Το «παλαιστινιακό πρόβλημα» συνδέεται με το αναφαίρετο δικαίωμα του αραβικού λαού της Παλαιστίνης για αυτοδιάθεση, για ίδρυση δικού του ανεξάρτητου κράτους. Ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο αυτός ο μαρτυρικός λαός εμποδίζεται να ασκήσει αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα; Η συστηματική επεκτατική αποικιοκρατική πολιτική πολεμικής-κατακτητικής βίας εκ μέρους της σιωνιστικής ηγεσίας του Ισραήλ, με την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ της ΕΕ και σύσσωμου του Ευρωατλαντικού άξονα.
Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, 29.11.1947 ψήφισε απόφαση που προέβλεπε αποχώρηση των αγγλικών στρατευμάτων και δημιουργία δυο ανεξάρτητων κρατών, ενός Αραβικού στο 42% και ενός Εβραϊκού στο 58% της έκτασης της Παλαιστίνης. Ιερουσαλήμ και Βηθλεέμ με τους Ιερούς Τόπους, θα μετατρέπονταν σε ανεξάρτητη διοικητική μονάδα με ειδικό διεθνές καθεστώς υπό διοίκηση του ΟΗΕ. Η απόφαση αυτή παραβιάστηκε κατάφορα με τη μονομερή διακήρυξη της ίδρυσης εβραϊκού κράτους 14.5.1948 και τη βίαιη αποτροπή της ίδρυσης αραβικού κράτους.
Την επομένη της ίδρυσης, 15.5.1948, εξαπολύεται από το νεοπαγές πάνοπλο σιωνιστικό μόρφωμα επίθεση κατά Αιγύπτου, Ιορδανίας, Συρίας, Λιβάνου και Ιράκ, ως αποτέλεσμα της οποίας, το μεγαλύτερο μέρος της προοριζόμενης από τον ΟΗΕ για το αραβικό παλαιστινιακό κράτος έκτασης να κατακτηθεί από το Ισραήλ (συμπεριλαμβανομένου μέρους της Ιερουσαλήμ), με παράλληλη μαζική τακτική εθνοκάθαρσης, εκτοπισμού απ’ τις εστίες και τρομοκρατίας. Η Ιορδανία κατέλαβε τη Δυτική όχθη του Ιορδάνη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και η Αίγυπτος τη Λωρίδα της Γάζας. Κατά την νέα επίθεση του Ισραήλ τον Ιούνιο του 1967, το Ισραήλ κατακτά την Δυτική όχθη, τη Γάζα, τη χερσόνησο του Σινά και τα συριακά υψώματα του Γκολάν.
Η Ολομέλεια του ΟΗΕ αναγνώρισε την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) ως μοναδικό νόμιμο εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού με καθεστώς παρατηρητή του ΟΗΕ (1974).
Από το 1948 η ηγεσία του Ισραήλ, εν ονόματι του «Μεγάλου Ισραήλ» και του «περιούσιου λαού του θεού», αγνοώντας τις αποφάσεις του ΟΗΕ, ασκεί συστηματική γενοκτονία και εποικισμό στις εστίες του παλαιστινιακού λαού, αλλάζοντας βάναυσα το φυσικό τοπίο, την δημογραφική σύνθεση και τη διοίκηση των κατεχόμενων εδαφών. Η ιδεολογία και πρακτική του Ισραήλ είναι ο σιωνισμός. «Ο Σιωνισμός είναι μια μορφή ρατσισμού και ρατσιστικών διακρίσεων» -απόφαση 3379 της Γ.Σ. του ΟΗΕ, 10.11.1975, υπέρ της οποίας ψήφισαν 72 χώρες, 35 κατά (με επικεφαλής τις ΗΠΑ και την τότε ΕΟΚ) και 32 αποχές, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα).
Το 1987 ξεσπά εξέγερση στα κατεχόμενα και τον Νοέμβριο του 1988 το Εθνικό συμβούλιο της Παλαιστίνης διακηρύσσει την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους. Το 2017 ο αριθμός των Παλαιστίνιων προσφύγων ανήλθε σε 7.699.544 άτομα. Πάνω από 600.000 Ισραηλινοί έποικοι ζουν σε παράνομους οικισμούς, στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ σε οικισμούς και κτήματα που βρίσκονται σε λόφους, για την άρδευση των οποίων υπεραντλούν ύδατα από τα πεδινά, επιτείνοντας την απερήμωση των εδαφών και την εξαθλίωση των παλαιστινίων, 3 εκατομμύρια των οποίων ζουν στα κατεχόμενα.
Μετά την κεφαλαιοκρατική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και στις ευρωπαϊκές χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού, υποχώρησαν και τα συνδεόμενα με την προοπτική του σοσιαλισμού εθνικοαπελευθερωτικά και αντιαποικιοκρατικά κινήματα στον κόσμο και στην Παλαιστίνη. Εξ ου και η άνοδος του πολιτικού ισλάμ (τύπου Χαμάς, με την αρωγή των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ).
Όταν κάποιος (όπως η ελληνική κυβέρνηση, ευθυγραμμιζόμενη πλήρως με τον Ευρωατλαντικό άξονα) βαφτίζει «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» τη σφαγή-γενοκτονία που ασκεί ένα κράτος-τρομοκράτης κατά ενός πρακτικά άοπλου και εξαθλιωμένου λαού, είναι συνεργός σε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας!
Δημήτρης Πατέλης
Αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης