις μεταφέρονται στη γραμμή του μετώπου, , όταν τίθεται το ζήτημα της στρατιωτικής επιβίωσής μας, νομίζω ότι η αναφορά σε μεγαλεπήβολο πρόγραμμα αναγέννησης των ορυχείων είναι πρόωρη. Ας αγωνιστούμε πρώτα για να επιβιώσουμε. Ας πράξουμε έτσι, ούτως ώστε όλες οι αποφάσεις να μπορούν να λαμβάνονται εδώ στο Λουγκάνσκ εν ονόματι και προς όφελος του λαού του Λουγκάνσκ. Αδιαμφισβήτητα, αυτός που το επιθυμεί, θα βρει και πόρους. Το που και πως θα αποβλέπουμε όταν πια θα έχουμε ειρηνική περίοδο, όταν αποκαταστήσουμε τη μεθόριό μας, όταν διώξουμε από εδώ όλους τους κακούργους, τότε νομίζω θα βρούμε και τους πόρους. Έχουμε πληθώρα πηγών. Διαθέτουμε ένα ολόκληρο παραγωγικό σύμπλεγμα το οποίο βασιζόταν στον άνθρακα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι παππούδες μας έχτισαν τις μεταλλουργικές μονάδες τους εδώ στο Αλτσίεβσκ. Τις έχτισαν με δεδομένη την εγγύτητα των κατάλληλων για κοκ λιθανθρακικών κοιτασμάτων (άνθρακα οπτανθρακοποίησης- στμ.), ώστε να είναι δίπλα το κοκ και τα μεταλλεία σιδήρου, εδώ που παρατηρείται η περίφημη μαγνητική ανωμαλία του Κούρσκ [έντονο μαγνητικό πεδίο ακόμα και στην επιφάνεια του εδάφους, ικανό να έλκει μεταλλικά οχήματα και σε ανηφόρα – στμ.] και έχουμε την κοιλάδα του Κριβορόζσκ. Εδώ είναι και τα κοιτάσματα σιδηρομεταλλεύματος. Ακριβώς γι’ αυτό χτίστηκαν εδώ τα εργοστάσιά μας. Τότε λοιπόν που η οικονομία μας θα δουλέψει σε πλήρη ισχύ, όταν η κατανομή κερδών και υπερκερδών δεν θα γίνεται για τον κάθε Βάσια και Πέτια, αλλά προς όφελος του εργαζόμενου λαού του Λουγκάνσκ, τότε αδιαμφισβήτητα θα βρεθούν και οι πόροι για την αναβάθμιση, για την αναγέννηση και την ανάπτυξη της βιομηχανίας άνθρακα του Ντονμπάς. Μόνον όταν δεν θα γίνει όπως εδώ και 23 χρόνια, που όλα τα έστελναν στη Δύση, όπου αναβάθμιζαν τη δική τους οικονομία, κάνοντας γι’ αυτούς κέρδη και υπερκέρδη, τη στιγμή που ότι έκανε η χούντα του Κιέβου αναγόταν στο ελάχιστο, ώστε να ξαναγίνει η στέπα του Ντονιέτσκ και πάλι κενή, απογυμνωμένη από κάθε βιομηχανία.
Εσείς προσωπικά είστε υπέρ της ΛΔΛ και της ΛΔΝτ., ως ξεχωριστών κρατικών υποστάσεων, ή μήπως πιστεύετε ότι χρειάζεται πλέον μια ενιαία Νοβορώσια; Εξηγείστε παρακαλώ την απάντησή σας.
— Εγώ είμαι βουλευτής της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ, γι’ αυτό και πονάω την ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Λαϊκή Δημοκρατίας μας του Λουγκάνσκ. Ωστόσο, βλέπω λίγο πιο μπροστά και είμαι βουλευτής από την αρχή, απ’ όταν εξελέγη το σώμα μας και περάσαμε από το παλαιό Συμβούλιο στο νέο, ώστε να μεταβιβάσουμε εμπειρία στους βουλευτές που μόλις είχαν αναλάβει. Παρ’ όλα αυτά, βλέποντας λίγο μπροστά και το τι θεσπίζεται στη ΛΔΛ, θεωρώ ότι, παρ’ όλα αυτά, το μέλλον ανήκει στη Νοβορώσια, στο μοντέλο εκείνο που έχουμε εγκρίνει, μέσα από έντονες διαφωνίες, πείθοντας ο ένας τον άλλο, ελάβαμε την απόφαση να συγκροτήσουμε τη Νοβορώσια. Ακριβώς σε αυτό το πνεύμα καταβάλλουμε προσπάθειες ώστε οι δημοκρατίες του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ να σταθούν στα πόδια τους. Και όσο πιο σύντομα θα σταθούν, τόσο πιο γρήγορα και ισχυρά θα συγκροτηθεί και η νεοπαγής Νοβορώσιά μας. Τα [παραγωγικά] συμπλέγματα και οι υποδομές μας σε Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ είναι τόσο αλληλένδετα, ώστε δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς αυτό το δεσμό, αυτόνομα η μία Δημοκρατία απ’ την άλλη. Είμαστε ένα ενιαίο σύμπλεγμα, γι’ αυτό και ψηφίσαμε υπέρ αυτής της συγκρότησης. Ακριβώς έτσι βλέπω στο εγγύς μέλλον την ανάπτυξη της κρατικής μας υπόστασης, ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση.
Έπεται το μέρος της συνέντευξης, το οποίο δεν έχει μαγνητοσκοπηθεί, αλλά είναι μαγνητοφωνημένο.
Πόσα ορυχεία έχουν παραμείνει κρατικά;
— Όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση, στην περιφέρεια του Λουγκάνσκ υπήρχαν 97 ορυχεία κρατικής ιδιοκτησίας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας 1990-2000 δεν τα πείραξαν, μιας και βάσει των νόμων της Ουκρανίας ανήκαν στο λαό. Στην πραγματικότητα δεν έθιξαν αυτό το καθεστώς μέχρι το 1998. Μετά έκανε την εμφάνισή της μια σχέση αγνόησης αυτών των νόμων και άρχισαν να στριμώχνουν τα ορυχεία, ιδιαίτερα με την ανάληψη της κυβέρνησης απ’ τον Κούτσμα. Τότε προωθήθηκαν τα πρώτα σχέδια αναδιάρθρωσης και τα πρώτα πλήγματα υπέστη μια απ’ τις πιο ισχυρές ενώσεις, η «Σταχάνοφ- Ούγκολ», στην οποία υπάγονταν 17 ορυχεία. Εκεί ξεκίνησαν τα πρώτα βάναυσα λουκέτα: στην αρχή έκλειναν τα ορυχεία και στη συνέχεια κατάρτιζαν τα σχέδια κλεισίματός τους. Αναφέρω λοιπόν: έκλεισε το περίφημο ορυχείο όπου ο Σταχάνοφ σημείωσε το ρεκόρ του, το ορυχείο «του 22-ου συνεδρίου του κόμματος», νεκρώθηκε το ορυχείο «Τσεντράλνα Ίρμινο», που μόλις είχε ολοκληρώσει την γενική ανακατασκευή των υποδομών της και ήταν πλήρως έτοιμη για την εκμετάλλευση νέων κοιτασμάτων με τις γαλαρίες του. Αντί να σκεφτούν πως θα ζήσει αυτό το ορυχείο, το έκλεισαν. Αυτό το ορυχείο είναι ένα από τα πρώτα που έκλεισαν στην περιφέρεια του Λουγκάνσκ, και μάλιστα με βάρβαρο τρόπο. Είναι ένα από τα πρώτα που στην αρχή τα έκλεισαν, έδιωξαν τους ανθρώπους και μετά άρχισαν να σκέπτονται περί του σχεδίου κλεισίματός του. Ως μηχανικός μεταλλειολόγος σας δηλώνω υπευθύνως: «Αυτό είναι ένα έγκλημα απέναντι πρωτίστως κατά της περιοχής και των εργαζομένων του ορυχείου και είναι επίσης ένα έγκλημα κατά του συνόλου των κατοίκων της περιοχής του Λουγκάνσκ». Αυτό ήταν το πρώτο δοκιμαστικό τεμάχιο, η εγκληματική εκποίηση του οποίου πέρασε χωρίς την παραμικρή τιμωρία. Όλοι διαπίστωσαν λοιπόν ότι μπορούσαν να αντιμετωπίσουν κατ’ αυτό τον τρόπο την βιομηχανία άνθρακα και όλο τον ορυκτό πλούτο. Άγνωστο παραμένει το τι απέγινε όλος ο εξοπλισμός αυτού του ορυχείου, που φυγαδεύτηκε. Εκεί υπήρχαν περί τα 50 χιλιόμετρα στοών εξόρυξης πλήρως εξοπλισμένων που εγκαταλείφθηκαν χωρίς να αποσυναρμολογηθούν. Κάθε μέτρο είναι κι ένας τόνος. Ακόμα και η εγκατάλειψη αυτού του ορυχείου συνιστά από μόνη της έγκλημα. Και το εγκατέλειψαν απερίσκεπτα, χωρίς το παραμικρό μέτρο προστασίας για τα άλλα ορυχεία. Τα μη απαντλούμενα από αυτό το ορυχείο ύδατα κάπου θα καταλήξουν. Άρα, τα ίδια ύδατα θα χρειαστεί να απαντληθούν από το γειτονικό ορυχείο, μιας και εξόρυξη έχουμε σ’ αυτή την περιοχή εδώ και πάνω από εκατό χρόνια και μιας και γειτνιάζουν οι σήραγγες, το νερό βρίσκει διόδους ροής. Ύδατα που απαντλούνταν σε ένα σύστημα ορυχείων, με την κατάπαυση της απάντλησης, βρίσκουν διόδους και κατακλύζουν άλλα γειτονικά. Έτσι κι έγινε. Αμέσως κατέκλυσαν τη γειτονική κωμόπολη Μπριάνκ, το ορυχείο «Κριβορόζσκαγια», το οποίο ήταν συνδεδεμένο με το ορυχείο «Μπριάνκοβσκαγια» και διέθετε κολοσσιαία αποθέματα εκατομμυρίων τόνων καθαρού ορυκτού, με έτοιμες υποδομές αποθεμάτων στο κοίτασμα του Γκοντσαρόφσκι, η εκμετάλλευση του οποίου είχε προγραμματιστεί συνδυαστικά από τα δύο αυτά ορυχεία, δηλαδή το «Μπριάνκοβσκαγια» και το «Κριβορόζσκαγια». Αυτό δεν το έκλεισαν με πτώχευση. Απλώς έγινε παύση των εργασιών. Εκεί υπήρχαν αναβατόρια, κεκλιμένα επίπεδα, συστήματα εξαερισμού, αλλά, η πλημμύρα είχε αποτελέσματα αντίστοιχα κάποιας σκόπιμης δολιοφθοράς: δεν υπήρχε η παραμικρή πρόβλεψη για τη ροή υδάτων στο «Μπριάνκοβσκαγια» από το «Κριβορόζσκαγια», τη στιγμή που οι σήραγγες του ορίζοντα βάθους 567 ήταν ήδη διασυνδεδεμένες. Αυτό λειτούργησε σαν βόμβα για το συγκρότημα του «Σταχάνοφ-Ούγκολ». Παρόμοια “βόμβα” ενεργοποίησαν και στο «Τσεντράλναγια-Ίρβινο», και στα παρακείμενα «Τσεσνόκοβο», «Μαξίμοβκα», «Του Ιλίτς» και από την άλλη πλευρά, στο «Μπριάνκ», που συμπαρασύρθηκε από την πλημμύρα του ορυχείου «Μπριάνκοβσκαγια». Όταν σταμάτησαν την απάντληση υδάτων στο «Κριβορόζσκαγια», το νερό με φυσική ροή πέρασε στο «Μπριάνκοβσκαγια», όπου δεν τα κατάφεραν οι αντλίες, που είχαν εγκατασταθεί με ισχύ μόνο βάσει των υπογείων υδάτων του «Μπριάνκοβσκαγια». Η πλημμύρα εγκλώβισε στις σήραγγες 300 βαγόνια καθαρού άνθρακα οπτανθρακοποίησης πάνω στις υπόγειες σιδηροδρομικές γραμμές.
Πότε συνέβησαν αυτά;
— Τον Δεκέμβριο του 1995. Και τι βλέπουμε εδώ; Πλημμύρισαν αυτά τα δύο ορυχεία. Δίπλα είναι το ορυχείο «Του Ιλίτς», όπου άρχισαν να συρρέουν τα ύδατα των δύο παραπάνω. Η πλημμύρα έπληξε και το ορυχείο «Πεδίο του Ιλίτς». Το 1996 πλημμύρισε και το βασικό ορυχείο του «Σταχάνοφ-Ούγκολ». Στο κέντρο του Σταχάνοφ, υπάρχει ένα ισχυρό ορυχείο, που έδινε κάποτε ανά 5-6 χιλιάδες τόνους άνθρακα ημερησίως ευρισκόμενο στο κέντρο της πόλης. Γι’ αυτό και το έλεγαν «Μινιατούρα του Ντονμπάς». Εκεί γινόταν εξόρυξη εξαιρετικής ποιότητας άνθρακα οπτανθρακοποίησης, ειδικά για το επί τούτου κατασκευασμένο χημικό εργοστάσιο κοκ, το πρώτο που χτίστηκε δίπλα στο ορυχείο. Αυτό ήταν το πρώτο εργοστάσιο του είδους στη Ρωσική αυτοκρατορία. Εδώ ακριβώς είναι η γενέτειρα της χημικής βιομηχανίας κοκ του Ντονμπάς. Όταν νεκρώθηκαν τα κοιτάσματα άνθρακα οπτανθρακοποίησης, «Κριβορόζσκαγια», «Μπριάνκοβσκαγια», «Τσεντράλναγια-Ίρβινο», «Μαξίμοβκα», «Τσεσνόκοβο» – όλα αυτά που δούλευαν κοιτάσματα άνθρακα οπτανθρακοποίησης, λόγω απειλής πλημμύρας απλώς έκλεισαν και τα ορυχεία «Τσεσνόκοβο» και «Μαξίμοβκα». Γι’ αυτό λέω ότι πρόκειται για κολοσσιαίο έγκλημα κατά της περιφέρειας, όπου εργάζονταν περί τις τρεις χιλιάδες ανθρακωρύχοι σε όλο το συγκρότημα. Εδώ δεν είναι μόνο τα ορυχεία, αλλά και τα εργοστάσια που τα εξυπηρετούν, τα χημικά εργοστάσια κοκ, που “κρέμονταν” απ’ τον άνθρακα, οι επιχειρήσεις μεταφορών και συγκοινωνιών. Και κανένας μέχρι τώρα δεν τιμωρήθηκε. Δημιουργείται η αίσθηση ότι στο Κίεβο καθόταν κάποιος άνθρωπος που ήθελε να υπονομεύσει και την Ουκρανία και το Ντονμπάς, όλο τον εργαζόμενο λαό.
Ήταν 97 τα ορυχεία. Πόσα από αυτά απέμειναν;
— Σήμερα έχουν απομείνει περί τα 30 ορυχεία σε λειτουργία: 5 στο Σβερντλόβσκ, 5 στα Ρόβενκι, 5 στο Κράσνι Λουτς, 5 στο Κρασνοντόν, 6 στο Περβομάισκοε, 4 στο Λισιτσάνσκ και 8 στο Λουγκάνσκ-Ούγκολ. Τα ορυχεία «Άννινσκαγια» και «Κρασνοπόλσκαγια» (ιδιαίτερα το δεύτερο) έχουν κολοσσιαίο δυναμικό. Αυτά τα δύο ορυχεία βρίσκονταν σε στάδιο γενικής ανακατασκευής από τα τέλη της δεκαετίας του 1980-1990 με επενδεδυμένα κολοσσιαία χρηματικά ποσά. Μετά ξεκίνησε η κατασκευή στο «Κρασνοπόλσκαγια» ενός νέου συγκροτήματος δυναμικού 66 εκατομμυρίων διαπιστωμένων τόνων και 38 εκατομμυρίων άμεσα εκμεταλλεύσιμων στο κοίτασμα. Αν τα αθροίσετε θα έχετε τα συνολικά αποθέματα των κοιτασμάτων που υπάγονται στο «Κρασνοπόλσκαγια»: πάνω από 100 εκατομμυρίων τόνων άνθρακα οπτανθρακοποίησης. Και όλα αυτά δίπλα ακριβώς απ’ το Άλτσεβσκι, ακριβώς με βάση αυτό το κοίτασμα χτιζόταν επί πολλές εκατοντάδες χρόνια το εργοστάσιο «Αλτσεβσκοχίμ».
Αυτά που απέμειναν είναι κρατικά ή ιδιωτικά;
— Κρατικά είναι: 5 του Κρασνολουγκάνσκ, 4 του Λουσιτσιάνσκ, που τώρα βρίσκονται στα κατεχόμενα από τους «ουκρόπι» εδάφη και 6 στο Περβομάισκ. Τα υπόλοιπα – τα καλύτερα ορυχεία που εξορύσσουν τον μοναδικό στον κόσμο «ανθρακίτη», βρίσκονται στο Σβερντλόφσκ και στα Ρόβενκι. Εκεί ακριβώς υπάρχει ο ύψιστος βαθμός μεταμόρφωσης των προϊστορικών ανθρακούχων ιζημάτων. Εκεί εξορύσσεται ο πλέον υψηλής θερμικής απόδοσης άνθρακας. Και το πιο σημαντικό: εκεί εξορύσσεται ο καλύτερης ποιότητας θειούχος άνθρακας, και το θείο είναι ένας πολύ σημαντικός δείκτης του άνθρακα. Να με τι θα μπορέσουμε να εξοφλήσουμε όλους τους πιστωτές μας.
Μετάφραση από το ρωσικό πρωτότυπο: Δ. Πατέλης
Το βίντεο με την πλήρη συνέντευξη στα ρώσικα: