Προβεβλημένος καλλιτέχνης σε υψηλό θεσμικό αξίωμα, αποκαλύπτεται ως προ πολλού καθ’ έξιν και κατά συρροήν παιδοβιαστής. 

Γλοιώδες υποκείμενο του υποκόσμου, με θητεία σε κύκλωμα προαγωγής (management) πολυτελείας, με «σταδιοδρομία» σε τηλεοπτικά προγράμματα-σκουπίδια και στον φιλοκυβερνητικό τύπο, ενδεχομένως αχυράνθρωπος σκιώδους «μεγαλοεπενδυτή», καταχράται δημόσιο χρήμα, απολαμβάνει τιμές-φρουρά ανώτατου πολιτικού παράγοντα και φέρεται να «κρατά» και να εκβιάζει ευθαρσώς κυβερνητικά στελέχη και όχι μόνο.

Γνωστός συστημικός δημοσιογράφος του αστυνομικού ρεπορτάζ δολοφονείται εν ψυχρώ από επαγγελματίες εκτελεστές μπροστά στο σπίτι του επειδή «γνώριζε πολλά»… Ο ίδιος έγραφε: «Μέσω δύο ατόμων (σ.σ. από τον ποινικό χώρο) γνώρισα πολύ καλά… πως λειτουργεί το σύστημα. Μεγαλοειχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογραφικά μεγαλοστελέχη, εκκλησία, αστυνομία, δικαιοσύνη, κακοποιοί. Περιπεπλεγμένοι σ’ ένα κύκλο δυναστείας και καταδυνάστευσης των αφελών… που εν πολλοίς συγκροτούν το μεγάλο κοινωνικό στρώμα. Ένας κύκλος που όλοι γνωρίζουν όλους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κυκλοφορία και το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος» Γιώργος Καραϊβάζ (10.12.2020).

Σε άλλο σημείωμα, δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για τη σύμφυση του παρακράτους του οργανωμένου εγκλήματος με την στελέχωση των σωμάτων ασφαλείας:

«…μία από τις βασικότερες πηγές ενημέρωσης μας για τις κρίσεις και τις τοποθετήσεις πριν από κάθε ετήσια διαδικασία ήταν κατά κύριο λόγο οι συγκεκριμένοι (σ.σ. δολοφονηθέντες ποινικοί). Πολλές φορές μας εξέπληξαν με την ακρίβεια των … «προβλέψεων» τους και ειδικά για τις θέσεις κρίσιμου και υψηλού ενδιαφέροντος. Προσέξτε. Αυτό που λέμε και κοινοποιούμε ήταν πως γνώριζαν. Αυτό που δεν ξέρουμε κι αλίμονο δεν θα μας έλεγαν ποτέ, ήταν ο βαθμός της επίδρασης τους πάνω στις κρίσεις και στις τοποθετήσεις» (16.12.2020).

Ο Κ. Μαρξ επικαλείται το 1867 στο «Κεφάλαιο» τον T.J. Dunning: «Το κεφάλαιο διακατέχεται από τρόμο μπροστά στην έλλειψη κέρδους ή μπροστά στο ελάχιστο κέρδος, όπως η φύση μπροστά στο κενό. Με το ανάλογο κέρδος το κεφάλαιο γίνεται τολμηρό. Με δέκα τοις εκατό νιώθει ασφαλές και μπορεί κανείς να το χρησιμοποιήσει παντού· με 20 τοις εκατό ζωντανεύει· με 50 τοις εκατό είναι πραγματικά ριψοκίνδυνο· για 100 τοις εκατό τσαλαπατά όλους τους ανθρώπινους νόμους· με 300 τοις εκατό δεν υπάρχει κανένα έγκλημα που να μην το διακινδυνεύει, ακόμη και με την απειλή της αγχόνης».

Υπάρχει έστω και ένας βάσιμος λόγος να πιστεύει κανείς ότι η παραπάνω διαχρονική αρχή λειτουργίας και «συνταγή επιτυχίας» του κεφαλαίου ενδέχεται να μη διέπει (ως τάση) και το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, ειδικά σε συνθήκες όπου αυτό βλέπει την κρίση-πανδημία ως «ευκαιρία»;

Δημήτρης Πατέλης

Αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης