Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια συνιστούν περαιτέρω υπαγωγή επιστήμης και παιδείας στο κεφάλαιο, μέσω της υπονόμευσης/καταστροφής αυτών και της κοινωνίας.
Το ιδιωτικό συμφέρον από τη φύση του αδυνατεί να αρθεί στο ύψος της καθολικής αντικειμενικής θεώρησης και της συνειδητοποίησης των βαθύτερων ανθρώπινων αναγκών. Η επιστήμη (και η παιδεία), ως συνιστώσα της υπόστασης του πολιτισμού, αν αφεθεί και υποταχθεί πλήρως στα ιδιοτελή συμφέροντα του κεφαλαίου, γίνεται δύναμη στρεβλή, μονομερής, παραμορφωμένη και τελικά καταστροφική.
Η άμεση και άνευ όρων υπαγωγή επιστήμης και παιδείας/εκπαίδευσης στις συγκυριακές αγοραίες ανάγκες του κεφαλαίου, υπονομεύει ανεπανόρθωτα τον καθολικό χαρακτήρα της γνώσης και της ανάπτυξης των υποκειμένων, υπονομεύει την προοπτική χειραφέτησης και ενοποίησης της ανθρωπότητας, αλλά και τις δυνατότητες συνειδητοποίησης αυτής της προοπτικής.
Η σχετική αυτονομία του Δημόσιου Πανεπιστημίου, η διεπιστημονική ώσμωση σχολών και γνωστικών αντικειμένων με την προβληματική των κοινωνικών επιστημών, των ανθρωπιστικών σπουδών και της φιλοσοφίας δημιουργούν ένα προνομιακό πεδίο καθολικού χαρακτήρα αναστοχασμού, όχι μόνο περί της θέσης και του ρόλου της επιστήμης και της τεχνολογίας, αλλά και περί του κοινωνικού γίγνεσθαι και των προοπτικών της ανθρωπότητας εν γένει. Το Πανεπιστήμιο αναδεικνύεται σε ιδιότυπο πόλο αυτοσυνειδησίας και αναστοχασμού της κοινωνίας. Σε ένα πόλο ικανό να εκφράσει -έστω και μειοψηφικά- και τη δυναμική της νομοτελούς προοπτικής κοινωνικοποίησης της ανθρωπότητας, εγγενής φορέας της οποίας είναι η αυθεντική έρευνα και η παιδεία.
Ποτέ δεν κατέστη εφικτή η καθ’ ολοκληρίαν υπαγωγή της σκέψης και του λόγου της πανεπιστημιακής διανόησης στη βούληση της αστικής τάξης.
Ποτέ δεν λειτούργησε το Πανεπιστήμιο ως αμιγώς ιδεολογικός μηχανισμός του αστικού κράτους.
Δεν υπάρχει σημαντικό κίνημα και εκδηλώσεις του, από τους Νέους Χρόνους μέχρι σήμερα, χωρίς τη συμμετοχή πανεπιστημιακής διανόησης και ιδιαίτερα της φοιτητιώσας νεολαίας. Συχνά, η ιδιότυπη ασυλία του Πανεπιστημίου, λειτούργησε και λειτουργεί και ως φυτώριο προοδευτικών και επαναστατικών ιδεών, ως πεδίο ζυμώσεων και πολεμικής, ζωτικής σημασίας για την άρθρωση κινημάτων και για τη δρομολόγηση κοινωνικών αλλαγών, εξεγέρσεων και επαναστάσεων.
Ο αγώνας σήμερα για τη σχετική αυτονομία επιστήμης και παιδείας εντός του κεφαλαιοκρατικού συστήματος είναι αγώνας για τη διατήρηση και ανάπτυξη εκείνων των καθολικών χαρακτηριστικών, που ανταποκρίνονται στην εσωτερική λογική της ανάπτυξης της επιστήμης, στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και στην προοπτική ενοποίησης της ανθρωπότητας. Άρα, αυτός ο αγώνας, θα είναι εκ προοιμίου χαμένος, εάν διεξάγεται στο πνεύμα ενός αμυντισμού, ενός αρνητισμού στις αντιδραστικές «αναδιαρθρώσεις» και στις «σύγχρονες μεταρρυθμίσεις» του κεφαλαίου, μιας λογικής που ανάγεται απλώς στην προάσπιση κεκτημένων του παρελθόντος. Μιας λογικής, που, έστω και ασυνείδητα, εμπεριέχει ένα στοιχείο εξιδανίκευσης προηγούμενων φάσεων της κεφαλαιοκρατίας ή αναπόλησης οπτικών του «συλλογικού κεφαλαιοκράτη» του παρελθόντος, και των θεσμικών τους αποκρυσταλλωμάτων (π.χ. της συνταγματικής κατοχύρωσης της δημόσιας και δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης στο άρθρο 16).
Ο αγώνας αυτός μπορεί να εξελιχθεί σε κίνημα με προοπτική, μόνο όταν θα αρχίσει να αρθρώνει το λόγο του θετικά και επιθετικά, όταν θα συνδέεται οργανικά με εκείνες τις επιταγές της επιστήμης και της τεχνολογίας που τις αναδεικνύουν σε καθολική δύναμη προόδου και επαναστατικής ενοποίησης της ανθρωπότητας.
- Όχι στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση επιστήμης, παιδείας και Πανεπιστημίου!
- Αγώνας για διασφάλιση και ανάπτυξη του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των Α.Ε.Ι.!