Του Γ.Σαράντη
Στα ελληνικά ΜΜΕ, η εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου, πεισματικά αναφέρεται ως «φιλοϊρανική». Όχι ως λιβανέζικη, ως εθνικοαπελευθερωτικός πολιτικός φορέας που μετέχει στην εξουσία, αλλά ως «φιλο-κάποιου άλλου», ως κακόβουλο υποχείριο ξένων δυνάμεων που ασκεί «εντολοδόχο» δράση και επιβάλλει την παρουσία του με τον καταναγκασμό.
Δεν είναι απορίας άξιο. Είναι απλά το ιστορικό συνεχές. Στο διεθνώς ανυπόληπτο προτεκτοράτο της θεσμικά εκμηδενισμένης εθνικής κυριαρχίας, όπου η εσωτερική διοίκηση παραδοσιακά ανατίθεται στους εγχώριους συνεργάτες ξένων εισβολέων και στους φυσικούς και ιδεολογικούς απογόνους τους, η έννοια του πατριωτισμού αποτελεί τον υπ’ αριθμόν ένα στόχο επιτακτικής σημασιολογικής διαστρέβλωσης. «Πατριώτης» οφείλει να λογίζεται μόνο το υποτελές ενεργούμενο του ξένου κατακτητή, ο φυσικός και πολιτικός πατριδέμπορας που προτρέπει από τηλεοράσεως επενδυτές «να αγοράσουν πατρίδα γιατί είναι φτηνή», που την τεμαχίζει και την εκποιεί μεν αλλά για να την «αναπτύξει».
Όταν ο πατριωτισμός απέχει μια ασφαλή ιστορική απόσταση δεκαετιών ή αιώνων και η αντανάκλασή του φτάνει στο σήμερα μονάχα ως φολκλορική-βουκολική περίοδος του τσαρουχιού και της φουστανέλας, όταν είναι αβλαβής και δεν απειλεί τη σημερινή βερσιόν κατοχής και εκμετάλλευσης, τότε είναι «ένδοξος» και «παλικαρίσιος». Όταν όμως είναι ζωντανός και παρών, όταν δρα και αρνείται πεισματικά να αυτοχειριαστεί και να υποταχθεί τότε δεν είναι πατριωτισμός αλλά «τρομοκρατία»!
Οι «προσκυνημένοι» της Ιστορίας έρχονται και παρέρχονται αλλά η «κασέτα» τους παραμένει η ίδια.
Όμως αναλλοίωτα παραμένουν και η «φωτιά και το τσεκούρι» των καταπιεσμένων.
Αυτός που τα κρατά μπορεί να φύγει απροσδόκητα. Αλλά αυτός που ακολουθεί δεν θα τα αφήσει να πέσουν χάμω.
