Ωστόσο, οι παραπάνω ρήσεις διατυπώθηκαν στις 13/5/1996 στη Βουλή αναφορικά με νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης, όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, και το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά, δεν ζητούσαν κάποια μεταγωγή, αλλά την αποφυλάκιση των Χουντικών πραξικοπηματιών, των αποδεδειγμένα πρακτόρων ξένων υπηρεσιών, πρώην ταγματασφαλιτών, συνεργατών των ναζί κατακτητών και στη συνέχεια οργάνων της CIA των ΗΠΑ, που κατέλυσαν την όποια έννομη τάξη σε ολόκληρη την χώρα επί 7 έτη. Επίορκων εγκληματιών αξιωματικών που ενέχονταν σε μαζικές διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, φόνους, αλλά και για την μεθόδευση του πραξικοπήματος στην Κύπρο, που οδήγησε στην εισβολή και κατοχή του Βορείου μέρους της μεγαλονήσου από την «σύμμαχο» στο ΝΑΤΟ Τουρκία…

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Δ. Κουφοντίνας βρίσκεται στην 53η ημέρα απεργίας πείνας και στην 7η ημέρα απεργίας δίψας, αιτούμενος μεταγωγή του στον Κορυδαλλό. Η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά αυτό το δικαίωμά του, κατ’ εφαρμογή φωτογραφικής διάταξης που ψήφισε, επιλέγοντας ανοιχτή σύγκρουση με το περί δικαίου αίσθημα του λαού, παραβιάζοντας κάθε έννοια ισονομίας και κράτους δικαίου, ενώ φορείς, συλλογικότητες, κόμματα, νομικοί, δικαστικοί, άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών και χιλιάδες πολίτες εκφράζουν τη συμπαράστασή τους στο αίτημα του απεργού.

Η κυβέρνηση προβαίνει σε θρασύτατες στρεψοδικίες για να δικαιολογήσει την αυταρχική εμμονή της, αλλά και για να κατασυκοφαντήσει όσους την επικρίνουν: προσπαθεί να παρουσιάσει τους επικριτές της ως δήθεν «οπαδούς και συνοδοιπόρους της τρομοκρατίας και του εγκλήματος» και τον κρατούμενο ως άτομο που ενώ «δεν έχει ασκήσει τις νόμιμες διαδικασίες για την μεταφορά του στον Κορυδαλλό», ως παράφρων «ο ίδιος διαλέγει την αυτοχειρία»! Δεν υπάρχει εχέφρον άνθρωπος που συγχέει τις ενέργειες του απεργού, για τις οποίες άλλωστε εκτίει ισόβια ποινή, με τα θεσμικά κατοχυρωμένα δικαιώματα που οφείλουν να ισχύουν ως κανόνες απαρέγκλιτοι για κάθε κρατούμενο.

Κατά τα φαινόμενα, η κυβέρνηση επιλέγει να έχει τον πρώτο νεκρό κρατούμενο απεργό πείνας στην Ευρώπη, μετά τον θρυλικό μάρτυρα των αγωνιζόμενων για την επανένωση της πατρίδας τους Ιρλανδών Μπόμπι Σαντς, που αφέθηκε να λιμοκτονήσει από τη νεοφιλελεύθερη Μ. Θάτσερ στην 66η ημέρα της απεργίας πείνας (5/5/1981).

Αυτή η εγκληματική στην αυταρχική ιδιοτέλειά της εμμονή-εκδικητικότητα, αποσκοπεί στην κλιμάκωση της φασιστικής κοπής πειθάρχησης-κατατρομοκράτησης του λαού, αλλά και στην ηρωοποίηση του απεργού-μάρτυρα, ώστε στη συνέχει να προκύψουν μαζικές ταραχές σε αυθόρμητη-αδιαμεσολάβητη και ανοργάνωτη βάση και άγρια καταστολή. Πρόκειται για δόλια χειραγωγική μεθόδευση-προληπτικό πλήγμα, ώστε στο εξής κάθε επερχόμενο κίνημα να παρουσιάζεται ως δήθεν ταυτιζόμενο με την τρομοκρατία και να πατάσσεται εν τη γενέσει! Δε θα περάσει!

Δημήτρης Πατέλης 

Αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης