97 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Η παγκόσμια αντίδραση, η αστική τάξη όλου του κόσμου, τρέμει το πνεύμα της…

του Δημήτρη Πατέλη

Σήμερα συμπληρώνονται 97 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, την πρώτη και μεγαλύτερη νικηφόρο πρώιμη επανάσταση που δρομολόγησε τη νομοτελή μετάβαση της ανθρωπότητας στη μεγάλη εποχή της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας ενοποίησης της ανθρωπότητας.Η επανάσταση αυτή θα εμπνέει τη νικηφόρο δράση των κομμουνιστών για τις επικείμενες (πρώιμες και ώριμες) νικηφόρες επαναστάσεις.

Θεμελιώδης και εκ των ων ουκ άνευ όρος για την ανάπτυξη αντίστοιχων της σύγχρονης εποχής υποκειμένων, είναι η δημιουργική (όχι δογματική) κατάκτηση και ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας της εποχής και η αντίστοιχη επαναστατική στάση ζωής.

Οι παραπάνω όροι επιτρέπουν τη διαμόρφωση επιστημονικής γνώσης και αυτογνωσίας, συνείδησης και αυτοσυνειδησίας, αίσθησης και διαίσθησης της θέσης και του ρόλου του υποκειμένου για τη βέλτιστη εμπλοκή του στην εκτύλιξη και έκβαση της ιστορικής νομοτέλειας, ιδιαίτερα στην κρισιακή συγκυρία της εποχής.

Αυτή η συνειδητή και μετά λόγου γνώσεως της νομοτέλειας ανάπτυξη του υποκειμένου, επιτρέπει την αντίληψη του γεγονότος ότι αντίστοιχο της εποχής υποκείμενο είναι αυτό που αφουγκράζεται τις διαθέσεις και συμβάλλει με το βέλτιστο τρόπο, καταλυτικά, καίρια στην επαναστατική τροπή-αναβάθμιση της λαϊκής δράσης, του κινήματος των ίδιων των εργαζομένων, βάσει των ίδιων τους των ζωτικών αναγκών και προβλημάτων στην κρισιακή συγκυρία, αναβαθμίζοντας διαρκώς και συγκεκριμενοποιώντας την προσήλωση στο στρατηγικό στόχο ενοποίησης της ανθρωπότητας.

Σε συνθήκες κλιμακούμενου Γ’ θερμού Παγκοσμίου Πολέμου, μεθοδεύεται αναζωπύρωση παλαιών και πρόκληση νέων εστιών σύρραξης (Παλαιστίνη, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Σομαλία, Αφγανιστάν, Υπερκαυκασία, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία κ.ο.κ.). Οργανική συνιστώσα αυτού του πολέμου, είναι τόσο ο πόλεμος πολιτών (“εμφύλιος”) της Ουκρανίας, όσο και ο αντίστοιχος ψυχολογικός-προπαγανδιστικός.

Απαιτεί μεγάλη προσοχή ο τρόπος και τα μέσα με τα οποία προσεγγίζεται το πρόβλημα, και ιεραρχούνται οι πτυχές και τα επίπεδά του, το πως διακρίνονται και ιεραρχούνται εχθροί και φίλοι σε αυτή τη σύρραξη όπου διακυβεύονται οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Κριτήριο ορθότητας της προσέγγισης είναι η αντικειμενική περιγραφή, η εξήγηση-ερμηνεία των τεκταινόμενων βάσει συνεκτικής επιστημονικής θεωρίας και μεθοδολογίας και η πρόβλεψη του φάσματος πιθανών εκβάσεων για την συνειδητή εμπλοκή του υποκειμένου στα τεκταινόμενα. Από αυτή την άποψη, είναι ζωτικής σημασίας η βέλτιστη διεθνιστική στήριξη στους εξεγερμένους της Ουκρανίας, δηλαδή, στην 1η ένοπλη αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική και κοινωνική εξέγερση – επανάσταση του 21ου αι., ως εξαιρετικής σημασίας γεγονός για τις προοπτικές του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος.

Οι πολίτες της νοτιοανατολικής Ουκρανίας (όπου συγκεντρώνεται το 75% της βιομηχανίας της χώρας) – Ρώσοι, Ουκρανοί, Έλληνες κ.ο.κ. – δεν είχαν πολλές επιλογές για την επιβίωση και την αξιοπρέπειά τους. Η εγκάθετη των ΗΠΑ και της ΕΕ φασιστική χούντα του Κιέβου, εν ονόματι της “Ευρωπαϊκής επιλογής”, τους απαγορεύει τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τα στοιχειώδη δικαιώματά τους, ενώ τους ωθεί να εγκαταλείψουν τις εστίες τους ή/και να ζήσουν περιορισμένοι σε γκέτο, λόγω της στυγνής διπλής καταπίεσης (κοινωνικοοικονομικής και εθνικής-πολιτισμικής).

Η  παγκόσμια αντίδραση, η αστική τάξη όλου του κόσμου, τρέμει το πνεύμα της Οκτωβριανής επανάστασης που εμπνέει και την εξέγερση στην Ουκρανία, την πρώτη λαϊκή, αντιφασιστική εξέγερση του 21ου αι. Μιαν εξέγερση που στρέφεται όλο και πιο αποφασιστικά κατά της ολιγαρχίας του πλούτου. Παραπάνω λόγους για τέτοιο τρόμο έχει και η ρωσική ολιγαρχία του πλούτου, που προέκυψε από τις ίδιες ληστρικές ιδιωτικοποιήσεις της αντεπανάστασης και της αστικής παλινόρθωσης που έλαβαν χώρα σε όλη την τ. ΕΣΣΔ, που φέρει το στίγμα της καταστροφικής διάλυσης της ΕΣΣΔ, του αιματηρού πραξικοπήματος του Οκτωβρίου του 1993, της “θεραπείας Σοκ” του ΔΝΤ κ.ο.κ.

Εδώ εκδηλώνεται ανάγλυφα η αναντιστοιχία με την εποχή και τη συγκυρία της νυν πολιτικής ηγεσίας της Ρωσίας, αλλά και όλων εκείνων των δυνάμεων που αδυνατούν να δώσουν βιώσιμη και ελκτική θετική προοπτική στην κοινωνία, στην ανθρωπότητα.

Δεδομένου ότι η πολιτική αποικιοποίησης της Ελλάδας και των λοιπών χωρών της περιφέρειας της Ευρωζώνης και της ΕΕ και ο πόλεμος στην Ουκρανία έχουν κοινή μήτρα, είναι κινήσεις πολέμου του ίδιου Ευρωατλαντικού άξονα, που δείχνει όλο και πιο απροκάλυπτα το φασιστικό του πρόσωπο, τον αιμοσταγή χαρ/ρα ΗΠΑ – ΕΕ – ΝΑΤΟ, η μόνη απάντηση του επαναστατικού λαϊκού κινήματος είναι η συγκρότηση διεθνιστικού & πατριωτικού, αντιιμπεριαλιστικού & αντιφασιστικού λαϊκού μετώπου απ’ όλους τους λαούς που πλήττονται απ’ τον άξονα.

Είναι τουλάχιστον φαιδρό, να προτάσσεται μετωπική διεθνιστική αλληλεγγύη σε μία από τις εκφάνσεις του άξονα (π.χ. στον πόλεμο στο Ντονμπάς της Ουκρανίας, στη Συρία, στην Παλαιστίνη κ.ο.κ.) και να υπονομεύεται αυτή σε χώρες και περιοχές που πλήττονται από τις στρατηγικές επιλογές του ίδιου άξονα (Ελλάδα, περιφέρεια της ΕΕ). Η κατάπτωση που εκφράζει αυτή η πολιτική συνιστά απόκλιση τόσο από τη λογική του επαναστατικού κινήματος, της επαναστατικής θεωρίας και πράξης όσο και από τη στοιχειώδη ηθική. Η κατάπτωση αυτή συνιστά παραίτηση από τη διεκδίκηση επαναστατικής ηθικοπολιτικής ηγεμονίας.    

Η βέλτιστη συνεισφορά στη συγκρότηση αυτού του μετώπου, θα είναι το κριτήριο για την διάκριση των πραγματικά μάχιμων επαναστατικών δυνάμεων του αιώνα από τις δυνάμεις των εκφυλισμένων και χρεοκοπημένων καταλοίπων του κινήματος, από τους νυν αποστάτες του επαναστατικού αγώνα. Οι τελευταίοι εκφράζονται με δύο βασικές μορφές: α) του απροκάλυπτου καθεστωτισμού, με πλήρη αποδοχή των στρατηγικών επιλογών της άρχουσας τάξης (Ε.Ε., ΝΑΤΟ κ.ο.κ.) με τη διαχειριστική λογική της ανάθεσης (προς “διαπραγμάτευση”) και της αναπαραγωγής του κοινοβουλευτικού κρετινισμού και β) του διχαστικού σεχταρισμού με φραστική επίκληση μαξιμαλιστικής “επαναστατικής καθαρότητας”.

Όλες οι συνιστώσες της σημερινής αποστασίας από τις επιταγές του επαναστατικού κινήματος συγκλίνουν στην εξαιρετικά επωφελή για το καθεστώς του άξονα κατάπνιξη της μοναδικής προοπτικής του επαναστατικού κινήματος σε συνθήκες δομικής συστημικής κρίσης και πολέμου, μέσω της συστηματικής αποτροπής και υπονόμευσης της μετωπικής λαϊκής συγκρότησης του αγώνα με διάφορα άθλια προσχήματα.     

Συντροφικά