Η πλειοψηφία του λαού στις τελευταίες εκλογές (25.1.2015) καταδίκασε τις μνημονιακές πολιτικές και δεν φοβήθηκε την καταστροφολογική προπαγάνδα της προηγούμενης κυβέρνησης περί “πιστωτικού γεγονότος”, πτώχευσης κτλ, γεγονός που δείχνει κάποιο βαθμό ριζοσπαστικοποίησης του λαού. Ωστόσο, ο λαός ακόμα βρίσκεται στο επίπεδο της ανάθεσης και περιμένει κάποιο μεσσία για να σωθεί .
Ο μεγάλος κερδισμένος των εκλογών ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, που καρπώθηκε τη λαϊκή αγανάκτηση, με την υπόσχεση να δώσει διέξοδο από την οικονομική και “ανθρωπιστική” κρίση. Μετακινούμενος προς το χώρο του κέντρου (γέρνοντας δεξιά πλέον), απέκτησε απήχηση κυρίως σε εργαζομένους και μικρομεσαίους ψηφοφόρους (υποστηριζόμενος όμως και από μέρη της αστικής τάξης), σε ένα πιο διαταξικό και συστημικό ακροατήριο.
Ήδη έχει αρχίσει να φαίνεται η έλλειψη σαφούς σκοποθεσίας, στρατηγικής και τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ως αποτέλεσμα του αυτοεγκλωβισμού της ηγετικής ομάδας του στην πολιτική της πάσει θυσία παραμονής στο ευρώ και στην ΕΕ. Υποσχέθηκε τη βελτίωση των θέσεων των εργαζομένων και των μικρομεσαίων χωρίς σύγκρουση με την Ευρωζώνη και την ΕΕ, ότι θα διαπραγματευτεί σκληρά με το Ευρωιερατείο, και ότι θα παλέψει για μια φιλολαϊκότερη Ευρώπη.
Από τα τελευταία eurogroup φαίνεται ότι οι δανειστές-δυνάστες δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν τη παραμικρή παραχώρηση. Έτσι, η παράταση του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης ήταν αναπόφευκτη, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα, ακόμα και τα λιγοστά μέτρα ελάφρυνσης του λαού που είχε υποσχεθεί προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατεθούν σε απροσδιόριστο μέλλον.
Κόντρα στο κλίμα αναμονής (ενόψει και των εκλογών στην Ισπανία) και απογοήτευσης που καλλιεργείται, το δικό μας καθήκον είναι να πείσουμε το λαό ότι η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε. στα πλαίσια ενός μεταβατικού προγράμματος, είναι μόνη διέξοδος από τη κρίση.
Με βάση τα παραπάνω, εάν θέλουμε να ζούμε σε μια χώρα κυρίαρχη και ελεύθερη και όχι σε μιαν αποικία χρέους που μας έχει επιβάλει ο ευρωατλαντικός άξονας, είναι επιτακτική ανάγκη η οικοδόμηση διευρυμένου κοινωνικοπολιτικού μετώπου. Το μέτωπο αυτό, με την αναγκαία δέσμη προταγμάτων και διεκδικήσεων, θα προβάλει τη προοπτική και τον πολιτισμό της ενωτικής-συλλογικής δράσης που λείπει, την ειλικρινή κοινωνικοπολιτική ενότητα σε σαφή προγραμματική βάση.
Το μέτωπο οφείλει με επιστημονικό τρόπο να χαράσσει την αναγκαία στρατηγική και τακτική για τη συγκυρία και να διαπαιδαγωγεί τον κόσμο στον αγώνα για την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης, χωρίς εκλογικές αυταπάτες.
Θεωρούμε ότι η πρωτοβουλία για τη Μετωπική ΑΡιστερή Συμπόρευση (ΜΑΡΣ) μπορεί να γίνει ένα μέσο για την οικοδόμηση αυτού του μετώπου. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει η ίδια η ΜΑΡΣ να αρχίσει να δομείται και να λειτουργεί με μετωπικά χαρακτηριστικά, να συγκροτηθεί οργανωτικά, όχι για πούμε ότι φτιάξαμε το μέτωπο, αλλά για να ανοιχτεί καλύτερα στο κόσμο. Η κάθοδος στις εκλογές σε πολιτική συνεργασία ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ & ΜΑΡΣ, ήταν ένα βήμα για να έρθουμε κοντά με ορισμένες αριστερές αντι-ΕΕ δυνάμεις. Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να μένουμε απλά σε μιαν εκλογικίστικη λογική συνεργασίας. Επίσης, τα ποσοστά μας, αλλά και η προεκλογική περίοδος, μας έδειξαν πως δε θέλουν όλοι αυτή τη συνεργασία, ενώ δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι κάποιοι μας χρησιμοποιούν για τους εκλογικούς τους σκοπούς.
Εάν θέλουμε να φτιάξουμε το μέτωπο που θα σώσει το λαό μας από τα δεινά της αποικίας χρέους, θα πρέπει να ξεπεράσουμε αυτές τις λογικές και να αρχίσουμε άμεσα να δομούμε τη ΜΑΡΣ προς μια κατεύθυνση πιο συντεταγμένα μετωπική και εξωστρεφή, ως πόλο έλξης για το λαό, πέρα από παγιωμένες σε κάποιους κύκλους, αναντίστοιχες της εποχής και της συγκυρίας νοοτροπίες εσωστρεφών κινήσεων ακτιβισμού και αναδιάταξης σε στενό κύκλο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Για αυτή την εξωστρέφεια προς το λαό, χρειαζόμαστε στοιχειώδη οργάνωση, πειθαρχία και συντονισμό. Αυτή τη στιγμή η ΜΑΡΣ δεν έχει τίποτα από όλα αυτά. Ήρθε ο καιρός να κάνουμε τολμηρά βήματα και να κολυμπήσουμε σε “άγνωστες θάλασσες”.