ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ
Του Γιώργου Λεχουρίτη, μέλους της Ε.Ε., Συγγραφέα, Συστημικού Θεραπευτή και Στέλεχος Πρόληψης των Εξαρτήσεων.
Ζούμε σε μια βαθιά εποχή πολλαπλής και πολυδιάστατης κρίσης, όπου τα όρια της δημοκρατίας, της οικονομίας, της οίκο-περιβαλλοντικής ευαισθησίας και της ψυχικής υγείας τίθενται υπό αμφισβήτηση από την σύγχρονη κεφαλαιοκρατία.
Σε έναν κόσμο όπου τα μέσα ενημέρωσης και οι μεγάλες επιχειρήσεις κυριαρχούν και διαμορφώνουν την πολιτική, την κοινωνία και την καθημερινή μας ζωή. Ειδικά με την άνοδο της τεχνολογίας και των κοινωνικών δικτύων, η δύναμη της αστικής πολιτικής και του κεφαλαίου έχει μεγεθυνθεί.
Σε ένα ρευστό και συνεχώς αναμορφούμενο γίγνεσθαι, ο κριτικός και ανοιχτός στη ζωή μαρξισμός, χρειάζεται να συναντά την φιλοσοφία, την επιστήμη, την τέχνη, τη πολιτική το λαϊκό αίσθημα κλπ.
Ο κριτικός και ανοιχτός στη ζωή μαρξισμός οφείλει να συνομιλήσει μαζί τους, σε ενεργή αντιστοιχία με τους λόγους της κοινωνίας καθώς αυτός ο διάλογος φωτίζει και τον δικό μας δρόμο.
Έτσι με αυτήν την έννοια δεν αποσκοπούμε στην ακτιβιστική δράση μιας ακόμη κομμουνιστικής οργάνωσης, αλλά στην αναζήτηση μιας νέας κατεύθυνσης στο αριστερό κομμουνιστικό κίνημα, της κριτικής μαρξικής σκέψης και πράξης, που μπορεί να προκύπτει μέσα από την συνάντηση, τον ενεργό διάλογο και την από κοινού δράση, στο βαθμό που διασταυρώνεται με τους υπόλοιπους λόγους της κοινωνίας και ανοίγεται στη πολυσημία.
Στόχος μας να συνδέσουμε τα πολιτικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και πολιτισμικά φαινόμενα με τρόπο που να δίνει νόημα όχι μόνο για το παρόν, αλλά και στο μέλλον.
Χρειαζόμαστε την κριτική διαλεκτική μέθοδο σκέπτεσθαι και πράττειν καθώς επίσης και Μέτωπο απέναντι στη δογματική και μηχανιστική ενιαία σκέψη.
Από τον Μαρξ παίρνουμε ως κληρονομιά όχι την στεγνή, φορμαλιστική παράθεση τσιτάτων, φράσεων, παραγράφων, με την μορφή της αιώνιας αλήθειας, αλλά τον τρόπο, την μέθοδο έρευνας, ανάλυσης και σύνθεσης για να κατανοούμε εξηγούμε προβλέπουμε και μετασχηματίζουμε την κάθε ιστορική εποχή και περίοδο.
Ο Κριτικός και Ανοιχτός στη ζωή Μαρξισμός ως διαλεκτικός τρόπος σκέψης και δράσης αποτελεί ακόμη και σήμερα με όλη του την εξέλιξη, το πιο σημαντικό εργαλείο στα χέρια όλων των κολασμένων της γης. Αντίθετα, ο μαρξισμός ως δόγμα, εύκολη φόρμουλα ,τύπος και μηχανιστική σκέψη οδηγεί στο διανοητικό εφησυχασμό, στη στασιμότητα και τελικά στον εκφυλισμό του κινήματος.
Ας έχουμε κατά νου ότι ο Μαρξ είδε τον καπιταλισμό όχι ως μόνιμο σύστημα αλλά ως απαραίτητο στάδιο στην ιστορική ανάπτυξη.
Ενώ ο καπιταλισμός εξαπέλυσε πρωτοφανείς παραγωγικές δυνάμεις και τεχνολογικές εξελίξεις, δημιούργησε επίσης βαθιές κοινωνικές ανισότητες και αντιφάσεις. Ο Μαρξ προέβλεψε ότι αυτές οι εσωτερικές αντιφάσεις θα οδηγούσαν τελικά στην κατάρρευση του καπιταλισμού και την άνοδο του σοσιαλισμού. Ας υπογραμμίσουμε επίσης και το γεγονός ότι σύμφωνα με τον Μαρξ ο καπιταλισμός ΑΛΛΟΤΡΙΏΝΕΙ και αποξενώνει τους εργαζόμενους από την εργασία τους, τα προϊόντα που δημιουργούν και την ανθρώπινη ουσία τους. Ο Μαρξ υποστήριξε ότι κάτω από τον καπιταλισμό, οι εργαζόμενοι μειώνονται σε απλά όργανα παραγωγής και η αποξένωση που βιώνουν πηγάζει από την αδυναμία τους να συνειδητοποιήσουν πλήρως τον εαυτό τους μέσω της εργασίας τους.
Έτσι η βαθιά πίστη του Μαρξ στο αναπόφευκτο της επανάστασης και στον ενδεχόμενο θρίαμβο της εργατικής τάξης είναι ένα βασικό σημείο στην ανάλυση μας.
Ο Μαρξ πίστευε ότι το προλεταριάτο, κάποτε ταξικό και ενωμένο, θα ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα και θα δημιουργήσει την σοσιαλιστική κοινωνία. Αυτή η επαναστατική αισιοδοξία συνιστά την κεντρική κινητήρια δύναμη πίσω από την πολιτική θεωρία του Μαρξ. Συνεπώς χρειάζεται να διερευνήσουμε την υιοθέτηση της διαλεκτικής συλλογιστικής από τον Χέγκελ στον Μαρξ, η οποία υποστηρίζει ότι η ριζική κοινωνική αλλαγή συμβαίνει μέσω της σύγκρουσης των αντίθετων δυνάμεων. Ο Μαρξ επαναθεμελίωσε, επανερμήνευσε τη διαλεκτική του Χέγκελ για να εστιάσει στις υλικές συνθήκες, προτείνοντας ότι οι αντιφάσεις μέσα στον καπιταλισμό, όπως η σύγκρουση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, θα οδηγούσαν σε επαναστατική αλλαγή και ανάπτυξη μιας νέας κοινωνικής συνείδησης και τάξης.Ακριβώς για αυτό ο Μαρξ πίστευε ότι αυτές οι συγκρούσεις θα οδηγούσαν τελικά στην επίλυση των ταξικών ανταγωνισμών, με αποκορύφωμα μια αταξική, κομμουνιστική κοινωνία.
Η συμβολή του Λένιν
Ο πόλεμος, όπως έδειξε ο Λένιν, θέτει τους πάντες σε δοκιμασία, φέρνει στην επιφάνεια ανάγλυφα την θεωρητική και πρακτική αντιστοιχία/αναντιστοιχία των κοινωνικών, ιδεολογικών και πολιτικών υποκειμένων με την εποχή και την συγκυρία και τελικά, καταδεικνύει την ιστορική φθορά και την χρεοκοπία μορφωμάτων, τάσεων και εκπροσώπων της διανόησης που κάποτε συνδέονταν με επαναστατικές διακηρύξεις και πρακτικές. Ο Λένιν ανέδειξε ανάγλυφα τα παραπάνω συμβάλλοντας υποδειγματικά στην αποκάλυψη των όρων και των συμπτωμάτων της χρεοκοπίας της Β’ Διεθνούς.
Έτσι η προοπτική ενός Παγκοσμίου Πολέμου, επιδρά καταλυτικά στο εργατικό επαναστατικό κίνημα, αναδεικνύοντας ανάγλυφα τόσο τις ανειρήνευτες αντιφάσεις της κοινωνίας, όσο και το εάν και κατά πόσο οι διάφορες συνιστώσες του κινήματος εξυπηρετούσαν πράγματι την εργατική τάξη και τα συμφέροντά της, την προοπτική του κομμουνισμού, ή τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, της αστικής ή/και της μικροαστικής τάξης.
Ο Λένιν κατανόησε ίσως πιο συνολικά από οποιονδήποτε άλλο θεωρητικό ή πολιτικό στοχαστή του μαρξισμού, ότι ο Μαρξ συνειδητά απέφυγε να κληροδοτήσει μια αυστηρά συγκεκριμένη εικόνα, ένα δομημένο μοντέλο μετάβασης και πραγματοποίησης της κομμουνιστικής προοπτικής, πιθανότατα εμφορούμενος από μια θεώρηση- που διατρέχει το σύνολο του έργου του- να μην προσπαθεί δηλαδή να προκαταβάλλει ή να «προφητέψει» την κίνηση της ανθρώπινης ιστορίας.
Κατανόησε δηλαδή ο Λένιν, ότι ο μαρξισμός δεν είναι ένα κλειστό φιλοσοφικό και κοινωνικό σύστημα , αλλά μια ζωντανή κοινωνική και πολιτική θεωρία , ένα οπλοστάσιο στην διάθεση του προλεταριάτου και της εργατικής τάξης, για να προχωρήσει από το πεδίο της ανάγνωσης της καπιταλιστικής πραγματικότητας στο πεδίο της επαναστατικής αλλαγής της.
Ο Λένιν απέδειξε ότι «Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει και επαναστατικό κίνημα» ( Β. Ι. Λένιν: «Τι να κάνουμε;», Άπαντα, τ. 6, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1976, σελ. 24-25). Η επιστημονική έρευνα, η επαναστατική θεωρία είναι απαραίτητο και θεμελιώδες πεδίο πάλης, κατεύθυνση του αγώνα. Ο επαναστατικός αγώνας οφείλει να διεξάγεται «και προς τις τρεις κατευθύνσεις του –τη θεωρητική, την πολιτική και την πρακτική-οικονομική …ο σοσιαλισμός, από τότε που έγινε επιστήμη, απαιτεί να τον χειρίζονται σαν επιστήμη, δηλαδή να τον μελετούν» (Φ. Ένγκελς: Κ. Μαρξ, Φ. Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα, τ.1, σ.786-787). [Aπό τις Θέσεις για το Συνέδριο της ΕΕ]
Θα τολμήσω να ισχυριστώ ότι παρότι επιφανειακά, η λενινιστική αντίληψη των επιγόνων, φαίνεται να καθορίζεται από μια διαλεκτική υλιστική αντίληψη, εν τούτοις η δομή της -όπως εκφράζεται με το Κόμμα Νέου Τύπου και με την κρατική και κοινωνική οργάνωση της ΕΣΣΔ- είναι καταπληκτικά όμοια με τις αντιλήψεις των πλατωνικών και μεταφυσικών φιλοσόφων. Η ιδεατή Πολιτεία του Πλάτωνα είναι δομικά ταυτόσημη με την κομματική και κρατική αντίληψη που εξέφρασε και εφάρμοσε ο Ιωσήφ Στάλιν!
Από την άλλη η αστική στρατηγική για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και μετά την επιβολή βιαιότατων αναδιαρθρωτικών μέτρων, εμφανίζει έντονη περιδήνηση μέσα από την συσσώρευση οξύτατων αντιφάσεων. Ωστόσο, δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να διαμορφώσει όρους ανάκαμψης του ελληνικού εξαρτημένου καπιταλισμού. Η Ελληνική οικονομία παραμένει σε ύφεση*(depression) με μια πληθωριστική στασιμότητα, ενώ δεν έχουν διαμορφωθεί εκβάσεις ουσιώδους ανάκαμψης του ποσοστού κέρδους και της συσσώρευσης του κεφαλαίου. Οι αντιφάσεις αυτές, καθιστούν την χώρα μας τον ΑΔΥΝΑΤΟ ΚΡΙΚΟ ΤΗΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΛΥΣΙΔΑΣ. Η ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΛΑΪΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΕΥΘΕΩΣ ΚΛΟΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ.
Αντιθέτως η τελική επιτυχής ή μη έκβαση αυτής της στρατηγικής θα εξαρτηθεί από την ταξική πάλη και την δυνατότητα του λαϊκού παράγοντα να εμφανιστεί στο πολιτικό προσκήνιο οξύνοντας περαιτέρω τις αντιφάσεις…
Σήμερα, με τον καταναλωτισμό να κυριαρχεί και τον πλανήτη να αντιμετωπίζει την κλιματική κρίση εξαιτίας της υπερκατανάλωσης και της υπερβολικής εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, ο καπιταλισμός δεν είναι απλά ένα οικονομικό σύστημα, αλλά συνιστά επίσης και ένα καθεστώς με συγκεκριμένο τρόπο ζωής, που διαμορφώνει τις ομάδες και τα ανθρώπινα υποκείμενα.
Αυτό που είναι ανησυχητικό δεν είναι απλά και μόνο η αδικία του συστήματος, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και ο καπιταλισμός «κατασκευάζουν» , δηλαδή διαμορφώνουν συγκεκριμένα είδη ανθρώπων, που ενδιαφέρονται κυρίως για την κατανάλωση και την επιφανειακή ικανοποίηση. Οι άνθρωποι καταναλώνουν προϊόντα και υπηρεσίες χωρίς να αναλογίζονται τις συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς, τόσο για το περιβάλλον όσο και για την ψυχική τους υγεία.
Ο καταναλωτισμός οδηγεί σε αλλοτρίωση και αποξένωση, καθώς η αίσθηση του νοήματος χάνεται, και αυτό επιδεινώνεται από την απομάκρυνση του ατόμου από τις κοινωνικές σχέσεις και τη συλλογική δημιουργία.
Σήμερα, η κοινωνική αλλοτρίωση, η πολιτική αποξένωση και η αδιαφορία για τα κοινά είναι φαινόμενα που παρατηρούνται παντού. Η συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες σε κοινωνικό και συλλογικό επίπεδο μειώνεται, ενώ οι πολίτες αναζητούν γρήγορες λύσεις και εύκολα υποκατάστατα της πολιτικής δράσης, όπως τα κοινωνικά μέσα και η καταναλωτική κουλτούρα.
Σήμερα, η οικολογική και περιβαλλοντική καταστροφή αποτελεί μια από τις πιο κρίσιμες παγκόσμιες προκλήσεις.
Η ανεξέλεγκτη οικονομική ανάπτυξη, η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και η παραγνώριση των περιβαλλοντικών συνεπειών ενσαρκώνουν ακριβώς τα προβλήματα που η ρίζα τους είναι το κυρίαρχο κεφαλαιοκρατικό μοντέλο ανάπτυξης και η τεχνοκρατική του λογική.
Σε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία και το κέρδος υπερτερούν της ανθρώπινης και φυσικής ευημερίας, είναι σημαντικό να εστιάσουμε την προσοχή μας στην ανάγκη για ριζικές αλλαγές στις κοινωνικές σχέσεις στις διαπολιτιστικές αξίες και στη σχέση μας με τον φυσικό κόσμο.
Σήμερα η αλλοτρίωση και αποξένωση του ανθρώπου, από τον εαυτό του και την κοινωνία συνιστά ένα κεντρικό ζήτημα.
Οι σύγχρονες κοινωνικές δομές, οδηγούν στην ψυχολογική καταπίεση και την αποδόμηση της προσωπικής ταυτότητας, ακριβώς επειδή ζούμε σε μια εποχή αυξανόμενης ψυχικής δυσφορίας.
Από την άλλη η καταπίεση τροφοδοτείται από την αγάπη του θανάτου, δηλαδή τον νεκρόφιλο προσανατολισμό και όχι από την αγάπη της ζωής, δηλαδή την βιοφιλία, μας λένε οι Paulo Freire και Έριχ Φρόμ .
Η πίεση της κοινωνίας να συμμορφωθεί κανείς με καταναλωτικά και εργασιακά πρότυπα, η αποξένωση από τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες και σχέσεις και η εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της ζωής έχουν οδηγήσει σε μια αύξηση τόσο των ψυχικών διαταραχών, όσο και των ποικιλότροπων εθισμών. Θα δημιουργεί επίσης συνθήκες που ενισχύουν τον κομφορμισμό και την υποταγή.
Μην μιλάς, μην φωνάζεις, μην διαφοροποιείσαι, μην παίρνεις θέση. Όχι στην κουλτούρα της Σιωπής!
Κριτική Συνειδητοποίηση από μεριάς καταπιεσμένων ανθρώπων & ομάδων των δομικών συνθηκών και των όρων παραγωγής της κυριαρχίας, αμφισβήτηση της πολιτισμικής ηγεμονίας- ένταξη σε σχέδιο επαναστατικής αλλαγής της καταπιεστικής συνθήκης.
Για να πιάσει τόπο ο αντιφασιστικός αγώνας πρέπει να γίνει οργανικό στοιχείο του συνεπούς πατριωτικού και διεθνιστικού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.
Αγώνας για την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον νεοαποικιακό ζυγό ΝΑΤΟ-ΕΕ με την προοπτική της επανάστασης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού!
Αναγκαία συνθήκη για να σηκώσει κεφάλι ο κόσμος της εργασίας και του πολιτισμού είναι το τσάκισμα τόσο του φασισμού, όσο και του ιμπεριαλισμού.
Ήττα του ΝΑΤΟ, της αντιλαϊκής – αντεργατικής πολιτικής της κυβέρνησης που είναι ένα ακόμα απ’ τα τσιράκια του ιμπεριαλισμού. Το τσάκισμα του φασισμού, της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, με προοπτική την κοινωνική απελευθέρωση, είναι επίκαιρο όσο ποτέ.
Αυτό που δεν πρέπει να μας διαφεύγει, είναι ότι πριν από σημαντικές πολιτικές επιλογές για εθνικά, οικονομικά, κοινωνικά ζητήματα, που έχουν σαν σκοπό να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, το βαθύ κράτος εντείνει τις τεχνικές της χειραγώγησης και της διαπόμπευσης των προοδευτικών απελευθερωτικών ιδεών, της στοχοποίησης προοδευτικών πολιτικών, νέων ανθρώπων, εκπροσώπων του σοσιαλιστικού-κομμουνιστικού κινήματος και της αριστεράς γενικότερα. Εντείνει τις τεχνικές του διχασμού και της πόλωσης. Στοχεύει στο στιγματισμό και το διχασμό της κοινωνίας, τοποθετώντας τους ανθρώπους σε «κοινωνικά αποδεκτούς και κοινωνικά μη αποδεκτούς».
Βασικός στόχος χρειάζεται να είναι η οικοδόμηση ενός κοινωνικοπολιτικού και μορφωτικό-επιστημονικού μετώπου υπεράσπισης και απελευθέρωσης της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, με πρόταγμα την ανατροπή της κυβέρνησης του ντόπιου και ξένου πολυεθνικού κεφαλαίου και την συνολική ρήξη με την αστική πολιτική στην πράξη.
Ένα μεγάλο μέτωπο εντός του οποίου θα σφυρηλατείται η ενότητα του λαού, της νεολαίας και της εργατικής τάξης, απέναντι στον ιμπεριαλισμό.
Η Επαναστατική Ενοποίηση έχει την ιστορική ευθύνη να απαντήσει προάγοντας μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική, με το αντίστοιχο ιστορικό σχέδιο/πρόγραμμα, που υπερβαίνει την αλλοτρίωση και την παθογένεια τόσο της κυρίαρχης αστικής λογικής όσο και της ζώσας εμπειρίας των ρευμάτων της αριστεράς του 20ου αιώνα!
Μας χρειάζεται μέτωπο στο δογματικό και μηχανιστικό τρόπο σκέψης. Να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλάζοντας τους εαυτούς μας.
Καθαρά λόγια και τίμια στάση σε όλα τα ζητήματα. Αυτό θα πει επανάσταση: Να μπορείς να στέκεσαι όρθιος απέναντι στους φόβους σου.
Χρειαζόμαστε μια ανοιχτόκαρδη συνάντηση των διάχυτων αριστερών, ριζοσπαστικών δυνάμεων για ένα Μέτωπο και πολιτικό υποκείμενο σε οργανική σύνδεση με τα κοινωνικά δρώμενα σε όλες τις εκφάνσεις: στα κοινωνικά και οικολογικά κινήματα, στην αυτοδιοίκηση, στις εργασιακές και συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, στην αλληλεγγύη, στην συνεργατική οικονομία, μαζί με τον καθένα και την καθεμία που αγωνίζεται με κουράγιο και ειλικρίνεια.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΘΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ Μαρξιστών, Σοσιαλιστών και Κομμουνιστών, ΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ αποικιοκρατικό ΑΣΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ!
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΝΙΑΙΑ ΣΚΕΨΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΣΜΟ ΩΦΕΛΙΜΙΣΜΟ ΚΑΙ ΘΕΤΙΚΙΣΜΟ! ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΟΝΟΔΡΟΜΗ ΣΚΕΨΗ(ΤΙΝΑ)!!
ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ!
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ!
ΤΣΑΚΙΣΜΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΑΞΟΝΑ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ & ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΩΝ!
ΝΙΚΗ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ & ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ!