Προκήρυξη της Επαναστατικής Ενοποίησης για τις εκλογές
20 Μάη 2023
Εισαγωγή
Οι εκλογές της 21ης Μαΐου λαμβάνουν χώρα σε πρωτόγνωρες συνθήκες κρίσης και πολέμου. Βιώνουμε ήδη τις συνέπειες της ανάφλεξης του μετώπου μεταξύ «συλλογικής Δύσης» και Ρωσίας-συμμάχων της στην Ουκρανία, με την τρομακτική άνοδο του κόστους ζωής ως αποτέλεσμα της επιβολής οικονομικών κυρώσεων στις εξαγωγές καυσίμων και άλλων πρώτων υλών. Η χώρα μας εμπλέκεται όλο και περισσότερο στον πόλεμο, με κάθε κυβέρνηση να ενισχύει την υποτέλεια και την εξάρτησή μας από τον ευρωατλαντισμό, να ξεπουλάει την κρατική περιουσία και τις υποδομές, θυσιάζοντας τις ανάγκες του Ελληνικού λαού στο βωμό του ιμπεριαλιστικού πολέμου, των ΝΑΤΟϊκών εξοπλισμών και των μνημονιακών επιταγών ΕΕ/ΔΝΤ.
Πρωταρχικό καθήκον των κομμουνιστών, των σοσιαλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι η συνειδητοποίηση των ολέθριων κινδύνων που ενέχει η παρούσα φάση του Γ’ θερμού Παγκοσμίου Πολέμου (Γ’ΠΠ) και η συγκρότηση και αναβάθμιση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Οφείλουμε να τονίσουμε πως η δεσπόζουσα αντίφαση του καπιταλισμού της εποχής μας είναι αυτή μεταξύ του ιμπεριαλισμού, του ιμπεριαλιστικού πόλου του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας που υποφέρει κάτω από τον νεοαποικιοκρατικό ζυγό της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Η διεθνής συγκυρία
Ο Γ’ΠΠ, ο οποίος διεξάγεται εδώ και κάποια χρόνια παίρνοντας διαφορετικές μορφές, εντείνεται όλο και περισσότερο. Το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, το οποίο βρίσκεται σε βαθιά δομική-συστημική οικονομική κρίση, επιχειρεί να επιλύσει τις ανεπίλυτες αντιφάσεις του με τον πόλεμο και την καταστροφή, αναζητώντας νέες πηγές κέρδους στους εξοπλισμούς και στην απεγνωσμένη προσπάθεια καθυπόταξης των χωρών οι οποίες αντιτίθενται στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία, θέτοντας αυστηρά όρια στην εκτατική του ανάπτυξη.
Η προσπάθεια για την άρση των ορίων αυτών περιλαμβάνει τη δημιουργία στρατών-αντιπροσώπων του ευρωατλαντικού ιμπεριαλιστικού άξονα σε κομβικά σημεία του πλανήτη. Το εγχείρημα αυτό περιλαμβάνει τη χρηματοδότηση και εκπαίδευση νεοναζιστικών δυνάμεων στην Ουκρανία στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, εξοπλισμό και χρήση του Κοσόβου ως δύναμης κρούσης εναντίον της Σερβίας, της Ταϊβάν και της Νότιας Κορέας εναντίον της Κίνας και της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας, αντίστοιχα. Στόχος τους είναι η εξάλειψη της ακεραιότητας, της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας των χωρών αυτών, με τον λαό και τους φυσικούς τους πόρους έρμαια στην ληστρική ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και υπερεκμετάλλευση, προς διάσωση των παγκόσμιων μονοπωλίων με την ολοκλήρωση του τεμαχισμού και της ληστρικής επανένταξης στο παγκόσμιο κεφαλαιοκρατικό σύστημα όλων των χωρών που προέκυψαν από πρώιμες σοσιαλιστικές επαναστάσεις και τα αντιαποικιοκρατικά – αντιιμπεριαλιστικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.
Οφείλουμε όμως να αναλογιστούμε το γεγονός πως κάθε περαιτέρω κλιμάκωση της αντιπαράθεσης μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων θέτει σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας στον πλανήτη, μέσω του δόγματος εξασφάλισης αμοιβαίας καταστροφής. Η πλευρά που προωθεί εξαρχής την πυρηνική αντιπαράθεση είναι ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ. Οι άλλες χώρες έχουν εξωθηθεί στην ανάπτυξη αντίστοιχων καταστροφικών δυνατοτήτων για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας και της ίδιας της ύπαρξής τους. Οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα που έχει χρησιμοποιήσει αυτά τα όπλα απέναντι σε έναν τσακισμένο αντίπαλο (Ιαπωνία), γνωρίζοντας πως δεν βρισκόταν υπό τον κίνδυνο απαντητικού πλήγματος.
Ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί η επιβίωση της ανθρωπότητας είναι η εξ ολοκλήρου καταστροφή του παγκόσμιου εκμεταλλευτικού κεφαλαιοκρατικού ιμπεριαλιστικού συστήματος παραγωγής. Σε αυτή την προσπάθεια, το σύνολο των προοδευτικών δυνάμεων της ανθρωπότητας θα πρέπει να ταχθεί σταθερά στο πλευρό εκείνων που πολεμούν τον ευρωατλαντικό άξονα, ο οποίος μετατρέπει σε δύναμη κρούσης και πάλι τον ναζισμό-φασισμό, ανεξαρτήτως τοποθεσίας και κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Αυτός είναι και ο στόχος που επιτελεί με τη διαμόρφωση και τις κινήσεις της η Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα, όπως και η ίδρυση στη χώρα μας του Αντιιμπεριαλιστικού Συντονισμού για την Ήττα του ΝΑΤΟ.
Ειδικότερα για την εκλογική συγκυρία
Κατά κανόνα, σε προεκλογικές περιόδους οι πολιτικές συζητήσεις αυξάνονται: τα πολιτικά κόμματα επιχειρούν να πείσουν για τα προγράμματά τους και ο κόσμος της εργασίας ψάχνει το πρόγραμμα εκείνο που φαίνεται προτιμότερο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Ειδικά μετά την είσοδο στην εποχή των μνημονίων, το βασικό κριτήριο για την συντριπτική μερίδα του λαού είναι ποιο κόμμα, ποια κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει περαιτέρω φτωχοποίησή του. Ωστόσο, στην Ελλάδα του 2023, μετά από 15 χρόνια οικονομικής κρίσης, μνημονίων, ανόδου του φασισμού και επιβολής του δόγματος πως δεν υπάρχει προοπτική εκτός ΕΕ και ΝΑΤΟ, οι διαφορές μεταξύ των κυρίαρχων πολιτικών προγραμμάτων είναι πρακτικά ανύπαρκτες. Η ταύτιση των προγραμματικών θέσεων μεταξύ των βασικών διεκδικητών της εξουσίας είναι τόσο δηλωτική, που παρατηρούμε «ποδοσφαιρικού» χαρακτήρα μεταγραφές στελεχών από το ένα κόμμα στο άλλο, μαζί με μια τραγελαφική προσπάθεια εξεύρεσης ουσιαστικών διαφοροποιήσεων μεταξύ των προγραμμάτων τους. Βλέπουμε πως ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΩΝ ΣΤΙΣ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΧΗΜΑΤΩΝ δεν αμφισβητείται σε καμία περίπτωση Η ΜΟΝΟΣΗΜΑΝΤΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ «ΡΩΣΙΚΗΣ, ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ κ.λπ. ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ» ΚΑΙ Η ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟ ΑΞΟΝΑ, η απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας μέσω της υποταγής στις μνημονιακές επιταγές ΕΕ και ΔΝΤ και της πρόσδεσης της χώρας στον ΝΑΤΟϊκό επιθετικό βραχίονα. Αυτή η συναίνεση συνιστά την ουσία του σημερινού αδιεξόδου του αστικού κοινοβουλευτισμού, οργανικό στοιχείο του οποίου είναι καταφανώς και εκείνη η εκδοχή καθεστωτισμού που πλασάρεται με το προσωπείο του «αντιιμπεριαλισμού των ίσων αποστάσεων».
Ο κόσμος του αγώνα, ο κόσμος που πίστεψε και πιστεύει ότι μια άλλη κοινωνία είναι αναγκαία και εφικτή, βρίσκεται εδώ και χρόνια σε μια έντονη αναζήτηση ενός «αριστερού/ επαναστατικού/ αντικαπιταλιστικού/ κομμουνιστικού» πολιτικού φορέα που να καλεί αυθεντικά σε «αντίσταση/ ανυπακοή», να στοχεύει σε «ρήξη/ ανατροπή». Ωστόσο, αυτή είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση στην οποία μπορούμε να διαγνώσουμε την καθεστωτική διάβρωση όλων των πολιτικών δυνάμεων αυτού του προσανατολισμού που συμμετέχουν στις εκλογές. Στο κρισιμότερο ζήτημα της διεθνούς συγκυρίας, καμία από τις υποψήφιες πολιτικές δυνάμεις δεν δηλώνει απερίφραστα ότι αποζητά «ήττα του άξονα ΝΑΤΟ-ΕΕ». Αντίθετα, τα κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς είτε α) δογματικά απαξιούν να διερευνήσουν το σύγχρονο στάδιο του ιμπεριαλισμού, τις ραγδαίες αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης υπέρ του πόλου με επικεφαλής την Λ.Δ. Κίνας, τις χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού, του αντιιμπεριαλισμού και τους συμμάχους τους, την οικονομική, πολιτική και πολιτισμική αποδυνάμωση/υποχώρηση του υπό τις ΗΠΑ ιμπεριαλιστικού πόλου, τις πρόσφατες επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις, είτε β) διολισθαίνουν σε έναν ανερμάτιστο αναθεωρητισμό, αποκηρύσσοντας συλλήβδην τα κεκτημένα της επαναστατικής θεωρίας, ως «παρωχημένης», με την επίκληση νέων φαινομένων.
Ήδη από την αρχή της οικονομικής κρίσης, η «κρίση πολιτικής εκπροσώπησης» εκφράζεται μέσω δύο διακριτών αλλά αλληλοσχετιζόμενων διεργασιών: α) τη δημιουργία ενός «πολιτικού κενού» με την κατάρρευση των καθεστωτικών κομμάτων για το οποίο, η πρόσφατη ιστορική εμπειρία έχει δείξει πως μπορεί να το εκμεταλλεύονται τμήματα της δημαγωγικής (ακόμα και φασιστικής) ακροδεξιάς ή της δημαγωγικής ευρωνατοϊκής «αριστεράς» και β) την εμφάνιση ενός αυθόρμητου λαϊκού κινήματος, πρωτοφανούς μαζικότητας και μαχητικότητας που ψάχνει πολιτική έκφραση.
Θεμελιώδες χαρακτηριστικό αυτής της κρίσης είναι η εξής αντίφαση: παρά το γεγονός ότι (βάσει όλων των σχετικών ερευνών) η πλειονότητα του ελληνικού λαού εμφορείται από σαφείς αντιιμπεριαλιστικές και αντιαμερικανικές διαθέσεις, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΥΠΟΛΟΓΙΣΙΜΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ, ΠΡΑΚΤΙΚΑ, ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ, ΜΕΤΩΠΙΚΑ ΣΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ. Αυτή η κατάσταση συνιστά στρατηγική νίκη του ευρωατλαντικού αστικού καθεστώτος και των συμμάχων του, των οπορτουνιστικών – αναθεωρητικών δυνάμεων που πρακτορεύουν τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού εντός του κινήματος. Αυτή η κατάσταση τροφοδοτεί τη σήψη του συνόλου του καθεστώτος και αλλεπάλληλες απογοητεύσεις – ματαιώσεις, που έχουν οδηγήσει μια κρίσιμη μάζα κόσμου μακριά από την πολιτική. Η αντίφαση αυτή εκφράζεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο σε αυτές τις εκλογές, γεγονός που τις καθιστά τις πλέον αδιάφορες και εκτός θέματος στην νεότερη ιστορία της χώρας.
Στις νέες, ιδιαίτερα οξυμένες διεθνείς συνθήκες, όλο και διευρύνεται ένα κοινωνικοπολιτικά δραστήριο μα εκλογικά «αμήχανο» (ή ακόμα και ανενεργό) τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή η «κρίση πολιτικής εκπροσώπησης» δε μπορεί να καλυφθεί με καιροσκοπικά εκλογικά τεχνάσματα (με προσφυγή στην πεπατημένη του «λιγότερου κακού») όσο οι συνθήκες που τη γέννησαν κορυφώνουν την όξυνσή της. Ο μόνος δρόμος θετικής επίλυσης αυτού του προβλήματος είναι αυτός της ενεργοποίησης και αγωνιστικής ωρίμανσης των εργαζομένων και του λαού, της συγκρότησης ενός ανοικτού, μαζικού και μαχητικού αντιιμπεριαλιστικού, αντιφασιστικού μετώπου, που θα διευρύνει και θα εμβαθύνει τη ριζοσπαστικοποίηση τους σε επαναστατική κατεύθυνση, με πρωτοπόρο τον ρόλο των κομμουνιστών.
Τι να κάνουμε;
Οι κομμουνιστές επεδίωκαν ανέκαθεν στον τακτικό τους σχεδιασμό να συμμετέχουν στις εκλογές και στο αστικό κοινοβούλιο χωρίς αυταπάτες περί «ειρηνικού κοινοβουλευτικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό» και της παραίτησης από την υπόθεση της επανάστασης. Οι κομμουνιστές στην τακτική τους αξιοποιούν όλες τις μορφές αγώνα, συμπεριλαμβανομένου και του κοινοβουλευτικού, για τις ανάγκες της επαναστατικής τους προπαγάνδας, του ξεσκεπάσματος της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού και για την δημιουργία προϋποθέσεων προς επίτευξη του στρατηγικού τους στόχου.
Έχοντας στο νου τα παραπάνω καλούμε τον κόσμο που αγωνιά για τις διεθνείς εξελίξεις να μη παρασυρθεί από νεοφασιστικά-ακροδεξιά στοιχεία που, παίζοντας το χαρτί του «φιλορωσισμού», προσποιούνται τους αντιΝΑΤΟϊκούς ενώ δεν είναι παρά πιστοί θεματοφύλακες του εξαρτημένου ευρωατλαντικού καθεστώτος. Καλούμε τους συντρόφους και συναγωνιστές που μοιράζονται την ανησυχία μας για την κατάσταση του κινήματος στη χώρας μας και διεθνώς να συμμετέχουν ενεργά στις κινήσεις του Αντιιμπεριαλιστικού Συντονισμού για την Ήττα του ΝΑΤΟ αντί να στηρίξουν τον τυχοδιωκτισμό μιας πασιφιστικής «αριστεράς» και τον σύγχρονο οπορτουνισμό. Εμείς, σε αυτό το εκλογικό αδιέξοδο, ψηφίζουμε «άκυρο». Το δικό μας ταξικό, αντιιμπεριαλιστικό «άκυρο» δεν στοχεύει σε μια στάση ιδιώτευσης και αποστασιοποίησης από τα κοινά, αλλά στη δυναμική αντεπίθεση για την συγκρότηση πραγματικού αντιφασιστικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου στην πατρίδα μας και διεθνώς.
Ένας ιστορικός κύκλος του κινήματος κλείνει ταχύτατα και ανεπιστρεπτί με την ραγδαία κλιμάκωση του Γ’ΠΠ. Η αναγκαία αυτοκριτική του κινήματος, μακριά από εκλογικές αυταπάτες για «διαχείριση» ή από τον εγκλωβισμό σε άγονες «μάχες οπισθοφυλακής», θα αποτελέσει και την αφετηρία της σταδιακής του αναβάθμισης σε κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό υποκείμενο, αντίστοιχο της εποχής. Η κλιμάκωση του μετωπικού αγώνα με τη σειρά της, είναι αυτή που θα συμβάλλει οργανικά στην ωρίμανση των όρων για τον αντίστοιχο της εποχής κομμουνιστικό φορέα.
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ 