Συλλογικότητα αγώνα για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ.
Εν όψει των πραξικοπηματικών εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου 2015.
Με το ιουλιανό πραξικόπημα του 2015, επήλθε μια ποιοτική καμπή στο καθεστώς εκτάκτου ανάγκης των τελευταίων πέντε ετών. Η ιστορικά πρωτοφανής (ως προς την ένταση, το εύρος, το βάθος και τη διάρκεια) ευκαιρία επιβολής των συμφερόντων των πλέον επιθετικών κύκλων της χρηματιστικής ολιγαρχίας του ευρωατλαντικού άξονα σε συνθήκες κρίσης και πολέμου, καθιστά αδίστακτο αυτό το καθεστώς. Το μεγαλύτερο μέρος του λαού έχει μείνει άναυδο με την πραξικοπηματική απάτη και τον βιασμό της λαϊκής ετυμηγορίας. Ιδιαίτερα όσοι έμμεσα ή άμεσα, συνειδητά ή ασυνείδητα είχαν επενδύσει ελπίδες σε αυτή τη συγκυβέρνηση, που διακήρυσσε ότι έχει “κορμό την αριστερά”.
Σε περίπτωση επιτυχίας της κλιμάκωσης και εδραίωσης του πραξικοπήματος, η ολιγαρχία του κεφαλαίου δεν έχει να κερδίσει μόνο επέκταση και παράταση του μηχανισμού απόσπασης μελλοντικής υπεραξίας και άλλου συσσωρευμένου πλούτου μέσω της αποικίας χρέους, αλλά θα έχει επιτύχει και μακροχρόνια ηθικοπολιτική ηγεμονία, μέσω της ακύρωσης, του ριζικού εξευτελισμού κάθε έννοιας αριστεράς και εναλλακτικής προοπτικής. Το καθεστώς προσπαθεί με κάθε τρόπο να αναδιατάξει και να εδραιώσει τη νέα πραξικοπηματική σύνθεση του μαύρου μετώπου, με την ενσωμάτωση υλικών της “πρώτης φοράς αριστεράς”, με όλο και πιο αναβαθμιζόμενο το ρόλο του φασιστικού μορφώματος ως προτιμητέας εκδοχής διοχέτευσης του “αντισυστημικού ριζοσπαστισμού”. Πρόθεση του καθεστώτος είναι το όλο σύστημα να κινηθεί προς την κατεύθυνση του όλο και πιο σαφούς νεοφιλελεύθερου ευρωατλαντισμού, φασίζοντος ή και φασιστικού προσανατολισμού. Από αυτή την άποψη, η συνέργεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το έγκλημα, συνιστά ιστορικά πρωτοφανή απάτη, αποστασία, ασύστολη προδοσία του λαού που επένδυσε ελπίδες και αισχρή αθέτηση των ελαχίστων φιλολαϊκών στοιχείων που είχαν απομείνει στα προγραμματικά κείμενα και στις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων αυτού του κόμματος.
Η ηγετική-”προεδρική” ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, πλήρως υποταγμένη πλέον στις επιταγές του ευρωατλαντικού άξονα συνιστώσα του μαύρου μετώπου, και ως εκτελεστής των επιταγών του, κλιμακώνει το πραξικόπημα που ξεκίνησε τον Ιούλιο σε πολλές κατευθύνσεις. Προχώρησε μεθοδικά στην άλωση και στην περαιτέρω πλήρη χειραγώγηση-μετάλλαξη του κόμματος (σε ότι έχει απομείνει από αυτό) για την εδραίωση της θέσης και του ρόλου μιας πλήρως υποταγμένης στο καθεστώς εκδοχής πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης και ενός μηχανισμού ματαίωσης προσδοκιών, χειραγώγησης, ενσωμάτωσης και εμπλοκής λαϊκών μαζών σε λογικές εθελοδουλείας και συμβιβασμού με εκδοχές καλλωπιστικής εκτέλεσης του μνημονίου λόγω “δυσμενούς συσχετισμού δυνάμεων”… Έχοντας καταργήσει ασύστολα πραξικοπηματικά τις όποιες λειτουργίες και τις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων του, κλιμακώνει το πραξικόπημα με την έκτακτη προσφυγή στις κάλπες (χωρίς σταυρό, μέσω λίστας καταρτιζόμενης απ’ τον αρχηγό του κόμματος), για την εκπαραθύρωση των διαφωνούντων.
Οι επικείμενες εκλογές, διεξάγονται ως κλιμάκωση του ιουλιανού πραξικοπήματος Ευρωατλαντικού άξονα – Τσίπρα, ώστε εσπευσμένα: 1. να μη προλάβει να διαμορφωθεί ιδεολογικά, προγραμματικά και οργανωτικά-πολιτικά η δυναμική της ριζοσπαστικοποίησης του λαού, που εκφράστηκε με το συντριπτικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, 2. να μη προλάβουν να γίνουν άμεσα αντιληπτές οι επιπτώσεις του τρίτου και φαρμακερού μνημονίου στην καθημερινή ζωή του λαού και 3. να γίνει αλλαγή στη σύνθεση της βουλής -μέσω του μηχανισμού της αποφασιζόμενης απ’ τον αρχηγό του κόμματος σειράς στη λίστα των ψηφοδελτίων, χωρίς σταυρό- με “εκκαθάριση” (από το ΣΥΡΙΖΑ και από τα λοιπά καθεστωτικά μορφώματα) όποιων δεν υποτάσσονται πλήρως στις στρατηγικές επιλογές του ευρωατλαντικού άξονα. Βασική στόχευση του καθεστώτος είναι η περαιτέρω ανάσχεση, ματαίωση και η πρακτική ακύρωση της δυναμικής της λαϊκής ανυπακοής, με την τεχνητή και βεβιασμένη αποτροπή της συγκρότησης των “από κάτω” και της δυναμικής του “ΟΧΙ” σε κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο – Μέτωπο. Έτσι, ώστε να παραμείνουν άμορφες, συγκεχυμένες, ακέφαλες, ασυντόνιστες και ανοργάνωτες οι λαϊκές αντιδράσεις στον επερχόμενο Αρμαγεδδώνα των φονικών μέτρων του 3ου μνημονίου.
Το όλο στήσιμο του σκηνικού των πραξικοπηματικών εκλογών, απεργάζεται συστηματικά την διεξαγωγή τους χωρίς να τίθενται καν τα θεμελιωδέστερα ερωτήματα που αφορούν τα προβλήματα επιβίωσης των εργαζομένων και των ανέργων, τις προοπτικές της κοινωνίας. Επιδιώκεται η εμπέδωση της δικτατορικής επιβολής του καθεστώτος αποικίας χρέους και εξανδραποδισμού του λαού, με την επιβολή και υποβολή της θατσερικής ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει εναλλακτική προοπτική), σαν να είναι φυσικό φαινόμενο. Μετά το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, θέλουν ρεβανσιστικά να καταστήσουν σαφές, ότι “τίποτε άλλο δεν γίνεται”, ότι δεν υπάρχει πλέον ούτε για τα προσχήματα το παραμικρό περιθώριο “δημοκρατίας” και “λαϊκής ετυμηγορίας”. Το μόνο που επιτρέπουν οι επικυρίαρχοι, είναι η “ευχέρεια” επιλογής ανάμεσα σε εκδοχές ενός και του αυτού “εγκεκριμένου” πολιτικού προσωπικού άθλιων και αδίστακτων υποτακτικών απατεώνων του κεφαλαίου, που διαγκωνίζονται για θέσεις και ρόλους στην εκτέλεση μίας και της αυτής προδιαγεγραμμένης πολιτικής διαγενεακής γενοκτονίας του λαού, υπό καθεστώς εξευτελιστικής διεθνούς επιτροπείας.
Το ρωμαλέο ταξικό και νεανικό 61,3%, παρ’ όλη την ανομοιογένειά του, με το ριζοσπαστισμό που εξέφρασε, αποδεικνύεται πολύ πιο προωθημένο σχεδόν από όλες τις διαθέσιμες κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, ότι απέμεινε απ’ τις δυνάμεις της αριστεράς επέδειξε αναντίστοιχες των περιστάσεων στάσεις και συμπεριφορές, ανικανότητα ανάληψης προληπτικής-αποτρεπτικής δράσης, οργάνωσης νικηφόρου κινήματος αντίστασης και αντεπίθεσης στην κλιμάκωση του διακρατικού πραξικοπήματος. Έτσι, οι δυνάμεις αυτές, αντί να συμβάλλουν με το βέλτιστο τρόπο στην περαιτέρω συγκρότηση και ριζοσπαστικοποίηση του ρεύματος του ΟΧΙ, συμβάλλοντας στην περαιτέρω υπέρβαση αυταπατών και στην κλιμάκωση του αγώνα, πρακτικά σύρονται και πάλι πίσω από τις εκάστοτε αιφνιδιαστικές-πραξικοπηματικές κινήσεις του καθεστώτος, με όρους ηττοπαθούς αμυντισμού (πέρα από τις φραστικές τους διακηρύξεις), έχοντας εκχωρήσει πλήρως σε αυτό την στρατηγική πρωτοβουλία. Άλλη μια κρίσιμη ευκαιρία χάθηκε. Και πάλι στάθηκε αδύνατο να συγκροτηθεί το αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο μάχης. Οι δυνάμεις αυτές, κατά κανόνα, επιδεικνύουν συστηματικά γραφειοκρατική, σεχταριστική, κοινοβουλευτική κ.ο.κ. (κατά περίπτωση) και κατά κανόνα στερεοτυπική-προβλέψιμη νωθρότητα, όψη της οποίας είναι και οι σπασμωδικές κινήσεις-αντιδράσεις τους στις πρωτοβουλίες του καθεστώτος για εκλογές… Χαρακτηριστικές είναι και πάλι οι βεβιασμένες κινήσεις πανικού (νέα τετελεσμένα, καπελώματα, υποκατάστατα μετώπου, χωριστικές κινήσεις, διασπάσεις σχημάτων, όπως-όπως συσσωματώσεις & συμπράξεις, τραγελαφικές μετεγγραφές σε κόμματα ή/και σε λίστες ψηφοδελτίων της στιγμής κ.ο.κ.), με έντονο το στίγμα του καιροσκοπισμού.
Δεν είναι της παρούσης η συστηματική κριτική αποτίμηση του ιστορικού ρόλου και των ευθυνών της Αριστερής Πλατφόρμας για την όλη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, τα στελέχη της, δεν αντέδρασαν καίρια και ακαριαία στο πραξικόπημα. Πρακτικά, μέχρι την παραίτηση Τσίπρα, δήλωναν σχιζοφρενικά ότι “στηρίζουν την κυβέρνηση”, αλλά δεν στηρίζουν “ένα πρόγραμμα λιτότητας, νεοφιλελεύθερων απορρυθμίσεων και ιδιωτικοποιήσεων…”, επιτείνοντας τη σύγχυση. Δεν προχώρησαν άμεσα σε συντεταγμένη και γενναία διάσπαση, με το βέλτιστο βαθμό προεργασίας και ζύμωσης των διακυβευμάτων, σε τίμια προγραμματική βάση πλατφόρμας, με αξιοποίηση κάθε δυνατότητας δημόσιου διαλόγου και συσπειρωτικών συλλογικών διαδικασιών. Η άτακτη αδρανοποίηση (σε παθητική αναμονή “πιο ευνοϊκών συνθηκών παρέμβασης” εντός του κόμματος), η εμπλοκή τους με όρους “κομματικής πειθαρχίας” σε στάση αναμονής, μέχρι και την προκήρυξη των πραξικοπηματικών εκλογών, υπονόμευσε τη γόνιμη συστράτευση στελεχιακού και λαϊκού δυναμικού σε μέτωπο αγώνα. Η Αριστερή Πλατφόρμα, αντί να διαμορφώνει δραστικά και στοχευμένα όρους, κινήθηκε κάτω απ’ την πίεση των περιστάσεων και των τετελεσμένων των πραξικοπηματιών. Προχώρησε λοιπόν την τελευταία στιγμή, με σαφή πλέον την απειλή άμεσης εκπαραθύρωσης των βουλευτών της από τις λίστες των εκλογών, στη συγκρότηση κοινοβουλευτικής ομάδας και συνάμα της “Λαϊκής Ενότητας”, ενός σχήματος-οχήματος για τις επικείμενες εκλογές, ακριβώς υπό την πίεση της ηγεσίας του μνημονιακά εκφυλισμένου ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, αντί να προλάβει την αναμενόμενη κλιμάκωση των πραξικοπηματικών κινήσεων της κυβέρνησης, η Αριστερή Πλατφόρμα περίμενε τις πρωτοβουλίες της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αντιδράσει εκ των υστέρων. Οι αντιδράσεις αυτές, εκ των πραγμάτων φέρουν το στίγμα του πολιτικού χώρου προέλευσης αυτών των στελεχών (αρχηγικές κινήσεις από τα πάνω, παραγοντισμοί, τετελεσμένα, εμμονή στην θεσμική-κοινοβουλευτική λογική της ιεραρχίας και της “επετηρίδας”, διεμβολισμοί συλλογικών σχημάτων μέσω χωριστών επαφών-διαπραγματεύσεων με συνιστώσες τους κ.ο.κ.).
Θα μπορούσε να είχε συγκροτήσει τη δική της πολιτική οργάνωση, ώστε σε ισότιμη δημοκρατική βάση, από κοινού με κόμματα, οργανώσεις, συλλογικότητες και αγωνιστές/-ίστριες να πρωτοστατήσει στη δημιουργία του αναγκαίου κοινωνικού και πολιτικού Μετώπου, ή έστω μιας εκλογικής συνεργασίας σε μετωπική κατεύθυνση. Αντ’ αυτού, αυτοαναγορεύεται ως “Λαϊκή Ενότητα” πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο του “ΟΧΙ μέχρι το τέλος”. Στην προγραμματική διακήρυξη, τίθενται μεν στόχοι του μεταβατικού προγράμματος, αλλά με αρκετή ασάφεια, δηλωτική υστέρησης και έναντι των ριζοσπαστικών διαθέσεων που εξέφρασε το “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα. Εκεί, τίθεται π.χ. ζήτημα “ρήξης με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και επιλογές της Ε.Ε.” (σαν να πρόκειται απλώς για υποκειμενικές βουλητικές επιλογές κάποιων) και επισημαίνεται ότι “το ζήτημα της αποχώρησης της Ελλάδας από την Ε.Ε. μπορεί να τεθεί εκ των πραγμάτων και ανά πάσα στιγμή στην ημερήσια διάταξη. Σ’ αυτή την περίπτωση, θα καλέσουμε το λαό να επιμείνει στην εφαρμογή του προοδευτικού προγράμματος που έχει επιλέξει, παίρνοντας την απόφασή του για παραμονή ή όχι στην Ε.Ε. με δημοψήφισμα…”. Ωστόσο, στο δημόσιο λόγο των στελεχών, εκείνο που κυριαρχεί είναι μια πιο δεξιά άμβλυνση ακόμα και αυτών των θέσεων, με αναφορά στο ενδεχόμενο εθνικού νομίσματος “αν χρειαστεί” και με διαβεβαιώσεις περί του ότι αυτοί δεν πρόκειται να θέσουν θέμα εξόδου από Ε.Ε. Αν κάποιοι νομίζουν ότι με αυτήν την «πονηρούτσικη» ασάφεια που χαϊδεύει τα αυτιά συντηρητικών και καθεστωτικών κύκλων προσεγγίζουν περισσότερο τον κόσμο του ΟΧΙ είναι βαθιά γελασμένοι.
Στην ιστορία τίποτα δεν επαναλαμβάνεται με ταυτόσημο τρόπο, εφόσον αλλάζουν οι εκάστοτε αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες. Ιδιαίτερα μετά το δημοψήφισμα και το ιουλιανό πραξικόπημα, είναι μάλλον απίθανη η μετάλλαξη της ΛΑΕ σε ΣΥΡΙΖΑ. Εκ των πραγμάτων, πέρα απ’ τις προθέσεις και την εμβέλεια των πρωταγωνιστών της, η ΛΑΕ θα παίξει ρόλο υποδοχέα δυνάμεων του ρεύματος του ΟΧΙ, γεγονός που δικαιολογεί την επιθετικότητα εναντίον της του πολιτικού και μιντιακού προσωπικού του καθεστώτος. Άρα η ΛΑΕ (και η κάθε ΛΑΕ), στην επικείμενη κλιμάκωση της κρίσης και της σύγκρουσης, θα έχει εκ των πραγμάτων δύο επιλογές: ή θα αποτελέσει πρόπλασμα, συνιστώσα για την δημιουργία του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου ή θα εκφυλιστεί σε ένα ακόμα αστικό κόμμα που θα εκπροσωπεί τις επιταγές του Ευρωατλαντικού άξονα. Εάν η ΛΑΕ δεν δημιουργήσει δομές που να μπορούν να συσπειρώσουν και να εμπνεύσουν την νεολαία και τον εργαζόμενο λαό σε έναν μετωπικό αγώνα ενάντια στον ευρωατλαντικό άξονα υπερασπίζοντας την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία, θα είναι καταδικασμένη να κάνει υποχωρήσεις παρόμοιες και χειρότερες αυτών του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΚΚΕ εμμένει στην απομονωτική του τακτική, παραπέμποντας τα πάντα στη λαϊκή εξουσία, δηλ. στο σοσιαλισμό, τον οποίο θέτει ως προαπαιτούμενο ακόμα και για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ.
Η υπόλοιπη, η εξωκοινοβουλευτική αριστερά αδυνατεί έως σήμερα να πρωτοστατήσει στη δημιουργία κοινωνικο-πολιτικού μετώπου, άγεται και φέρεται από τις εξελίξεις που καθορίζουν άλλοι, ενεργώντας ως ατυχήσασα να γίνει κοινοβουλευτική. Επιπλέον, υπό την πίεση των πραξικοπηματικών εκλογών και της ίδρυσης της ΛΑΕ, δοκιμάζεται από διαλυτικές τάσεις. Οι τάσεις αυτές, εκδηλώθηκαν και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στη ΜΑΡΣ. Οι οργανώσεις ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ, αποχώρησαν από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και με την “Παρέμβαση για την ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής αριστεράς”, προχώρησαν σε συνεργασία με την ΛΑΕ. Είχε προηγηθεί συμφωνία με την ΛΑΕ του “Σχεδίου Β’”. Έτσι, εκ των πραγμάτων διαλύθηκε η ΜΑΡΣ, εντός της οποίας μέχρι πρότινος συνυπήρχαν ΑΡΑΣ, ΑΡΑΝ, “Παρέμβαση…” και “Σχέδιο Β’”, παρά το γεγονός ότι ο σκοπός για τον οποίο συγκροτήθηκε η ΜΑΡΣ (το αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο) δεν έχει επιτευχθεί. Οι τελευταίες συλλογικότητες, προέβησαν σε διαπραγματεύσεις και σε συνεργασία με την ΛΑΕ χωριστά η κάθε μία, χωρίς συνεννόηση με τη ΜΑΡΣ.
Κατά τη γνώμη μας, συντονισμένες κινήσεις της ΜΑΡΣ (από κοινού με τις μετωπικού προσανατολισμού δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) θα μπορούσαν να συμβάλουν σε μια ισότιμη μετωπική εκλογική συνεργασία με την ΛΑΕ υπό συγκεκριμένες προγραμματικές δεσμεύσεις, προσδίδοντας στο όλο εγχείρημα άλλου τύπου συγκρότηση και χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό κρίνουμε ότι, η διάλυση της ΜΑΡΣ δεν αποτελεί θετικό βήμα προς την συνεργασία αυτή και αφήνει κακή παρακαταθήκη για τη δημιουργία του μετώπου.
Υπό την πίεση των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, η Μ.ΑΡ.Σ. (με τις έντονες επιφυλάξεις εκ μέρους της Επαναστατικής Ενοποίησης) είχε συνεργαστεί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ώστε να συμβάλλει με τις όποιες δυνάμεις της στην προώθηση του μετώπου και στην αποφυγή της λεηλασίας του κόσμου της Αριστεράς και της εργασίας από την χειραγώγηση μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς, παρά τα υπεσχημένα, κανένα ουσιαστικό μετωπικό βήμα δεν έγινε μετεκλογικά εκ μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σαν να ήθελαν κάποιοι να αποδείξουν ότι στις ιεραρχήσεις τους θέτουν παραπάνω τις ευκαιριακές εκλογικές συμπράξεις από την μετωπική πολιτική αρχών με στρατηγικό βάθος.
Αυτό το “πνεύμα” φαίνεται πιο δραματικά εν όψει των εκλογών της 20ης Σεπτ. του 2015, με τη διάσπαση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την εκ των πραγμάτων διάλυση της ΜΑΡΣ.
Ως αποτέλεσμα, προκύπτει μια νέα πόλωση, ιδιαίτερα ανάμεσα σε ΛΑ.Ε. και σε ότι απέμεινε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χρειάζεται προσοχή, ώστε η αντιπαράθεση που προέκυψε -λόγω των παραπάνω επιλογών και ενεργειών, μέσα στην ένταση της προεκλογικής περιόδου- να μην υπονομεύσει τις συντροφικές ενωτικές σχέσεις που καλλιεργήθηκαν, να μη θέσει φραγμούς στις απαραίτητες μετεκλογικές μετωπικές προσπάθειες.
Το μέτωπο έπρεπε να είχε ήδη γίνει. Για αυτό και οι προσπάθειές μας για την δημιουργία του αναγκαίου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου πρέπει να ενταθούν αμέσως μετά τις εκλογές. Επειδή το ζήτημα της δημοκρατίας είναι θεμελιώδες για τη μετωπική δράση, θεωρούμε απαραίτητο όρο την ισοτιμία μεταξύ των συνεργαζόμενων και την αυτονομία στην άρθρωση πολιτικού λόγου. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να αξιοποιηθεί το θετικό κεκτημένο της πρόσφατης μετωπικής κίνησης του ΟΧΙ μέχρι το τέλος, όχι σε ευρώ, Ε.Ε. κ.ο.κ., που δρομολογήθηκε με κορμό τις δυνάμεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΜΑΡΣ και τη συμμετοχή αγωνιστών/-τριών της Αριστερής Πλατφόρμας.
Η δημιουργία μετωπικών οργανώσεων σε χώρους εργασίας και κατοικίας του λαού, σε δημοκρατική βάση, η διασφάλιση ουσιαστικών λειτουργιών αιρετότητας, ελέγχου από τα κάτω, αναφοράς-λογοδοσίας, εκ περιτροπής ανάληψης ευθυνών και αντιπροσώπευσης και η ανακλητότητα (οργάνων, αντιπροσώπων, τυχόν βουλευτών κ.ο.κ.) συνιστά εχέγγυο αποτροπής φαινομένων γραφειοκρατικοποίησης, κατάχρησης εκπροσώπησης-εξουσίας, αυθαιρεσίας και λογικών εν λευκώ ανάθεσης. Χωρίς τη διασφάλιση παρόμοιων δομών λαϊκής αυτοοργάνωσης, επέρχεται εκφυλισμός και καθεστωτική ενσωμάτωση, ενώ καθοριστική ομάδα αναφοράς των εκάστοτε “λαϊκών εκπροσώπων” γίνονται τελικά οι κρατικοί, διακρατικοί και παρακρατικοί θεσμοί του καθεστώτος της κυρίαρχης τάξης.
Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, με την όλο και πιο φασίζουσα ή και απροκάλυπτα φασιστική μορφή του, δεν είναι υποκειμενική επιλογή κάποιων ώστε να αναιρεθεί με διάλογο, διαπραγματεύσεις και ικεσίες… Απορρέει από την ουσία, από την ίδια τη δομή και τις λειτουργίες της κυριαρχίας του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης της εποχής. Η εμπειρία των τελευταίων μηνών, του δημοψηφίσματος και του πραξικοπήματος Ε.Ε.- Ε.Κ.Τ. (και Α.Τ.Μ. σε ρόλο τεθωρακισμένων), έχει δρομολογήσει ισχυρό λαϊκό ρεύμα απαλλαγής από αυταπάτες και αντίληψης του πραγματικού ληστρικού-ιμπεριαλιστικού ρόλου Ευρωζώνης και Ε.Ε. Αυτή η τομή που εκφράστηκε ως ρεύμα εν πολλοίς στο ΟΧΙ, έγινε αυθόρμητα και με όρους λαϊκής, εθνικής αξιοπρέπειας και αντίστασης έναντι μιας βάρβαρης, απροκάλυπτης και ταπεινωτικής επιβολής. Η εμπειρία αυτή παρέχει στη συγκυρία μοναδικές δυνατότητες ανάδειξης των μηχανισμών ληστρικής υπερεκμετάλλευσης μέσω των ανταγωνισμών, της ανισομέρειας και του αυταρχισμού στην ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση. Για να κλιμακωθεί η ριζοσπαστικοποιήση του λαού, χρειάζεται να γονιμοποιηθεί αυτό το ρεύμα, να αποκτήσει θεωρητική, ιδεολογική και οργανωτική-πολιτική ενίσχυση με στρατηγικό βάθος σε μετωπική βάση, στο επίκεντρο των κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών αυτής της ρευστής συγκυρίας.
Η απουσία θεωρητικής, μεθοδολογικής και στρατηγικής παιδείας, δεν επιτρέπει τη διαλεκτική αντίληψη της εποχής, της συγκυρίας και των καθηκόντων του επαναστατικού κινήματος. Οδηγεί σε τύφλωση, που λοιδορεί και χλευάζει τη νομοτελή ζωτική ανάγκη του μετώπου και του μεταβατικού προγράμματος. Σε τραγελαφικά ιδεολογήματα, που αγνοούν τη διαλεκτική σχέση τακτικής και στρατηγικής, εθνικού, διεθνικού και παγκόσμιου, πατριωτισμού και διεθνισμού. Ιδεολογήματα που -δίκην “επαναστατικής καθαρότητας”- προτάσσουν ως άμεσο προαπαιτούμενο για κάθε τακτική-μεταβατική διεκδίκηση την πλήρη επίτευξη του “καθαρού” στρατηγικού τους στόχου (αντικαπιταλιστικού, σοσιαλιστικού, κομμουνιστικού, όπως τον αντιλαμβάνεται ο καθ’ ένας).
Χωρίς θαρρετή και σαφή τοποθέτηση έναντι των στρατηγικών επιλογών της άρχουσας τάξης για υπαγωγή σε Ε.Ε. & ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να δομηθεί μέτωπο νίκης στην δομική κρίση και στον πόλεμο, δεν μπορούν να δρομολογηθούν επαναστατικές προοπτικές.Η Ε.Ε. – φυλακή των λαών και το όλο πλέγμα αυταρχικών οργάνων διακρατικής εποπτείας και επιβολής, δεν επιδέχονται αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Η ρήξη με αυτές -πάντα στα πλαίσια της συνεκτικής δέσμης προταγμάτων του μεταβατικού προγράμματος- η διάλυση και η συντριβή τους με συντονισμένο αγώνα σε εθνική και διεθνική βάση, είναι όρος για την επιβίωση του λαού και την απαλλαγή του από το καθεστώς αποικίας χρέους και για τη λαϊκή κυριαρχία. Είναι ζωτικό καθήκον, ταξικό, πατριωτικό και διεθνιστικό ταυτόχρονα. Το βίωμα της εθνικής ταπείνωσης, είναι εξαιρετικά αντιφατικό. Εμπεριέχει τόσο δημιουργικές, ενοποιητικές, χειραφετικές, ορθολογικές-επαναστατικές, όσο και καταστροφικές, διχαστικές, χειραγωγικές και άκρως ανορθολογικές-αντεπαναστατικές δυνατότητες. Η αντιδιαλεκτική, γραμμική και δογματικά μεταφυσική άποψη που αδυνατεί να αντιληφθεί αυτό το καθήκον, πέρα από προθέσεις, λειτουργεί με όρους ηττοπάθειας και παραίτησης από το κίνημα σε μια κρίσιμη καμπή, και έτσι τροφοδοτεί τη στοχευμένη καθεστωτική προσπάθεια απορρόφησης της λαϊκής αγανάκτησης και της δυσαρέσκειας από τον δήθεν “ριζοσπαστισμό” των κατ’ επάγγελμα “πατριωτών” του βαθέως κράτους-παρακράτους, από το φασισμό. Αν δεν προωθηθούν συνειδητά, τεκμηριωμένα και προγραμματικά σε αριστερή μετωπική βάση αυτοί οι στόχοι, η αυθόρμητη ριζοσπαστικοποίηση κατά της Ε.Ε. θα μετατραπεί σε πυλώνα του εκφασισμού.
Για τους παραπάνω λόγους, στις επικείμενες εκλογές πρέπει να καταψηφιστούν όλες οι υποτακτικές δυνάμεις του ευρωατλαντικού άξονα, του μαύρου μνημονιακού μετώπου των στρατηγικών επιλογών της άρχουσας τάξης υπέρ ευρώ, Ε.Ε. & ΝΑΤΟ (Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, “Ποτάμι”, γελοία κατασκευάσματα τύπου Λεβέντη και η ναζιστική Χ.Α.). Για τους σκληρούς αγώνες που έρχονται, για τη διασφάλιση όρων για την μετεκλογική προώθηση του μετώπου, είναι αναγκαίο να έχουν κεντρική πολιτική και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (παρ’ όλες τις ανεπάρκειες και τις μονομέρειες των φορέων τους), οι δυνάμεις που εκφράζουν το ρεύμα του “ΟΧΙ”.
Είναι επιτακτική η ανάγκη συντονισμού των κομμουνιστικών δυνάμεων για συνεπή και πρωτοπόρο μετωπική δράση βάσει αρχών, που θα επεξεργάζεται και θα μπολιάζει τα άμεσα τακτικά καθήκοντα με την στρατηγική προοπτική.