Όταν άλλο ένα αρσενικό δίποδο κτήνος αποδίδει τον αποτρόπαιο φόνο της «κοπέλας του» στην «κακιά ώρα», στη «φάση που χάλασε» κλπ, ένα πράγμα δηλώνει με κραυγαλέο τρόπο: θεωρεί την δολοφονία που διέπραξε ως απλή «κλιμάκωση» ή/και «ατυχή» κατάληξη ενός «φυσικού φαινομένου», μιας αυτονόητης «κανονικότητας»! Η «κανονικότητα» αυτή ξεκινά από την άθλια κτητική-πατριαρχική ψευδαίσθηση «ανωτερότητας του αρσενικού». Για τον φορέα αυτής της ψευδαίσθησης, δεν έχει την παραμικρή σημασία το αποδεδειγμένο επιστημονικά ανυπόστατο αυτής της ψευδαίσθησης/προκατάληψης.
Το αρσενικό δίποδο κτήνος που εμφορείται από αυτή την ψευδαίσθηση, θεωρεί αυτονόητα ορισμένα πράγματα: 1. την κτητική – εργαλειακή σχέση προς τη γυναίκα, 2. το ότι έχει κάθε «δικαίωμα», να δηλώνει/ επιβάλλει την κυριαρχία του επί της γυναίκας, να της υψώνει τη φωνή, να την ταπεινώνει, να καταπατά την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά της, 3. να «σηκώνει χέρι», να απειλεί ή/και να ασκεί φυσική/σωματική βία στη γυναίκα. Όταν ισχύουν τα παραπάνω αυτονόητα ως «κανονικότητα» γιατί αυτό το «κανονικό» κτήνος να μη φτάσει στο φόνο, να μη την σπρώξει π.χ. στον γκρεμό;
Όσο υπάρχει μια ανοχή και αναπαραγωγή αυτής της κτηνώδους «κανονικότητας» από την οικογένεια, την «κοινή γνώμη», την «παιδεία», τα όργανα καταστολής του κράτους (ωμή βία των οποίων ειδικά προς τις γυναίκες έχει και συμβολικό «διαπαιδαγωγικό» ρόλο), από θρησκευτικές προκαταλήψεις που θεωρούν την γυναίκα «κατώτερο μιαρό ον», αλλά και από την κοινωνία συνολικά, αρχής γενομένης από τις «ήπιες» εκδοχές της, η εγκληματική κλιμάκωση/κατάληξη επέρχεται ως στατιστικά αναμενόμενη έκβαση αυτής της «κανονικότητας». Η δε «ανεκτική» σε αυτή την διάχυτη κτηνωδία κοινωνία απέχει μακράν του να συνιστά αυθεντικά ανθρώπινη κοινωνία/πολιτισμό…
Μετά από κάθε αποτρόπαιο έγκλημα κατά γυναικών, πλημμυρίζει το διαδίκτυο και από εκείνη την καθεστωτική αθλιότητα -δηθενιά και «ψαγμενιά»- που προβάλλει επίσης ως αυτονόητα κάποια αγοραία ανιστορικά νεοφιλελεύθερα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα. Βάσει των τελευταίων, επιχειρείται συλλήβδην ενοχοποίηση του ανδρικού φύλου, προς άγραν γλυκανάλατης συμπάθειας και δημοφιλίας. Έτσι, κάποιοι επιχειρούν να μας πείσουν ότι δήθεν η ίδια η ιδιότητα του άνδρα είναι κάτι το εγκληματικό και μιαρό, σε βαθμό που μόνο ενοχικά οφείλει να προσλαμβάνεται και μόνη «λύτρωση» από αυτό το έγκλημα/μίασμα είναι η άρνηση του ίδιου του φύλου, ως δήθεν «όρος εξανθρωπισμού αυτού του αποστήματος που λέγεται άνδρας»!
Μάλιστα, η εν λόγω «εγγενής» ενοχή -βάσει αυτών των ανορθολογικών παρελκυστικών δογμάτων- «οφείλεται» συλλήβδην στην ίδια τη φύση-βιολογία, ή/και αμιγώς στην σκόπιμη κοινωνική/συμβολική κατασκευή ταυτότητας του άνδρα! Όπως σε κάθε δόγμα, η επιστημονική αλήθεια, η ίδια η λογική/ορθολογική συγκρότηση είναι το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει τον ιδεοληπτικά δογματικό…
Ενημερωτικά: το φύλο δεν είναι θέμα γούστου, επιλογής, συμβολικής/κοινωνικής κατασκευής κ.ο.κ., ταυτόσημο με εγκληματολογική κατηγορία. Το ίδιο ισχύει και για την πατριαρχία, η οποία είναι ένα φαινόμενο που κλιμακώνεται ιστορικά, ως ιδιότυπη διάθλαση των εκμεταλλευτικών/καταπιεστικών σχέσεων και μέσω των θέσεων και ρόλων των φύλων. Ως εκ τούτου, η πατριαρχία των πρώιμων εκμεταλλευτικών/δουλοκτητικών κοινωνιών διαφέρει από αυτήν της φεουδαρχίας. Ακόμα πιο πολύ διαφέρει η κεφαλαιοκρατική πατριαρχία, που είναι διαποτισμένη από την κυριαρχία των εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων, του καταναλωτισμού, της εργαλειακής σχέσης προς τον άνθρωπο ως «λεία», ως στοιχείο αίγλης και επιδεικτικής κατανάλωσης κ.λπ
Δημήτρης Πατέλης
Αν. καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης