Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα δεν αρκεί. Μέτωπο παλλαϊκό ΤΩΡΑ.

Τις τελευταίες ημέρες κονιορτοποιήθηκαν άρδην οι αυταπάτες περί τροϊκανών ή “θεσμικών” “εταίρων”, περί “Ευρώπης των λαών” κ.ο.κ.

Η νυν συγκυβέρνηση, στη βάση αυτών των μη διαπραγματεύσιμων “αρχών” – αυταπατών, οδηγήθηκε σε πλήρη ταπείνωση, η περαιτέρω διαχείριση της οποίας με τον τρόπο που αυτή καθιέρωσε, έδειξε ότι τίθεται εκτός κάθε ελέγχου. Η συγκυβέρνηση σύρθηκε σε νέο αιματηρό μνημόνιο φονικής λιτότητας. Η ίδια πρότεινε στους “εταίρους”, για να τους κατευνάσει παραμένοντας στο ευρώ και στην Ε.Ε., επιπρόσθετα μέτρα αφαίμαξης ύψους 7,9 δις! Πως αντέδρασαν οι “θεσμοί”; Όπως και κάθε κτηνώδες αδίστακτο αρπακτικό,στη θέα μιας λείας που οπισθοχωρεί: απαιτώντας περισσότερο αίμα. 7,9 δις προτείνεις εσύ κύριε Τσίπρα ως “αντιμνημονιακός”; Ε λοιπόν εμείς θα σου αρπάξουμε άλλα 12, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν!

Ο ευρωατλαντικός άξονας, ως άλλος παρακμιακός ρωμαίος αυτοκράτωρ, θέλει να σύρει τσακισμένους, ταπεινωμένους και συδηροδέσμιους στην αρένα για παραδειγματισμό, ακόμα και εκείνους τους αφελείς “βαρβάρους” υποτακτικούς, που τόλμησαν να εκφράσουν κάποια λαϊκή δυσαρέσκεια, να διαφοροποιηθούν έστω και εν μέρει, και φραστικά στο γράμμα και στο πνεύμα της αποικίας χρέους.

Αυτό που κυρίως επιδιώκουν και μέσω του διασυρμού αυτών, είναι να ταπεινώσουν και να συνθλίψουν την ίδια την αξιοπρέπεια του λαού. Έτσι ώστε να επαναφέρουν την τάξη, μετά την “πρώτη φορά αριστερά”, και να επιβάλλουν ακραιφνές νεοφιλελέ-φασιστικού τύπου καθεστώς απ’ το πάντα διαθέσιμο προσωπικό των προθύμων.

Είδε κι απόειδε η συγκυβέρνηση και προέβη στην εσπευσμένη λύση του δημοψηφίσματος.

Ε λοιπόν, το δημοψήφισμα αυτό μυρίζει παγίδα. Κατ’ αρχήν, για να δούμε, ποιο είναι το ερώτημα που αυτή η κυβέρνηση επέλεξε να θέσει στη λαϊκή ετυμηγορία; Άλλωστε, είναι δεδομένο ιστορικά και λογικά, ότι η ίδια η διατύπωση κομβικών ερωτημάτων, δηλώνει και την προσδοκώμενη από τον ερωτώντα απάντηση. 

Εν ολίγοις, ακόμα κι αν ο λαός πει όχι στην “πρόταση των θεσμών”, μπορεί κάλλιστα αυτό το όχι να ερμηνευτεί ως ναι στην πρόταση συμφωνίας της κυβέρνησης, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά, και “δημοκρατία” έχουμε και μνημόνιο… Τόσο αριστερά και φιλολαϊκά!

Τι συνηγορεί υπέρ της καχυποψίας για το χαρακτήρα και τις πιθανές «διαπραγματευτικές» χρήσεις του δημοψηφίσματος;

Κατ’ αρχήν, η όλη μέχρι τώρα στάση και οι χειρισμοί της κυβέρνησης, δηλ. εμμονή στη -Θατσερική κατά βάση- TINA (δεν υπάρχει εναλλακτική λύση), στο «Ανήκωμεν εις την Δύσιν», στην a priori και με κάθε κόστος παραμονή στο ευρώ και στην Ε.Ε.

Αλλά και το ίδιο το διάγγελμα του κου Πρωθυπουργού:

«Για μια βιώσιμη συμφωνία που θα σέβεται τόσο τη Δημοκρατία όσο και τους κοινούς ευρωπαϊκούς κανόνες και θα οδηγεί στην οριστική έξοδο από την κρίση… οι εταίροι μας, δυστυχώς, κατέληξαν στο προχθεσινό Eurogroup σε μια πρόταση-τελεσίγραφο προς την Ελληνική Δημοκρατία και τον ελληνικό λαό. Ενα τελεσίγραφο που αντίκειται στις ιδρυτικές αρχές και αξίες της Ευρώπης. Στις αξίες του κοινού ευρωπαϊκού μας οικοδομήματος.
 (εδώ και πάλι συγκινηθήκατε μέχρι δακρύων – Δ.Π.)… Οι προτάσεις αυτές, που παραβιάζουν ευθέως το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο και τα θεμελιώδη δικαιώματα στην εργασία, την ισότητα και την αξιοπρέπεια, αποδεικνύουν ότι στόχος κάποιων εκ των εταίρων και των θεσμών (όχι εγγενής στρατηγική, αλλά υποκειμενική “λάθος” επιλογή κάποιων – Δ.Π.) δεν είναι μια βιώσιμη και επωφελής συμφωνία για όλα τα μέρη, αλλά η ταπείνωση ολόκληρου του ελληνικού λαού».

Αν δεν ήταν τραγελαφικές κάποιες εμμονές, θα ήταν διασκεδαστικές… Ενώ μέχρι πριν λίγο, φωστήρες κεϊνσιανοί οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ, συνάδελφοι πανεπιστημιακοί και νυν κυβερνώντες, σύμβουλοι κ.ο.κ., του πρωθυπουργικού περιβάλλλοντος, μιλούσαν για το «καλό ΔΝΤ» και την «προοδευτική πολιτική Ομπάμα», εν αντιθέσει προς τις «νεοφιλελεύθερες επιλογές» κάποιων Σόιμπλε — Μέρκελ, που αρκούσε δήθεν -με σύμμαχο το ΔΝΤ και τις ΗΠΑ- να τους συνετίσουμε δια της πειθούς με διαπραγμάτευση, μιας που “η Ευρώπη αλλάζει”!… Απύθμενο θεωρητικό βάθος και στρατηγική διορατικότητα…

Τώρα, αίφνης αντιστρέφεται η «διαπραγματευτική» εκτίμηση, εμμέσως υπέρ Ε.Ε., μιας και τώρα αυτό ανέλαβε το ρόλο “του κακού μπάτσου”… Μας λέει λοιπόν ο κ. Τσίπρας: «Οι προτάσεις αυτές αναδεικνύουν κυρίως την εμμονή του ΔΝΤ στη σκληρή και τιμωρητική λιτότητα και κάνουν πιο επίκαιρη από ποτέ την ανάγκη οι ηγετικές ευρωπαϊκές δυνάμεις να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να πάρουν πρωτοβουλίες που θα δίνουν επιτέλους οριστικό τέλος στην ελληνική κρίση δημόσιου χρέους, μια κρίση που αγγίζει και άλλες ευρωπαϊκές χώρες απειλώντας το ίδιο το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης».

Πάντα με ανησυχία και ευαισθησία για το «μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης»!…

Άλλωστε, η κίνηση του δημοψηφίσματος, ουδόλως θέτει εν αμφιβόλω το τροϊκανό «πρόγραμμα» αποικίας χρέους. Γίνεται λόγος απλώς για ολιγοήμερη παράταση: «με επιστολή μου θα ζητήσω επισήμως από τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τους θεσμούς ολιγοήμερη παράταση του προγράμματος, προκειμένου ο ελληνικός λαός να αποφασίσει, ελεύθερος από πιέσεις και εκβιασμούς…». Ότι προτείνει ο κ. Πρωθυπουργός, γίνεται πάντα «όπως επιτάσσει … η δημοκρατική παράδοση της Ευρώπης…»! Η αδυσώπητη γενοκτονία του Ευρωατλαντικού άξονα,  και ο όλο και πιο φασίζων -αν όχι απροκάλυπτα φασιστικός- νεοφιλελεύθερος πόλεμος (κοινωνικός στην Ελλάδα, φασιστικής γενοκτονίας σε Ουκρανία, κ.ο.κ.), που επιβεβαιώθηκε με τη “διαπραγμάτευση” – εξόντωση, έστω και της εν μέρει, της φραστικής διαφοροποίησης, παραμένει εκτός οπτικού πεδίου του κ. Πρωθυπουργού! Μήπως όμως εδώ έχουμε ένα απλό διαπραγματευτικό τέχνασμα;

Για να μη ξεχνιόμαστε λοιπόν, ο κ. Α. Τσίπρας επαναλαμβάνει και πάλι -έστω σε δραματοποιημένο πλέον ύφος- τους όρκους πίστης στον άξονα: «Σε αυτές τις κρίσιμες ώρες πρέπει όλοι να θυμόμαστε ότι η Ευρώπη είναι το κοινό σπίτι των λαών της. Ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες και φιλοξενούμενοι. Η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρώπης και η Ευρώπη αναπόσπαστο κομμάτι της Ελλάδας (εδώ ο ποιητικός οίστρος απογειώνεται – Δ.Π.). Όμως Ευρώπη χωρίς Δημοκρατία θα είναι μια Ευρώπη χωρίς ταυτότητα και χωρίς πυξίδα»!.

Ακόμα λοιπόν ευελπιστεί ο κ. πρωθυπουργός να αναπροσανατολίσει, να “φέρει στο σωστό δρόμο” την ΕΕ, να παίξει το ρόλο μπούσουλα στην δύστυχη κορασίδα, στην ακραίως νεοφιλελευθέρως πεπλανημένη ΕΕ;

Παραμένει άγνωστο, το που σταματούν οι αυταπάτες και που ξεκινούν οι σκοπιμότητες και οι απάτες. Κατά τα λεγόμενα του κου πρωθυπουγού, το δημοψήφισμα αυτό, επ’ ουδενί λόγω δεν είναι μια τακτική κίνηση, μέρος μιας σαφούς κοινωνικής και ταξικής στρατηγικής υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, όπως άλλωστε και όλα όσα προηγήθηκαν στη θητεία αυτής της “αντιμνημονιακής” κυβέρνησης. Είναι άλλη μια κίνηση συγκυριακού εκ των πραγμάτων έρποντος πραγματισμού, στα πλαίσια ενός “βλέποντας και κάνοντας”. 

Και  αυτή η κυβέρνηση δεν έχει στρατηγική. Η στρατηγική για χώρες σαν την Ελλάδα, από το 1944 χαράσσεται από το ευρωατλαντικό κέντρο. Εναλλάσσονται οι εκάστοτε αδίστακτοι εκτελεστές, το τοπικό πολιτικό προσωπικό αυτής της στρατηγικής, με ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις αποχρώσεων. Ως προς τις στρατηγικές επιλογές, και τούτη η κυβέρνηση δεν αποτελεί εξαίρεση. Ωστόσο, είναι υποχρεωμένη να διαχειριστεί κάπως την πάλαι ποτέ αριστεροσύνη (ως προς την προέλευση) σημαντικού μέρους της και την σαφή -αρνητική- λαϊκή εντολή κατά της λιτότητας. Ειδάλλως, είναι χαμένη.

Μέχρι στιγμής, λόγω των εμμονών της στην ευρωατλαντική στρατηγική, ακολούθησε πολιτική κατευνασμού της αχαλίνωτης επιθετικότητας του μαινόμενου νεοφιλελέ φασιστικού θηρίου δια των αλλεπάλληλων υπαναχωρήσεων. Σε συνθήκες παγκόσμιας δομική κρίσης του συστήματος, σε συνθήκες πολέμου, το θηρίο αυτό δεν κατευνάζεται με υποχωρητικότητα. Τουναντίον, η τακτική αυτή το καθιστά πιο αιμοβόρο. Το παράδειγμα της Ουκρανίας (όπου υπήρξε απλώς μια αναβολή, μια χρονική μετάθεση της υπογραφής συμφωνίας σύνδεσης με ΕΕ από τον Γιανουκόβιτς), το φασιστικό παραξικόπημα, η χούντα και ο πόλεμος γενοκτονίας στην Α. Ουκρανία, δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο του ευρωατλαντικού άξονα.

Και τώρα προσπαθεί ο κ. Τσίπρας να κερδίσει χρόνο παραμένοντας στην κυβέρνηση, και έστω ένα βαρύνον διαπραγματευτικό εργαλείο, για παράταση της θητείας του στο ρόλο του ικέτη – διαπραγματευτή, πετώντας την μπάλα στη “λαϊκή ετυμηγορία”.

Έτσι, η αποικία χρέους μένει στο απυρόβλητο. Είναι και γι’ αυτήν την κυβέρνηση κάτι το αδιαμφισβήτητο και μη διαπραγματεύσιμο. Το μόνο που τίθεται προς συζήτηση, είναι οι ρυθμοί,  η κλίμακα, το εύρος και το βάθος των εκάστοτε μέτρων γενοκτονίας! Τόση δημοκρατία!

Η διαδικασία του κατεπείγοντος (με λιγότερο από μία εβδομάδα για αποσαφήνιση του διακυβεύματος, για προβληματισμό, ζύμωση, ανασύνταξη των πραγματικών κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων και στρατοπέδων σε στρατηγική βάση), επελέγη μεταξύ άλλων και για να διαιωνίζεται δια της χειραγωγικής ασάφειας – απροσδιοριστίας το μη διαπραγματεύσιμο της επιβολής των κυρίαρχων, διακρατικών και παρακρατικών πλέον, καθεστωτικών στρατηγικών επιλογών. 

Βλέποντας αυτή την ταλάντευση και την αναποφασιστικότητα, πάλι θα σηκώσουν το γάντι οι πρόθυμοι του μαύρου μετώπου και θα θέσουν το ερώτημα τρομοκρατικά, ελπίζοντας να εκβιάσουν με τα φοβικά σύνδρομα που καλλιεργεί η 5η φάλαγγα, ο γνωστός εσμός φερεφώνων, πολιτικάντηδων, “διανοουμένων” και Μέσων Μαζικής Χειραγώγησης: ΕΕ – ευρώ ή Αρμαγεδδών!

Ωστόσο, δεν είναι βέβαιο ότι η κατάσταση θα παραμείνει πλήρως χειραγωγήσιμη εκ μέρους των δυνάμεων του ευρωατλαντικού άξονα, του «Ανήκωμεν εις την Δύσιν». Η θρασύδειλη μεν, αλλά υπαρκτή, δρομολόγηση από το βαθύ κράτος-παρακράτος του ευρωατλαντισμού διαδικασιών “ευρωμαϊντάν” και “έγχρωμης επανάστασης” και εν Ελλάδι, είναι χαρακτηριστική. Δεν αποκλείεται να έχουμε τρομοκρατικές εκβιαστικές κινήσεις του άξονα, τύπου Κύπρου (ληστεία τραπεζών, πανικό αναλήψεων, τεχνητές ελλείψεις αγαθών, στάση πληρωμών μισθών & συντάξεων) κ.ο.κ.

Μέχρι στιγμής, το μαύρο στρατόπεδο-μέτωπο του «Ανήκωμεν εις την Δύσιν», παίζει χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να συμπήξουν το λαϊκό μέτωπο του αντιπάλου δέους, αδρανούν, ολιγωρούν, αμφιταλαντεύονται εμμένοντας σε μικροπαραταξιακές τακτικές εκτός τόπου και χρόνου (όση “επαναστατική” ρητορική κι αν επικαλούνται)  ή κάνουν ότι μπορούν ώστε να μη συγκροτηθεί η μόνη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τον καθεστωτικό Αρμαγεδδώνα, δρομολογώντας επαναστατική εναλλακτική διέξοδο ΤΩΡΑ! 

Ο πολιτικός χρόνος επιταχύνεται ραγδαία. Έστω και με αυτό τον τρόπο, το δημοψήφισμα μπορεί να αξιοποιηθεί για άμεση δρομολόγηση στις επόμενες ημέρες αποφασιστικών κινήσεων. Για την συντριβή του “διαίρει και βασίλευε”, για τη σύμπηξη εκείνου του στρατοπέδου, εκείνου του λαϊκού μετώπου, που δεν θα απορρίψει οριστικά και αμετάκλητα μόνο την “πρόταση των τριών θεσμών”, αλλά και κάθε πρόταση συνέχισης των μέτρων αποικιοποίησης, εξόντωσης και ταπείνωσης του λαού. Ενός μετώπου, με το οποίο και μόνον ο λαός  θα μπορέσει να ορθώσει το ανάστημά του, να βροντοφωνάξει και να επιβάλλει με την πάλη του το μέγα ΟΧΙ και το μέγα ΝΑΙ, τη δική του προοπτική.  

Όλες οι συνιστώσες της ευρωατλαντικής προοπτικής, σπέρνουν ηττοπάθεια και καλλιεργούν την εθελοδουλεία. Πασχίζουν να πείσουν το λαό ότι ο ίδιος δεν μπορεί. Ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από αυτόν του ΝΑΙ σε όλα, αρκεί να «Ανήκωμεν εις την Δύσιν»…

Και όμως! Υπάρχει άλλος δρόμος για ζωή με αξιοπρέπεια, με προοπτική για τις επόμενες γενεές. Ο άλλος δρόμος της ελπίδας και της προοπτικής, δεν χάνεται σ’ ένα απροσδιόριστο «σοσιαλιστικό» μέλλον, δεν θα έλθει από «φωτισμένες» μειοψηφίες-«πρωτοπορίες», από αυτόκλητους σωτήρες, ούτε από «υπεύθυνους διαχειριστές και διαπραγματευτές», με το λαό στη γωνία, απλό θεατή και ψηφοφόρο… Δεν είναι ο δρόμος της μοιρολατρίας και της υποταγής. Είναι ο επαναστατικός δρόμος που ανοίγει ο ίδιος ο λαός, που αναβαθμίζει και συντονίζει τον αγώνα, φτιάχνοντας το δικό του Μέτωπο μάχης, τη δική του κοινωνική και πολιτική συμμαχία, για τη ζωή του, για το μέλλον των επόμενων γενεών.

Ο αγώνας αυτός, οφείλει να συγκροτηθεί άμεσα μετωπικά, βάσει ενός εναλλακτικού προγράμματος κομβικών στόχων αποτροπής της καταστροφής, που θα συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού για να αποτινάξει το ζυγό του Ευρώ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Δ.Ν.Τ., να κατακτήσει διαγραφή του χρέους, των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, να κατακτήσει λαϊκή κυριαρχία, εθνικό έλεγχο με σχεδιασμό βάσει των λαϊκών αναγκών στη νομισματική και οικονομική πολιτική, εθνικοποίηση των τραπεζών και των τομέων στρατηγικής σημασίας, αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων και ριζικό εκδημοκρατισμό όλης της κοινωνίας. Αυτή η εναλλακτική προοπτική σωτηρίας του λαού δεν συνιστά στροφή σε έναν πρωτόγονο εθνικό απομονωτισμό, αλλά τουναντίον ανάπτυξη διεθνούς συντονισμού του αγώνα και διεθνούς οικονομικής συνεργασίας σε ισότιμη βάση, -ιδιαίτερα με χώρες που βρίσκονται σε αντίστοιχο επίπεδο- και με την αξιοποίηση των παγκόσμιων αντιθέσεων (βλ. http://epanastatikienopoiisi.blogspot.gr/2014/02/blog-post_7734.html).

Εμάς δεν μας αφορούν πλέον τα υπαρξιακά προβλήματα, οι αυταπάτες και οι αμφιταλαντεύσεις της κάθε κυβέρνησης. Μας αφορά το μείζον πρόβλημα επιβίωσης του ίδιου του λαού. Ακόμα και ο εξευτελισμός, ο διασυρμός αυτής της κυβέρνησης απ’ τον άξονα, στοχεύει στην ταπείνωση και στην εξόντωση του λαού. Εγγράφεται στις συντεταγμένες κινήσεις του μετώπου του άξονα για προληπτικά πλήγματα κατά κάθε διαφοροποίησης, κατά κάθε επαναστατικής εναλλακτικής προοπτικής.

Προτείνω λοιπόν άμεσα, αύριο, η προγραμματισμένη συνέλευση του Διεθνούς Φόρουμ κατά της Ε.Ε. που οργάνωσε η ΜΑΡΣ http://aristerisymporefsi.gr/ (ΚΥΡΙΑΚΗ 28 Ιουνίου 2015, ώρα 10:30 στη Σχολή ΚαλώνΤεχνών Πειραιώς 256), με την ευρύτερη και αντιπροσωπευτικότερη δυνατή συμμετοχή, να γίνει η Ιδρυτική Συνέλευση του επιτακτικά αναγκαίου ΤΩΡΑ όσο ποτέ κοινωνικοπολιτικού Μετώπου.

---