Του Γιώργου Σαράντη
Ευθεία σιωνιστική, ευρείας κλίμακας επίθεση στο Ιράν. Όχι «προειδοποιητικό» χτύπημα. Όχι «περιορισμένης κλίμακας επιχείρηση». Ολομέτωπη επίθεση έναντι στρατιωτικών, πολιτικών και πυρηνικών εγκαταστάσεων. Έτσι, χωρίς κανένα απολύτως προκάλυμμα «αυτοσυγκράτησης» και «στάθμισης» των συνεπειών.
Το σιωνιστικό στρατοκρατικό μόρφωμα υπό τον ψευδεπίγραφο φαινότυπο «κράτους», ίσως για πρώτη φορά στο ιστορικό φάσμα κατασκευής και ύπαρξής του, αφήνεται να δράσει εντελώς ελεύθερο και αχαλιναγώγητο, συντρίβοντας και κονιορτοποιώντας πρώτο απ’ όλα, το περιβόητο πλαίσιο των «Κανόνων Διεθνούς Δικαίου» πάνω στο οποίο διαχρονικά ομνύει ότι εδράζεται ο λεγόμενος «δυτικός κόσμος» και ο «πολιτισμός» του.
Η νομοτελής και μη αναστρέψιμη «δύση» της Δύσης συνοδεύεται από το «ξέρασμα» όλης της συσσωρευμένης εκδικητικής της μανίας έναντι των «απείθαρχων» του μέχρι σήμερα κόσμου «της». Δεν είναι τυφλή ούτε αφελής, το ξέρει ότι πεθαίνει. Αλλά έχει αποφασίσει να «πάρει μαζί της». Άλλωστε η έννοια του «τιμήματος» πάει να υφίσταται ενώπιον του ορατού και αναπόφευκτου θανάτου.
Έτσι κι εδώ, έτσι και σήμερα, ο δυτικός κοινωνικός θάνατος δεν μπορεί παρά να μετουσιώνεται αποκλειστικά σε φυσικό θάνατο, εν ανάγκη στον καθολικό θάνατο μέσω του πυρηνικού ολέθρου.
Και εδώ σε εμάς;
Θεωρητικά, οι εξελίξεις είναι προβλέψιμες εντός «στρατοπέδου». Γιατί εντός της περιμέτρου του οι πρωτοβουλίες και οι κυρίαρχες δράσεις έχουν απεμποληθεί προ πολλού και μάλιστα θεσμικά, στο ανώτατο δυνατό επίπεδο εξουσίας. Στα απανταχού σπαρμένα «φυλάκια» φτάνουν μονάχα εντολές ενώ η «βούληση» συλλαμβάνεται στην πύλη και στέλνεται αυτομάτως «στρατοδικείο».
Είναι χρόνια που το έδαφος της ελληνικής κοινωνίας «λιπαίνεται» με τη «σωστή κοπριά της Ιστορίας». Ήδη από σήμερα, γίνεται ιδιαιτέρως αισθητός ο αχός των «μουλάδων». Αλλά από που πηγάζει στ’ αλήθεια;
Από τα δεξιά μας, ο θόρυβος έντονος μα αναμενόμενος. Θέμα χρόνου είναι να υποβληθούμε σε βαθυστόχαστες αναλύσεις «καταξιωμένων» γεω-πολιτισμένων «καθηγητών» περί της αναγκαιότητας αναβίωσης των οραμάτων και των αξιών του ένδοξου Γένους μας κατά τους Περσικούς Πολέμους της αρχαιότητας και την ανάδειξη του Βενιαμίν σε σύγχρονο Θεμιστοκλή που θα συντρίψει και πάλι τους ισλαμιστές «Ξέρξηδες» που τολμούν και θέλουν πυρηνικά σαν κι αυτόν (που εννοείται πως έχει αλλά επισήμως «δεν έχει»). Βέβαια ελλοχεύει εδώ ο κίνδυνος μερικής υπερφόρτωσης και βραχυκυκλώματος ενός σημαντικού μέρους του ισλαμοφάγου δεξιο-φιλλελεύθερου ακροατηρίου, μιας και για το τελευταίο: Ιρανοί = Άραβες, διαφορετικά γιατί να είναι και μαυριδεροί και μουσουλμάνοι; Αναπόφευκτα «λογικά αδιέξοδα» και «στρεβλώσεις» που όμως δεν απειλούν τη συνολική ιδεολογική συνοχή του αντιδραστικού χώρου.
Και απ’ τα «αριστερά»; Τι ακούγεται; Μήπως το θρόισμα απ’ το ανέμισμα των σημαιών της «ελευθερίας» του Σάχη; Μήπως οι κραυγές αγανάκτησης για την κλιμακούμενη γενοκτονία και κατοχή, περασμένες όμως από το φίλτρο του «Αλλά» και των αποστάσεων από τη «θεοκρατία»; Τι θα ακουστεί από την «αριστερά» μας, αυτή που παρακολουθεί σε πραγματικό χρόνο την ολομέτωπη επίθεση ενάντια στην ασυμβίβαστη αυτή χώρα του Άξονα της (έμπρακτης) Αντίστασης που εδώ και δεκαετίες υπομένει αγόγγυστα το τίμημα της ανυπότακτης στάσης της;
Σε τι αναλύσεις και «διυλίσεις» επαναστατικής «καθαρότητας» θα προβεί ένα «κίνημα» εκπαιδευμένο να βλέπει «κρατικές δολοφονίες», «βασανιστήρια» και «καθεστωτική βαρβαρότητα» σε βίντεο όπου μία γυναίκα μόνη σε μια στιγμή καταρρέει; Τι θα παρουσιάσει ως προωθητικό έργο ο μέτριος εκείνος ηθοποιός που έχει μάθει μια ζωή μοναχά με σενάριο ανά χείρας;
Θα αυτοσχεδιάσει;
Θα τολμήσει να πει ανοιχτά και ξεκάθαρα: «ΜΕ το Ιράν»;
«Με το λαό και την ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ του Ιράν»;
Θα «σοκάρει» τους θεατές;
Ιδού η Ρόδος.
Αν το κάνει, είναι βέβαιο πως διωχτεί κλοτσηδόν απ’ την «επιχείρηση», θα τη «χάσει τη δουλειά» και ο «θιασάρχης» θα προβεί σε «κυρώσεις».
Αν όχι, τότε θα χάσει τον απλό κόσμο που εκδήλωσε ενδιαφέρον να έρθει να δει. Δεν θα ξανάρθει. Και οι μέτριοι αυτοί «σεναριο-λάτρες» θα παραχωθούν στα αζήτητα. Πιο βαθιά απ’ όσο βρίσκονται τώρα. Αιώνια ανεπαρκείς και αυταπόδεικτα ανύπαρκτοι.
Μένει να δούμε.
Το «ηφαίστειο» της Ιστορίας ήδη εκρήγνυται και δεν υπάρχει τρόπος «κατευνασμού» του.