ΟΧΙ στο ευρωατλαντικό ιουλιανό πραξικόπημα!

Στις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015, η αγανάκτηση του κόσμου από την πολιτική του καθεστώτος τροϊκανής επιτροπείας και θανατηφόρου μνημονιακής λιτότητας, εκφράστηκε αναγκαστικά (κυρίως ως αρνητική-τιμωρητική ψήφος) με τη σαρωτική άνοδο του πρωτοφανώς ενδοτικού στους ωμούς εκβιασμούς του Διευθυντηρίου της Ε.Ε., ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, αναδείχθηκε πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ με 36,34%. Δεδομένου του καλπονοθευτικού συστήματος, προέβη σε συγκυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛ. – 4,75%. Ο κόσμος ήταν τόσο αγανακτισμένος, που παρά τις απίστευτες προεκλογικές κυβιστήσεις του τελευταίου, τον ψήφισε, διότι ευελπιστούσε ο δυστυχής, ότι «χειρότερα απ’ την τότε κυβέρνηση και τη μνημονιακή λιτότητα δεν υπήρχαν»… Κατά το διάστημα που μεσολάβησε, στην πορεία της “διαπραγμάτευσης” της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, κονιορτοποιήθηκαν άρδην οι αυταπάτες περί τροϊκανών ή “θεσμικών” “εταίρων”, περί “Ευρώπης των λαών” κ.ο.κ.

Η νυν συγκυβέρνηση, στη βάση αυτών των μη διαπραγματεύσιμων “αρχών” – αυταπατών του «Ανήκoμεν εις την Δύσιν», οδηγήθηκε σε πλήρη ταπείνωση, η περαιτέρω διαχείριση της οποίας με τον τρόπο που αυτή καθιέρωσε, έδειξε να οδηγείται εκτός κάθε ελέγχου. Έτσι, σύρθηκε σε νέο αιματηρό μνημόνιο φονικής λιτότητας. Η ίδια πρότεινε στους “εταίρους”, για να τους κατευνάσει παραμένοντας στο ευρώ και στην Ε.Ε., επιπρόσθετα μέτρα αφαίμαξης ύψους 7,9 δις! Πως αντέδρασαν οι “θεσμοί”; Όπως και κάθε κτηνώδες αδίστακτο αρπακτικό, στη θέα μιας λείας που οπισθοχωρεί: απαιτώντας περισσότερο αίμα. Στα οικειοθελώς προτεινόμενα από τον κ. Τσίπρα μέτρα 7,9 δις, η τρόικα απαίτησε πάραυτα αφαίμαξη 12 δις, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν!

Ο ευρωατλαντικός άξονας, ως άλλος παρακμιακός Ρωμαίος αυτοκράτωρ, θέλει να σύρει τσακισμένους, ταπεινωμένους και σιδηροδέσμιους στην αρένα για παραδειγματισμό, ακόμα και εκείνους τους αφελείς “βαρβάρους” υποτακτικούς, που τόλμησαν να εκφράσουν κάποια λαϊκή δυσαρέσκεια, να διαφοροποιηθούν έστω και εν μέρει, έστω και φραστικά στο γράμμα και στο πνεύμα της αποικίας χρέους στην επικράτεια της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε.

Αυτό που κυρίως επιδιώκουν οι “εταίροι” και μέσω του διασυρμού της κυβέρνησης Τσίπρα, είναι να ταπεινώσουν και να συνθλίψουν την ίδια την αξιοπρέπεια του λαού.Έτσι ώστε να επαναφέρουν την τάξη, μετά την “πρώτη φορά αριστερά”, και να επιβάλλουν ακραιφνές νεοφιλελεύθερου-φασιστικού τύπου καθεστώς απ’ το πάντα διαθέσιμο προσωπικό των δοκιμασμένων προθύμων. Έτσι, η συγκυβέρνηση και σύρθηκε εσπευσμένα στην καιροσκοπική “λύση” του δημοψηφίσματος (ενδεχομένως και με την προτροπή του υπερατλαντικού παράγοντα, στα πλαίσια της ελεγχόμενης διασάλευσης της γερμανικής μονοκρατορίας εντός Ε.Ε.). Μια “λύση” έρποντος τακτικισμού, χωρίς ίχνος στρατηγικού βάθους και στοιχειώδους νοηματοδότησης. Αυτό φάνηκε στο ερώτημα-παγίδα που η κυβέρνηση επέλεξε να θέσει στη λαϊκή ετυμηγορία, μιας και είναι δεδομένο ιστορικά και λογικά, ότι η ίδια η διατύπωση κομβικών ερωτημάτων, δηλώνει και την προσδοκώμενη από τον ερωτώντα απάντηση. 

Εν ολίγοις, τόσο το ΟΧΙ όσο και το ΝΑΙ στην “πρόταση των θεσμών”, τηρουμένων αμετάβλητων των λοιπών όρων του σεναρίου, θα μπορούσε κάλλιστα να ερμηνευτεί ως ναι στην ίδια τη λογική των μνημονίων… Τόσο αριστερά και φιλολαϊκά! Άλλωστε, σχεδόν σύσσωμα τα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη υποβάθμιζαν εξ υπαρχής το δημοψήφισμα ως ένα εργαλείο για  «διαπραγματευτικές» χρήσεις… Ουδέποτε ανέλαβαν θερμά να στηρίξουν το ΟΧΙ. Δεν κινητοποίησαν τις δυνάμεις τους σοβαρά υπέρ του ΟΧΙ. Ακόμα και στις παραμονές του δημοψηφίσματος αναφέρονταν στην ευκταία πιθανότητα ακύρωσής του ή προτροπής για ΝΑΙ, μόλις υπάρξει συγκατάβαση των “εταίρων”… Κατά τα φαινόμενα, μάλλον προσέβλεπαν σε ένα αμφίρροπο αποτέλεσμα, διαχειρίσιμο στα πλαίσια του ενδοτισμού τους.

Αλλά και το ίδιο το διάγγελμα του Πρωθυπουργού, όπως και όλη η στάση και οι χειρισμοί της κυβέρνησης, επαναβεβαίωναν σε όλους τους τόνους εμμονή στη -Θατσερική κατά βάση- TINA (δεν υπάρχει εναλλακτική λύση), στο «Ανήκομεν εις την Δύσιν», στην a priori και με κάθε κόστος παραμονή στο ευρώ και στην Ε.Ε.

Αν δεν ήταν τραγελαφικές κάποιες εμμονές, θα ήταν διασκεδαστικές… Μέχρι πριν λίγο, φωστήρες κεϊνσιανοί οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ (πανεπιστημιακοί και νυν κυβερνώντες, σύμβουλοι κ.ο.κ.), του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, παρουσίαζαν στο κοινό ως θέσφατα ανοησίες περί του «καλού ΔΝΤ» και της «προοδευτικής πολιτικής του αριστερού Ομπάμα», εν αντιθέσει προς τις «νεοφιλελεύθερες επιλογές» κάποιων Σόιμπλε — Μέρκελ. Μάλιστα, διατείνονταν με στόμφο, ότι αρκούσε δήθεν -με σύμμαχο το ΔΝΤ και τις ΗΠΑ- να  συνετίσουμε τους παραπλανηθέντες από τον νεοφιλελευθερισμό στην Ε.Ε. δια της πειθούς με διαπραγμάτευση, μιας που “η Ευρώπη αλλάζει”!… Απύθμενο θεωρητικό βάθος και στρατηγική διορατικότητα…

Τώρα, αίφνης αντιστρέφεται η «διαπραγματευτική» εκτίμηση, εμμέσως υπέρ της Ε.Ε., μιας και σήμερα το ΔΝΤ ανέλαβε το ρόλο “του κακού μπάτσου”… Μας λέει λοιπόν ο κ. Τσίπρας: «Οι προτάσεις αυτές αναδεικνύουν κυρίως την εμμονή του ΔΝΤ στη σκληρή και τιμωρητική λιτότητα και κάνουν πιο επίκαιρη από ποτέ την ανάγκη οι ηγετικές ευρωπαϊκές δυνάμεις να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να πάρουν πρωτοβουλίες που θα δίνουν επιτέλους οριστικό τέλος στην ελληνική κρίση δημόσιου χρέους, μια κρίση που αγγίζει και άλλες ευρωπαϊκές χώρες απειλώντας το ίδιο το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης». Πόσο ακόμα να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων για το «μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης» οι ηγετικές δυνάμεις της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης-φυλακής των λαών, εξυπηρετώντας με συνέπεια τους πλέον επιθετικούς κύκλους της χρηματιστικής ολιγαρχίας του κεφαλαίου;

Άλλωστε, η κίνηση του δημοψηφίσματος εκ μέρους της κυβέρνησης, ουδόλως έθετε εν αμφιβόλω το τροϊκανό «πρόγραμμα» αποικίας χρέους. Εκείνο που επεδίωκε, ήταν μια ολιγοήμερη παράταση: «με επιστολή μου θα ζητήσω επισήμως από τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τους θεσμούς ολιγοήμερη παράταση του προγράμματος, προκειμένου ο ελληνικός λαός να αποφασίσει, ελεύθερος από πιέσεις και εκβιασμούς…». Ότι προτείνει ο κ. Πρωθυπουργός, γίνεται πάντα «όπως επιτάσσει … η δημοκρατική παράδοση της Ευρώπης…»! Τι κι αν ο αιμοσταγής Ευρωατλαντικός άξονας έχει τα χέρια του βαμμένα στο αίμα σε Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Συρία κ.ο.κ.; Τι κι αν έχουν γίνει οργανικό του στοιχείο οι αδυσώπητες γενοκτονίες, και οι όλο και πιο φασίζοντες -αν όχι απροκάλυπτα φασιστικοί- νεοφιλελεύθεροι πόλεμοι (κοινωνικοί, όπως στην Ελλάδα, φασιστικής γενοκτονίας σε Ουκρανία, κ.ο.κ.); Τι κι αν η όλη διαδικασία “διαπραγμάτευσης” κατέστησε σαφές ότι η εξόντωση κάθε έστω και εν μέρει ή φραστικής διαφοροποίησης είναι στρατηγική επιλογή του διευθυντηρίου Ε.Ε. και ΔΝΤ; Όλα αυτά παραμένουν εκτός οπτικού πεδίου του κ. Πρωθυπουργού! Μήπως όμως εδώ έχουμε ένα απλό διαπραγματευτικό τέχνασμα;

Για να μη ξεχνιόμαστε λοιπόν, ο κ. Α. Τσίπρας επαναλαμβάνει και πάλι -έστω σε δραματοποιημένο πλέον ύφος- τους όρκους πίστης στον άξονα: «Σε αυτές τις κρίσιμες ώρες πρέπει όλοι να θυμόμαστε ότι η Ευρώπη είναι το κοινό σπίτι των λαών της. Ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες και φιλοξενούμενοι. Η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρώπης και η Ευρώπη αναπόσπαστο κομμάτι της Ελλάδας (εδώ ο ποιητικός οίστρος απογειώνεται – Δ.Π.). Όμως Ευρώπη χωρίς Δημοκρατία θα είναι μια Ευρώπη χωρίς ταυτότητα και χωρίς πυξίδα»! Παρ’ όλους τους εξευτελισμούς, τους εκβιασμούς και τα τελεσίγραφα βαυκαλίζεται και βαυκαλίζει ο κ. πρωθυπουργός με παραμύθια περί προθέσεων να “φέρει στο σωστό δρόμο” την ΕΕ, να παίξει το ρόλο μπούσουλα για την δύστυχη κορασίδα, την πεπλανημένη από τους ακραίους νεοφιλεύθερους ΕΕ;

Είναι απορίας άξιο, που σταματούν οι αυταπάτες και που ξεκινούν οι σκοπιμότητες και οι απάτες. Το δημοψήφισμα αυτό, επ’ ουδενί λόγω δεν ήταν μια λελογισμένη τακτική κίνηση, μέρος μιας σαφούς κοινωνικής και ταξικής στρατηγικής υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, όπως άλλωστε και όλα όσα προηγήθηκαν στη θητεία αυτής της “αντιμνημονιακής” κυβέρνησης. Είναι άλλη μια κίνηση συγκυριακού εκ των πραγμάτων έρποντος πραγματισμού, στα πλαίσια ενός “βλέποντας και κάνοντας”.

Απεδείχθη οικτρά, ότι και αυτή η κυβέρνηση δεν έχει στρατηγική. Η στρατηγική για χώρες σαν την Ελλάδα, από το 1944 χαράσσεται από το ευρωατλαντικό κέντρο. Εναλλάσσονται οι εκάστοτε αδίστακτοι εκτελεστές, το τοπικό πολιτικό προσωπικό εφαρμογής αυτής της στρατηγικής, (πάντα σε αντιστοιχία με τη θέση και το ρόλο της “ελληνικής” αστικής τάξης στον ευρωπαϊκό και στον παγκόσμιο καταμερισμό θέσεων και ρόλων του κεφαλαίου) με ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις αποχρώσεων. Εξ’ ου και το αντίστοιχο ποιόν, η διορατικότητα και το βάθος των “προσωπικοτήτων” που στελεχώνουν αυτό το πολιτικό προσωπικό στην υπηρεσία του άξονα… Ως προς τις στρατηγικές επιλογές, και τούτη η κυβέρνηση δεν αποτελεί εξαίρεση. Βασική αρχή της είναι το παραδοσιακό “βλέποντας και κάνοντας”. Ωστόσο, ήταν υποχρεωμένη να διαχειριστεί κάπως την πάλαι ποτέ αριστεροσύνη (ως προς την προέλευση) σημαντικού μέρους συνιστωσών της και την σαφή -αρνητική- λαϊκή εντολή κατά της λιτότητας που την ανέδειξε.

Μέχρι στιγμής, λόγω των εμμονών της στην ευρωατλαντική στρατηγική, επιδόθηκε με συνέπεια σε πολιτική κατευνασμού της αχαλίνωτης επιθετικότητας του μαινόμενου νεοφιλελεύθερου φασιστικού θηρίου δια των αλλεπάλληλων υπαναχωρήσεων. Σε συνθήκες δομικής κρίσης του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου, το θηρίο αυτό δεν κατευνάζεται με υποχωρητικότητα. Τουναντίον, η τακτική αυτή το καθιστά πιο αιμοβόρο. Το παράδειγμα της Ουκρανίας, όπου απλώς μια αναβολή, μια χρονική μετάθεση της υπογραφής συμφωνίας σύνδεσης με ΕΕ από τον Γιανουκόβιτς οδήγησε στο φασιστικό πραξικόπημα, στη χούντα και στον πόλεμο γενοκτονίας κατά του εξεγερμένου Ντονμπάς, η αδίστακτη στήριξη και επιλεκτική χρήση του ισλαμοφασισμού, δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο του ευρωατλαντικού άξονα.

Ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να κερδίσει χρόνο παραμένοντας στην κυβέρνηση, και έστω κάποιο διαπραγματευτικό εργαλείο, για παράταση της θητείας του στο ρόλο του “διαπραγματευτή”-ικέτη, πετώντας τη μπάλα στη “λαϊκή ετυμηγορία”. Γι’ αυτό προσπάθησε συστηματικά να υπεκφεύγει του θεμελιώδους, του μείζονος στρατηγικού διλήμματος: Ναι ή όχι στην αποικία χρέους; Ναι ή όχι στην υποταγή στον ευρωατλαντικό άξονα; Γι’ αυτό επέλεξε το έλασσον, για να θολώσει τα νερά, να συμβάλλει στη διαιώνιση των αυταπατών για τη φύση και το χαρακτήρα των “θεσμών” και των “εταίρων”, προτάσσοντας ένα μικρό και διφορούμενο στην ασάφειά του ερώτημα για το δημοψήφισμα. Έτσι ώστε να παραμείνει στο απυρόβλητο όλος ο φαύλος κύκλος της διαιώνισης της αποικιοποίησης, με αέναες νέες “συμφωνίες”, δανειακές συμβάσεις, “σωτηρίες” και μνημόνια.

Έτσι, η αποικία χρέους εντός της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε. μένει στο απυρόβλητο. Είναι και γι’ αυτήν την κυβέρνηση κάτι το αδιαμφισβήτητο και μη διαπραγματεύσιμο. Ακόμα και στο λόγο που άρθρωναν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οι αναφορές στην “αποικία χρέους” δεν εδράζονται σε μαρξιστική διερεύνηση αυτού του μηχανισμού με όρους πολιτικής οικονομίας της κεφαλαιοκρατίας. Έτσι, ο μηχανισμός αυτός δεν εξετάζεται ως νομοτελής απόρροια της ανάπτυξης του νυν σταδίου του καπιταλισμού και της κρίσης του, του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας, της εκμετάλλευσης στη βάση της ανισομέρειας κ.ο.κ., αλλά και ως βασικό μέσο για υπέρβαση αυτής της κρίσης, μέσω μνημονίων, δανειακών συμβάσεων κ.ο.κ., που οδηγούν σε απαξίωση της εργασιακής δύναμης προκειμένου να καταστεί η ΕΕ πιο ανταγωνιστική (σε σχέση με Κίνα κ.ά. χώρες). Τέτοια επιφανειακή προσέγγιση της “αποικίας χρέους”, οδηγεί τελικά σε επουσιώδεις ερμηνείες του φαινομένου, με αποσιώπηση της κεφαλαιοκρατικής του φύσης ή/και σε αναγωγή του σε υποκειμενικές επιλογές ιθυνόντων… Τελικά, το μόνο που τίθεται προς συζήτηση, είναι οι ρυθμοί, η κλίμακα, το εύρος και το βάθος των εκάστοτε μέτρων γενοκτονίας στα πλαίσια αυτού του μηχανισμού! Τόση δημοκρατία!

Η διαδικασία του κατεπείγοντος (με λιγότερο από μία εβδομάδα για αποσαφήνιση του διακυβεύματος, για προβληματισμό, ζύμωση, ανασύνταξη των πραγματικών κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων και στρατοπέδων σε στρατηγική βάση), επελέγη μεταξύ άλλων και για να διαιωνίζεται δια της χειραγωγικής ασάφειας – απροσδιοριστίας το μη διαπραγματεύσιμο της επιβολής των κυρίαρχων, διακρατικών και παρακρατικών πλέον, καθεστωτικών στρατηγικών επιλογών. 

Ωστόσο, στις κρισιακές συγκυρίες η έκβαση των διεργασιών που δρομολογούνται δεν ακολουθεί γραμμικά τα σενάρια των ιθυνόντων. Ο πολιτικός χρόνος επιταχύνεται ραγδαία. Η κίνηση του δημοψηφίσματος, εκ των πραγμάτων δρομολόγησε διεργασίες που υπερβαίνουν κατά πολύ τα σενάρια των εμπνευστών και των πολεμίων της. Απεδείχθη ότι το ρήγμα της ανολοκλήρωτης εξεγερσιακής διαδικασίας του 2011-2012 δεν έχει κλείσει. Η άρνηση και η αγανάκτηση του λαού, εκ των πραγμάτων, δεν μπόρεσε να περιοριστεί στην απόρριψη μιας εκδοχής τροϊκανής μνημονιακής “πρότασης”, χωρίς να επεκτείνεται, χωρίς να βαθαίνει στο όλο πλαίσιο του καθεστώτος αποικιοποίησης. Η πόλωση κλιμακώθηκε, είναι όλο και πιο εμφανής και θα εγείρει στο προσκήνιο όλο και πιο βαθιές συστημικές, ταξικές αντιθέσεις. Με το θριαμβευτικό και βαθύτατα ταξικό 61,3% υπέρ του ΟΧΙ, εκφράστηκε ένα βαθύ -αν και ανομοιογενές- ρεύμα λαϊκής αντίστασης στο κρατικό και διακρατικό καθεστώς.  Ήδη δρομολογείται δυναμικό τόσο προς την προοδευτική κατεύθυνση μιας ριζικής ανατροπής προς όφελος της εργατικής τάξης και ευρύτερα των λαϊκών συμφερόντων, όσο και προς αυταρχική εκτροπή και δικτατορικές “λύσεις”.

Μήπως ο λαός τελικά εκάμφθη και με αυτή τη συντριπτική πλειοψηφία υπέρ του ΟΧΙ απλώς “έδωσε εντολή για πάσει θυσία αποφυγή της ρήξης με τους «θεσμούς»”, για “πάσει θυσία λύση εντός του ευρώ και της Ε.Ε.”; Μόνο ανόητοι ή/και απατεώνες μπορούν να προβάλλουν τέτοιους εξόφθαλμα παράλογους ισχυρισμούς. Μια απλή επικοινωνία με τους ανθρώπους των λαϊκών συνοικιών αποδεικνύει πόσο εκτός πραγματικότητας κινούνται αυτές οι δόλιες “ερμηνείες”.

Το μείζον, που δεν τόλμησε να θέσει η κυβέρνηση ως ερώτημα στο δημοψήφισμα, το έθεσαν ωμά, εκβιαστικά και απροκάλυπτα οι κορυφαίοι γραφειοκράτες της ΕΕ και οι ηγέτες των ισχυρότερων ως προς το κεφάλαιο χωρών, με την χονδροειδή έπαρση του αποικιοκράτη, με τη συνέργεια των ερπυστριών του τραπεζικού στραγγαλισμού και των ΜΜΕ της ολιγαρχίας. Αυτοί φρόντισαν να μη μείνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας της ψήφου στο δημοψήφισμα. Δήλωσαν κατηγορηματικά, ότι δεν πρόκειται εν μέσω κρίσης και πολέμου να διακινδυνεύσουν κινήσεις ανυπακοής στην επικράτεια ελέγχου του Ευρωατλαντικού άξονα! Όρισαν λοιπόν αυτοί το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος -άσχετα με την ίδια τη διατύπωση του ερωτήματος που επέλεξε η κυβέρνηση- ως ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ευρώ και στην ΕΕ, νομίζοντας ότι (σε συνδυασμό με την αφαίμαξη και τον στραγγαλισμό ρευστότητας που επέβαλλε η ΕΚΤ και τις ουρές εξαθλίωσης στις ΑΤΜ) θα κάμψουν το λαό! Λαλίστατοι πράκτορες ωρύονταν κυνικά: “όσο ηθικές και δίκαιες κι αν είναι οι ενστάσεις σας, μη τολμήσετε να τα βάλετε με τις δυνάμεις του άξονα, του «Ανήκομεν εις την Δύσιν»”. Αναμενόμενη και η κλιμάκωση των τρομοκρατικών εκβιαστικών κινήσεων του άξονα, τύπου Κύπρου (απειλές για ληστεία τραπεζικών λογαριασμών και πανικός αναλήψεων, τεχνητές ελλείψεις αγαθών, στάση πληρωμών μισθών & συντάξεων) κ.ο.κ.

Έπαιξαν και έχασαν! Παρά την αθλιότητα και την τρομοκρατία, το διακύβευμα έγινε σε σημαντικό βαθμό μαζικά αντιληπτό. Το δημοψήφισμα προέβαλλε ως δυνατότητα άμεσης έκφρασης των ριζοσπαστικών διαθέσεων των ανθρώπων που εδώ και 5 χρόνια έγιναν θύματα ενός αδυσσώπητου κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Δεν λειτούργησε απλώς ως δυνατότητα έκφρασης διαθέσεων ρουτίνας, αλλά συνέβαλλε άρδην στη ζύμωση, στον αναστοχασμό, στην επιτάχυνση και στην εμπέδωση αυτού του προβληματισμού, στη μορφοποίηση αυτής της ποικιλόμορφης, πολυσυλλεκτικής και κατά βάση αυθόρμητης ριζοσπαστικοποίησης. Ο λαός σήκωσε το γάντι στην ιταμή πρόκληση, και απάντησε με αγέρωχη αξιοπρέπεια στη θρασύτατη κατάργηση της κυριαρχίας του, με σαφέστατους όρους ρήξης και όχι υποταγής, παραμερίζοντας άκυρα και παρελκυστικά αδιέξοδα φυγομαχούντων. Έδωσε ο ίδιος την απάντησή του, το δικό του ριζοσπαστικό περιεχόμενο στο ΟΧΙ. Η συγκυρία ανέδειξε στο προσκήνιο μια μοναδική δυνατότητα τάχιστης συμπύκνωσης των διακυβευμάτων, συλλογικής συνειδητοποίησης των συμφερόντων, με καταλυτικό το ρόλο της βάναυσης και άξεστης παρέμβασης των φορέων του άξονα. Το δημοψήφισμα ενεργοποίησε αντιδράσεις με χαρακτηριστικά που συνδυάζουν το στοιχείο της αυθόρμητης ταξικής λαϊκής αγανάκτησης με το αίσθημα της προσωπικής και συλλογικής-εθνικής αξιοπρέπειας έναντι ενός αδίστακτου και προκλητικά αποθρασυμένου επικυρίαρχου “ξένου”. Ταξική αγανάκτηση και εθνική ταπείνωση ενεργοποίησαν την αντίδραση του ΟΧΙ. Σε αυτό το φόντο, λειτούργησαν καταλυτικά εκ του αντιθέτου και οι χονδροειδείς γλοιώδεις παρεμβάσεις του ντόπιου αστικού πολιτικού κατεστημένου, με τον εμετικό ενδοτισμό και τη δουλοπρέπειά τους, η ενεργοποίηση στην πανστρατιά του ΝΑΙ χρεοκοπημένων και απεχθών “βετεράνων” του ευρωατλαντισμού. Έτσι, το ΟΧΙ έγινε βασικός δείκτης του παλμού των λαϊκών διαθέσεων. Όταν δρομολογούνται τέτοιες διαδικασίες ριζοσπαστικοποίησης, οι δυνάμεις κομμουνιστικής αναφοράς, δεν μπορούν να είναι απούσες. Είναι ανιστορική και επικίνδυνη η αντίληψη που θέλει τους κομμουνιστές να παρεμβαίνουν μόνον όταν οι ίδιοι θέτουν τα ερωτήματα-διακυβεύματα στην ιδεατά επιθυμητή μορφή τους και με δικών τους προδιαγραφών όρους. Καμία κρίσιμη μάχη, καμία επαναστατική διαδικασία δεν έχει τεθεί στην ιστορία με τέτοιες προδιαγραφές και προαπαιτούμενα. Κι αν ο ταξικός αντίπαλος θέτει παρελκυστικά τα ζητήματα (για δικούς του λόγους), οι κομμουνιστές οφείλουν να διευκρινίζουν την ταξική ουσία των διακυβευμάτων, να θέτουν τέτοιους όρους τακτικής σύγκρουσης, που βασίζονται στις ζωτικές ανάγκες και τα προβλήματα της εργατικής τάξης και του λαού, που αφουγκράζονται τον παλμό των διαθέσεων, έτσι ώστε να συνδέουν το κάθε βήμα τακτικής κλιμάκωσης της συνειδητοποίησης και του αγώνα με την στρατηγική προοπτική της επαναστατικής ενοποίησης της ανθρωπότητας. Από αυτή την άποψη, εντελώς αναντίστοιχη των περιστάσεων ήταν η γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ για “δαγκωτό άκυρο” στο δημοψήφισμα. Γραμμή που οδήγησε σε περαιτέρω απόσπαση από τις διαθέσεις των λαϊκών μαζών και σε αποσυσπείρωση ακόμα και δυνάμεων του ΚΚΕ.       

Οι μόνες πολιτικές δυνάμεις που -προς τιμήν τους- πλαισίωσαν με συνέπεια αυτό τον ανυποχώρητο αγώνα του ΟΧΙ μέχρι το τέλος, είναι οι βασικές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, με κορμό την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α και την Μ.ΑΡ.Σ.

Παράλληλα, το βαθύ κράτος-παρακράτος του ευρωατλαντισμού, με εκτελεστικά όργανα την 5η φάλαγγα μίσθαρνων και “προθύμων”, το γνωστό εσμό φερεφώνων, πολιτικάντηδων, “διανοουμένων” και Μέσων Μαζικής Χειραγώγησης, βλέποντας τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού και φοβούμενο το ενδεχόμενο ανεξέλεγκτης τροπής, έσπευσε να δρομολογήσει μεθοδικά και απροκάλυπτα ολόκληρο φάσμα εναλλακτικών μηχανισμών χειραγώγησης, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της προετοιμασίας ωμού πραξικοπήματος τύπου  “ευρωμαϊντάν” και “έγχρωμης αστικής (αντ-)επανάστασης” εν Ελλάδι.

Μέχρι στιγμής, το μαύρο στρατόπεδο-μέτωπο του «Ανήκομεν εις την Δύσιν», είναι το μόνο που είναι συγκροτημένο, που διαθέτει οργάνωση, πόρους και στρατηγική πρωτοβουλία κινήσεων. Γι’ αυτό παίζει χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο και εγκολπώνεται κάθε χαλαρή διαφοροποίηση. Η  όποια παρένθετη αδυναμία, αμηχανία και ανικανότητα, μετατρέπεται από τη συνέχεια των καθεστωτικών κρατικών, διακρατικών και παρακρατικών δομών σε χειραγωγήσιμο ενεργούμενο. Η “συνέχεια των θεσμών”, έρχεται να σαρώσει κάθε ίχνος είτε νύξη περί ασυνέχειας. Όπως και έγινε. Η ίδια η κυβέρνηση, σαν να φοβήθηκε σφόδρα τη λαϊκή βούληση, έδειξε ανίκανη να ερμηνεύσει και να διαχειριστεί το ΟΧΙ του λαού και έσπευσε να το βαφτίσει ΝΑΙ, με όρους συνδιαχείρισης με την 5η φάλαγγα των προθύμων. Την επομένη του δημοψηφίσματος -στη σύσκεψη των αρχηγών παρά τω Προέδρω της Δημοκρατίας και στις Βρυξέλλες- η κυβέρνηση Τσίπρα έσπευσε να “ερμηνεύσει” το μεγαλειώδες ΟΧΙ σε υποτακτικό Μνημόνιο 3, ακόμα πιο απεχθές και από το συντριπτικά απορριφθέν στο δημοψήφισμα, συμπαρατασσόμενη με το μαύρο μέτωπο του ηττημένου ΝΑΙ! Αποκορύφωμα αυτής της πραξικοπηματικής μεθόδευσης ήταν η επαίσχυντη διαδικασία εξουσιοδότησης της κυβέρνησης από τη Βουλή “για την εξουσιοδότηση διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης”, ξημερώματα της 11ης Ιουλίου του 2015. Η εξουσιοδότηση αυτή δόθηκε από 251 βουλευτές, με προεξάρχοντα το ρόλο των καταλοίπων βασικών αστικών καθεστωτικών κομμάτων και του μιντιακού κατασκευάσματος της κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας του κεφαλαίου. Για τις ανάγκες της παράστασης, το ναζιστικό μόρφωμα εκτέλεσε κάποιες “αντισυστημικές” κορώνες, ώστε να διοχετευθεί προς τα εκεί μερίδα του ΟΧΙ. Αυτό το ιουλιανό πραξικόπημα, αυτή η πρωτοφανής φαλκίδευση της ετυμηγορίας και ταπείνωση του λαού, δεν θα περάσει.

Ο άξονας έχει απασφαλίσει, έχει ενεργοποιήσει το δοκιμασμένο πακέτο πολιτικών, προπαγανδιστικών και πολεμικών τεχνολογιών χειραγώγησης. Θέλει τώρα σύγκρουση και διψά για αίμα! Ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του διαπομπεύονται ασυστόλως και μεθοδευμένα ως αφερέγγυοι “παρίες”, επικίνδυνοι, “προδότες” της εμπιστοσύνης του άξονα, όπως ο Σαντάμ, ο Μιλόσεβιτς, ο Καντάφι κ.ο.κ. Στο πρόσωπό τους ο άξονας θέλει να τιμωρήσει και να ταπεινώσει περαιτέρω το λαό μας. Επιπλέον, διαδίδονται σε ευρεία κλίμακα σενάρια-απειλές για βίαιο εξαναγκασμό της Ελλάδας σε έξοδο από την ευρωζώνη, με όρους ακόμα πιο ληστρικούς για τον άξονα, δεδομένου ότι οι κυβερνώντες δεν έδειξαν να διαθέτουν ουσιαστικά ένα συγκροτημένο πρόγραμμα συντεταγμένης εξόδου από το ενιαίο νόμισμα, ως οργανικό στοιχείο δέσμης μέτρων διεξόδου από αυτή την ασφυκτική παγίδα. Υπό αυτούς τους όρους, οι επιπτώσεις τυχόν άτακτης εξόδου απ’ το ευρώ με τους όρους των δανειστών, θα ήταν καταστροφικές.    

Μετά από μαραθώνιες διαβουλεύσεις, το πρωί της 13ης Ιουλίου, ανακοινώθηκε ότι η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης κατέληξε σε νέα συμφωνία-μνημόνιο 3 για την Ελλάδα, με νέο Δάνειο 86 δισ. ευρώ μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, με τη «συνεχιζόμενη και πλήρη εμπλοκή του ΔΝΤ». Οι όροι αυτού του μνημονίου είναι πολύ πιο ακραίοι και καταστροφικοί απ’ ό,τι είχε προηγηθεί, με έμφαση στην εκποίηση-ληστεία δημόσιας περιουσίας, νέα επίθεση σε εργασιακά, ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό πρόγραμμα και ακόμα πιο εξευτελιστική επιτήρηση της κυβέρνησης και της χώρας από την Τρόικα. Το Διευθυντήριο της ΕΕ σε συνέργεια με την κυβέρνηση Τσίπρα, εξευτελίζει πραξικοπηματικά με περισσό θράσος την ετυμηγορία του λαού με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.

Παραμένουν αδιευκρίνιστα τα άμεσα αίτια και τα κίνητρα μιας τόσο ραγδαίας πραξικοπηματικής κίνησης αυτοκτονικού τύπου εκ μέρους της κυβέρνησης Τσίπρα, που συνιστά πράξη αμαχητί παράδοσης άνευ όρων. Ωστόσο, στην πολιτική και στον πόλεμο το σημαντικότερο στοιχείο δεν είναι ούτε τα υποκειμενικά κίνητρα, ούτε και η δίκη προθέσεων των εμπλεκομένων, αλλά η εκάστοτε μετατόπιση ισχύος και το “ποιός ωφελείται” από τα εκάστοτε τετελεσμένα. Εδώ η  ιστορικά πρωτοφανής (ως προς την ένταση, το εύρος, το βάθος και τη διάρκεια) εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πλέον επιθετικών κύκλων της χρηματιστικής ολιγαρχίας του ευρωατλαντικού άξονα είναι παραπάνω από κραυγαλέα. Γι’ αυτό έχει μείνει άναυδο το μεγαλύτερο μέρος του λαού. Ιδιαίτερα εκείνο το οποίο έμμεσα ή άμεσα, συνειδητά ή ασυνείδητα είχε επενδύσει ελπίδες σε αυτή τη συγκυβέρνηση, που διακήρυσσε ότι έχει “κορμό την αριστερά”. Γι’ αυτό και η ολιγαρχία του κεφαλαίου δεν θα κερδίσει μόνο σε επέκταση και παράταση του μηχανισμού απόσπασης μελλοντικής υπεραξίας και άλλου συσσωρευμένου πλούτου με το μηχανισμό της αποικίας χρέους, αλλά -σε περίπτωση επιτυχίας και εδραίωσης του πραξικοπήματος- θα έχει επιτύχει και τον ριζικό εξευτελισμό κάθε έννοιας αριστεράς και εναλλακτικής προοπτικής. Από αυτή την άποψη, η συνέργεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το έγκλημα, συνιστά ιστορικά πρωτοφανή αποστασία, ασύστολη προδοσία του λαού που επένδυσε ελπίδες και αισχρή αθέτηση των ελαχίστων φιλολαϊκών στοιχείων που είχαν απομείνει στα προγραμματικά κείμενα και στις αποφάσεις των συλλογικών οργάνων αυτού του κόμματος.     

Αξιωματούχοι του διευθυντηρίου δηλώνουν ευθαρσώς, ότι άλλη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να δεχθεί και να εφαρμόσει τέτοια μέτρα, σαν αυτά για τα οποία δεσμεύθηκε η χρήσιμη για το αίσχος τους “αριστερά”. Γι’ αυτό άλλωστε και θέτουν εσπευσμένα χρονοδιάγραμμα ταχύρρυθμης εφαρμογής των όρων της νέας κατοχικής συμφωνίας, αξιοποιώντας τον αιφνιδιασμό, πριν προλάβουν να εκδηλωθούν αντιδράσεις. Θα επιδιώξουν να επιβάλλουν τα βασικά μέτρα του νέου πραξικοπήματος μέσα στο καλοκαίρι του 2015, ώστε να προχωρήσουν (εάν προχωρήσουν, ιδιαίτερα λόγω απώλειας της δεδηλωμένης) σε βουλευτικές εκλογές το φθινόπωρο με δεδομένα τα πραξικοπηματικά μέτρα ως τετελεσμένα.

Στο βαθμό που θα διαπιστώνουν ότι εμπεδώνεται αποτελεσματικά, χωρίς σοβαρές και οργανωμένες αντιστάσεις, το ιουλιανό ευρωατλαντικό πραξικόπημα, οι ιθύνοντες αυτής της πραξικοπηματικής πράξης πολέμου μεταθέτουν χρονικά και τα σενάρια άμεσης ένοπλης βίας τύπου Χούντας του Κιέβου. Προς το παρόν ο άξονας βολεύεται με την “κοινοβουλευτική” χούντα.

Ο λαός μας δεν συνηθίζει να παραδίδεται αμαχητί και άνευ όρων. Αν κάποιοι νομίζουν ότι με εκχωρήσεις και υποταγή θα εξευμενίσουν το θηρίο, ώστε να σώσουν τις καρέκλες και τα κεφάλια τους, είναι βαθιά γελασμένοι και ανιστόρητοι. Αν δεν μπορούν ή/και δεν θέλουν να προωθήσουν την ιστορική λαϊκή ετυμηγορία, αν επιμένουν “δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα”, ας παραμερίσουν να προσμένουν μόνοι “κάποιο θάμα”, χωρίς να παίζουν στην πλάτη του λαού.

Οι πρωτεργάτες αυτής της χούντας του ιουλιανού πραξικοπήματος του 2015, δεν είναι πρόσωπα και φορείς περιορισμένης ευθύνης. Είναι πρωταγωνιστές μιας σημαντικής ποιοτικής καμπής των καθεστώτων εκτάκτου ανάγκης που προωθούν τις μνημονιακές πολιτικές τα τελευταία πέντε χρόνια. Προσδίδουν μιαν άλλη διάσταση στην αύξουσα αναντιστοιχία μεταξύ κοινωνικοπολιτικών διαθέσεων του λαού και πολιτικών σχηματισμών διαμεσολάβησης, πολιτικού προσωπικού εκπροσώπησης. Η ευρεία εντολή των 251 καθεστωτικών «ναι», με την οποία ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας εξουσιοδοτήθηκε από τη Βουλή να διαπραγματευτεί, τους τελικούς όρους της ατιμωτικής συμφωνίας άνευ όρων παράδοσης στους δανειστές, δεν τραυμάτισε απλώς το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αποτέλεσε την τελική πράξη ακύρωσης του “πρώτη φορά αριστερά”, σηματοδοτώντας τον ιδεολογικό, πολιτικό και ταξικό χαρακτήρα του πραξικοπήματος.

Το καθεστώς θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αναδιατάξει και να εδραιώσει τη νέα πραξικοπηματική σύνθεση του μαύρου μετώπου, με την ενσωμάτωση της “πρώτης φοράς αριστεράς”, με όλο και πιο αναβαθμιζόμενο το ρόλο του φασιστικού μορφώματος ως προτιμητέας εκδοχής διοχέτευσης του “αντισυστημικού ριζοσπαστισμού”. Πρόθεση του καθεστώτος είναι το όλο σύστημα να κινηθεί προς την κατεύθυνση του όλο και πιο σαφούς νεοφιλελεύθερου ευρωατλαντισμού, φασίζοντος ή και φασιστικού προσανατολισμού.    

Οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να συμπήξουν το λαϊκό μέτωπο του αντίπαλου δέους, οφείλουν επιτέλους να πάψουν να αδρανούν, να ολιγωρούν και να αμφιταλαντεύονται, εμμένοντας σε μικροπαραταξιακές τακτικές εκτός τόπου και χρόνου (όση “επαναστατική” ρητορική κι αν επικαλούνται), ώστε να συγκροτηθεί τάχιστα η μόνη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τον καθεστωτικό διακρατικό Αρμαγεδδώνα, δρομολογώντας επαναστατική εναλλακτική διέξοδο ΤΩΡΑ! Στους επόμενους μήνες θα κριθούν όλα. Υπάρχουν θετικά κεκτημένα τα οποία μπορούν να εμπνεύσουν αισιοδοξία στο κίνημα: 1. η μετωπική συγκρότηση της Αντιφασιστικής Καμπάνιας Διεθνιστικής αλληλεγγύης στην ένοπλη αντιφασιστική, εθνικοαπελευθερωτική και αντιιμπεριαλιστική εξέγερση του λαού του Ντονμπάς και 2. η πρόσφατη μετωπική κίνηση του ΟΧΙ μέχρι το τέλος, όχι σε ευρώ, Ε.Ε. κ.ο.κ., με κορμό τις δυνάμεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΜΑΡΣ. 

Η κλιμάκωση της σύγκρουσης με το δημοψήφισμα και το πραξικόπημα, καθιστά την προοπτική του ριζικού επαναστατικού μετασχηματισμού με κατεύθυνση το σοσιαλισμό όλο πιο επιτακτική, όλο και πιο αντιληπτή από τις ριζοσπαστικοποιούμενες μάζες. Η επιτακτική ανάγκη συγκρότησης του κοινωνικοπολιτικού μετώπου μπορεί να λάβει σάρκα και οστά, μόνον όταν αντιληφθούμε πρακτικά και δημιουργικά, ότι μετά το δημοψήφισμα του 2015, κοινό αναφοράς μας δεν είναι τα αυτοαναφορικά κλάσματα ποσοστών της ρουτίνας των εκλογικών διαδικασιών των προηγούμενων δεκαετιών. Τουναντίον, είναι ο λαός αυτού του ρωμαλέου 61,3% υπέρ του ΟΧΙ. Η υπόθεση του μετώπου δεν μπορεί να ανάγεται σε κινήσεις κορυφών και κλειστών ενδοσυνεννοήσεων για “νέο κόμμα”, “νέο πόλο της αριστεράς” με όρους κομματικής συγκρότησης. Στις μέρες μας είναι επιτακτική ανάγκη η αναβάθμιση της μετωπικής συγκρότησης του αγώνα με καταλυτική συμβολή εκείνων των κομμουνιστικών δυνάμεων που συνδέουν με συνέπεια και συνέχεια κάθε βήμα με την ανάγκη κλιμάκωσης του αγώνα με σοσιαλιστική προοπτική και που αντιλαμβάνονται τα καθήκοντα της εποχής και της συγκυρίας, ανταποκρινόμενες με σεμνότητα, ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση σε αυτά. Ωστόσο, οι δυνάμεις αυτές θα αυτοακυρώνονταν κατά την απεύθυνσή τους στο δυναμικό του κεκτημένου του 61,3% υπέρ του ΟΧΙ, εάν έθεταν ως άμεσο προαπαιτούμενο για τη σύμπηξη του Μετώπου και την προώθηση των διεκδικήσεών του την εδώ και τώρα συμφωνία όλων για την κομμουνιστική προοπτική, εάν μετέτρεπαν την τελευταία σε κραυγαλέα προμετωπίδα αριστερής, αντικαπιταλιστικής, σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής κ.ο.κ. «καθαρότητας». Η κλιμάκωση του μετωπικού αγώνα με τη σειρά της, είναι αυτή που θα συμβάλλει οργανικά στην ωρίμανση των όρων για τον αντίστοιχο της εποχής κομμουνιστικό φορέα.

Η βροντερή λαϊκή ετυμηγορία να αξιοποιηθεί για άμεση δρομολόγηση στις επόμενες ημέρες αποφασιστικών ενωτικών κινήσεων και πρωτοβουλιών κατά του άξονα. Για τη συντριβή του “διαίρει και βασίλευε”, για τη σύμπηξη εκείνου του στρατοπέδου, εκείνου του λαϊκού μετώπου, που θα απορρίψει οριστικά και αμετάκλητα κάθε φαλκίδευση της λαϊκής ετυμηγορίας, κάθε πρόταση συνέχισης των μέτρων αποικιοποίησης, εξόντωσης και ταπείνωσης του λαού. Ενός μετώπου, με το οποίο και μόνον ο λαός θα μπορέσει να ορθώσει το ανάστημά του, να βροντοφωνάξει και να επιβάλλει με την πάλη του το μέγα ΟΧΙ στην καταστροφή και το μέγα ΝΑΙ στη ζωή των επόμενων γενεών, τη δική του προοπτική. Υποχώρηση τώρα, θα σημάνει πλήρες άνοιγμα του δρόμου για το νεοφιλελεύθερο φασιστικό πραξικόπημα του άξονα.