Για την τρέχουσα παγκόσμια συγκυρία και για τα καθήκοντα των κομμουνιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων

Για την τρέχουσα παγκόσμια συγκυρία και για τα καθήκοντα των κομμουνιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων

Δημήτρης Πατέλης, Συλλογικότητα αγώνα για την Επαναστατική Ενοποίηση της Ανθρωπότητας, Ελλάδα.

Ανακοίνωση στο Διεθνές Συνέδριο της Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας. Βελιγράδι, 18.12.2022.

Πριν από 23 χρόνια εξαπολύθηκε μια από τις πλέον βάναυσες πολεμικές επιχειρήσεις από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ κατά του λαού της Γιουγκοσλαβίας. Η Γιουγκοσλαβία ήταν ένα υπαρκτό σύμβολο της αντιφασιστικής νίκης των λαών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μια ιδιότυπη εκδοχή του πρώιμου σοσιαλισμού που αντιστεκόταν στην Δυτική μονοκρατορία του κεφαλαίου. Βάσει των στρατηγικών επιδιώξεων του Ευρωατλαντικού άξονα, έπρεπε να διαλυθεί αυτή η χώρα και να τιμωρηθεί ο ανυπότακτος λαός της. Ο αδελφός λαός της Γιουγκοσλαβίας πλήρωσε ακριβά τον ηρωισμό και την αξιοπρέπειά του. Οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και σε υλικοτεχνική υποδομή ήταν τεράστιες.

Ήταν ένα ακόμα ιμπεριαλιστικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Ήταν μια ειδοποίηση για το τι επεφύλασσαν οι ιμπεριαλιστές για κάθε χώρα, για κάθε λαό, για κάθε κίνημα που αντιστέκεται στα ληστρικά σχέδιά τους.

Ήταν μια αιματηρή πράξη στην τότε πρώτη φάση του ίδιου πολέμου που κλιμακώνεται άρδην σήμερα στα πεδία των μαχών της Ουκρανίας, στην εύφλεκτη ένταση στην Ταιβάν και στην Κορεατική χερσόνησο και σε πολλά άλλα σημεία του πλανήτη.

Ο βομβαρδισμός με πυραύλους της πρεσβείας της Λ.Δ. Κίνας 7-8.5.1999 προϊδέαζε από τότε για τους στρατηγικούς σκοπούς και τους στόχους του ιμπεριαλιστικού άξονα με επικεφαλής τις ΗΠΑ.

Οι κομμουνιστές και όλες οι προοδευτικές δυνάμεις της ανθρωπότητας κατανοούσαν από τότε ότι η ιμπεριαλιστική επίθεση ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν κομβικής σημασίας κίνηση, ήταν μια γενική πρόβα για την περαιτέρω κλιμάκωση του πολέμου, με σαφή στόχευση, εφ’ όσον είχε επιτευχθεί η αντεπαναστατική διάλυση της ΕΣΣΔ, να διαλυθεί πλέον και το πιο μεγάλο, το πιο ισχυρό εναπομείναν από αυτή τη διάλυση κρατικό μόρφωμα, το οποίο θα μπορούσε στο μέλλον να λειτουργήσει ως κεντρομόλος δύναμη, ως πόλος έλξης και επανένωσης λαών και χωρών στην περιοχή: η Ρωσική Ομοσπονδία.

Τα δομικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου σταδίου της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης αναδεικνύονται σε συνάρτηση με τη διακρίβωση:

1) του σημερινού εσωτερικού ορίου εκτατικής ανάπτυξης του κεφαλαίου, της σύγχρονης μορφής των Διεθνικών Πολυκλαδικών Μονοπωλιακών Ομίλων, που υπάγουν στον εαυτό τους τον κόσμο,

2) του ειδικού ρόλου του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στη σύγχρονη χρηματιστική ολιγαρχία, με την υπαγωγή του βιομηχανικού στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο,

3) της αναβάθμισης της εντατικής ανάπτυξης της παραγωγής δια του νέου 3^ου σταδίου της Επιστημονικής και Τεχνολογικής επανάστασης,

4) των αλλαγών στην εκτατική και εντατική ανάπτυξη που επήλθαν με τα κύματα ανόδου και την πτώσης των πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων από τον 20^ο αι μέχρι σήμερα και την αλληλεπίδρασή τους με τον κόσμο του κεφαλαίου,

5) της ολοκλήρωσης της κατανομής του κόσμου ανάμεσα στους Πολυεθνικούς Ομίλους στη βάση της ανισομέρειας και της άντλησης μονοπωλιακών υπερκερδών σε παγκόσμια κλίμακα,

6) της ραγδαίας μετατόπισης ισχύος, με την αλματώδη πρόοδο της Λ.Δ. Κίνας, την ανάδειξη νέου πόλου υπό την ηγεσία της τελευταίας και της Ρωσίας (BRICS κ.ο.κ.) και την συνακόλουθη συρρίκνωση των δυνατοτήτων παρασιτισμού του πόλου των παραδοσιακών ιμπεριαλιστικών κέντρων,

7) της αλματώδους αύξησης της επιθετικότητας του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού με επικεφαλής τις ΗΠΑ.

Η ραγδαία αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, με καταλυτικό και καθοριστικό τον ρόλο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και των χωρών που συσπειρώνονται με αυτήν, τα τελευταία χρόνια  δημιουργεί συνθήκες οι οποίες δυσχεραίνουν όλο και πιο πολύ τις δυνατότητες παρασιτισμού των παραδοσιακών ευρωατλαντικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Στον πόλεμο αυτό γίνεται όλο και πιο σαφής ο σημερινός επιτιθέμενος άξονας, ο άξονας στον οποίο, παρά τους έντονους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, τελικά συσπειρώνονται οι χώρες των τριών παραδοσιακών κέντρων του ιμπεριαλισμού:

1. του Βορειοαμερικανικού, με επικεφαλής τις ΗΠΑ,
2. του Δυτικοευρωπαϊκού, με επικεφαλής τη Γερμανία και
3. της Άπω Ανατολής, με επικεφαλής την Ιαπωνία.

Κινητήριες δυνάμεις και αλληλένδετες συνιστώσες της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας γίνονται πλέον οι εξής:

1. το εργατικό κίνημα των κεφαλαιοκρατικών χωρών,
2. οι χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού (νικηφόρες πρώιμες σοσιαλιστικές επαναστάσεις) και
3. το αντιιμπεριαλιστικό-αντιαποικιοκρατικό κίνημα και οι χώρες που προέκυψαν από τις επαναστατικές του νίκες.

Η αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ και στις χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού στην Ευρώπη επ’ ουδενί λόγω δεν συνιστά ολική ήττα και εξαφάνιση του πρώιμου σοσιαλισμού απ’ τον πλανήτη, ούτε «οριστική και αμετάκλητη ήττα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος», όπως ισχυρίζονται κάποια ιδεολογικά & προπαγανδιστικά συστατικά στοιχεία της άρχουσας τάξης, μαζί με την μοιρολατρική θρηνωδία ηττοπαθών καταλοίπων της εκφυλιζόμενης οπισθοφυλακής προηγούμενων φάσεων του κινήματος…

Ο εν εξελίξει Γ’ Παγκόσμιος πόλεμος οξύνει δραστικά, φέρνει στην επιφάνεια και αναδεικνύει ανάγλυφα την αντιφατικότητα του ιστορικού γίγνεσθαι, τις γεωτεκτονικές μετατοπίσεις ισχύος σε παγκόσμια κλίμακα, την υποχώρηση των χωρών της πρώτης γραμμής του ιμπεριαλισμού με επικεφαλής τις ΗΠΑ και την αναβάθμιση του πόλου που εκ των πραγμάτων συγκροτούν οι χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού μαζί με κράτη και συνασπισμούς κρατών που προέκυψαν από αντιιμπεριαλιστικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.

Ο πόλεμος αυτός προσλαμβάνει και χαρακτηριστικά σύγκρουσης μεταξύ των παρασιτικών ιμπεριαλιστικών χωρών-ραντιέ (που κυριαρχούν μέσω του πλασματικού κεφαλαίου της χρηματιστικής ολιγαρχίας) και των χωρών που πράγματι παράγουν (αναγκαία για την ανθρωπότητα αγαθά).

Ο πόλεμος αυτός -ιδιαίτερα στα μέτωπα της Ουκρανίας και συνολικά του μετασοβιετικού χώρου- προσλαμβάνει και χαρακτηριστικά εμφυλίου (πολιτικού-ταξικού) πολέμου, με διακύβευμα την περαιτέρω πολυδιάσπαση βάσει της ιμπεριαλιστικής πρακτικής του «διαίρει και βασίλευε» ή -από το άλλο στρατόπεδο- την κλιμάκωση τάσεων επανασύνδεσης, επανασυσπείρωσης, επανενοποίησης και επανολοκλήρωσης, με κορμό το εναπομείναν και σχετικά ενισχυμένο τελευταία κρατικό μόρφωμα, εντός του οποίου διατηρούνται τεράστιοι φυσικοί πόροι και  στοιχεία από τα βασικότερα κληροδοτήματα της ΕΣΣΔ: στρατός και οπλικά συστήματα, βιομηχανική υποδομή, έρευνα και προωθημένη τεχνολογία και -κυρίως- ένας λαός με παιδεία και πολιτισμό εμποτισμένο με αντιφασιστικές και σοσιαλιστικές παραδόσεις.

Ο πόλεμος αυτός προσλαμβάνει και χαρακτηριστικά αντιφασιστικά, στο βαθμό που ο επιτιθέμενος Ευρωατλαντικός άξονας, προς επίτευξη των σκοπών του εγκαθιστά φασιστικού/ρατσιστικού τύπου ή και απροκάλυπτα φασιστικά-ναζιστικά καθεστώτα, όργανα και ορμητήρια της επιθετικότητάς του. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ναζιστικού καθεστώτος της νυν Ουκρανίας.

Οι αρνητές της ύπαρξης σοσιαλιστικών χωρών των ημερών μας, κατά κανόνα:

1. Δεν επιθυμούν και δεν μπορούν να προσεγγίσουν με όρους συντροφικής κατανόησης και αλληλεγγύης ούτε τις πρωτόγνωρες δυσκολίες και αντιφάσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν με ηρωισμό οι λαοί των σοσιαλιστικών χωρών κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, ούτε και τα μοναδικά επιτεύγματά τους, και
2. Αδυνατούν να συλλάβουν την νομοτελή αντιφατικότητα των επαναστατικών μετασχηματισμών και την αναγκαιότητα των εμπορευματικών και χρηματικών σχέσεων στο σοσιαλισμό, την ιστορικά προσδιορισμένη ιδιοτυπία, την αντιφατική θέση και το ρόλο αυτών των σχέσεων σε διάφορα στάδια της ανόδου και της πτώσης της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Απαιτείται λοιπόν συγκεκριμένη ιστορική διερεύνηση του γίγνεσθαι του κομμουνισμού (συμπεριλαμβανομένου του σοσιαλισμού) υπό το πρίσμα της βασικής του αντίφασης: μεταξύ τυπικής και πραγματικής/ουσιαστικής κοινωνικοποίησης της παραγωγής/εργασίας και της κοινωνίας. Αντίφασης, η μη επίλυση της οποίας δημιουργεί όρους για την αντεπανάσταση.

Ιδιαίτερα στις συνθήκες της ραγδαίας κλιμάκωσης του εν εξελίξει Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, είναι ανέφικτη η διάγνωση του χαρακτήρα αυτού του πολέμου και των εμπλεκόμενων σε αυτών δυνάμεων και στρατοπέδων, από δυνάμεις που εθελοτυφλούν με εμπάθεια έναντι του στρατοπέδου/πόλου του οποίου εκ των πραγμάτων ηγούνται σήμερα οι χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού με επικεφαλής την Λ.Δ. Κίνας, οι χώρες και οι δυνάμεις του αντιιμπεριαλισμού και του αντιφασισμού.

Σήμερα διαπιστώνουμε ότι οι αρνητές του σοσιαλισμού είναι ταυτόχρονα και αρνητές του αντιιμπεριαλισμού!

Σύμφωνα με τις μεταφυσικές προκαταλήψεις κάποιων (που δεν αντιλαμβάνονται την νομοτελή μη γραμμική ανάπτυξη ως αντιφατική διαλεκτική συνέχειας-ασυνέχειας), η ιστορία επανήλθε ως διά μαγείας στο αυθαίρετα επιλεγμένο αφετηριακό σημείο της αρεσκείας τους: στο έτος 1914!

Μέσω μιας πρωτοφανούς αναθεώρησης της μαρξιστικής-λενινιστικής επιστήμης της πολιτικής οικονομίας του ιμπεριαλισμού, οι αρνητές του ιμπεριαλισμού διακατέχονται από μια πρωτοφανή σύγχυση δύο συνδεδεμένων μεν αλλά πολύ διαφορετικών ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ:

α. της έννοιας «ιμπεριαλισμός» ως ιστορικό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού και

β. της έννοιας «ιμπεριαλιστική χώρα», ως χώρα οι μονοπωλιακοί όμιλοι και η χρηματιστική ολιγαρχία της οποίας διασφαλίζουν υπέρτερη/κυρίαρχη θέση στην ανισομέρεια (ανισομετρία) του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος, στην πλανητικής κλίμακας υπερεκμετάλλευση μέσω της απόσπασης υπεραξίας από την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ και τα ΑΣΘΕΝΕΣΤΕΡΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ (ΧΩΡΕΣ, ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ κ.λπ.) με την μορφή των ΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΩΝ ΥΠΕΡΚΕΡΔΩΝ, ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ, ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ κ.λπ. ΣΧΕΣΕΩΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ, συνοδευόμενων και από στοιχεία ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ (οικονομικής, πολιτικής, πολεμικής κ.λπ.).

Η σύγχυση αυτή συνδέεται με την αναγόρευση του συνόλου των κεφαλαιοκρατικών χωρών σε «ιμπεριαλιστικές» και την στατική – μεταφυσική αντίληψη περί «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας», με δομικά στοιχεία όλα τα έθνη-κράτη, όπως αυτά γίνονται αντιληπτά στα στρουκτουραλιστικά ιδεολογήματα & σχήματα περί «εθνικών σχηματισμών» που έχει εισηγηθεί από τα μέσα του 20^ου αι ο L. Althusser και οι οπαδοί του…

Βάσει της νομοθεσίας του Κογκρέσου των ΗΠΑ υπάρχει σαφέστατη «απαρίθμηση των κομμουνιστικών χωρών»: «Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, Δημοκρατία της Κούβας, Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ, Θιβέτ».

Οι κομμουνιστές, οι προοδευτικοί άνθρωποι του πλανήτη μας, καλούνται σήμερα να αναλογιστούν τι επιπτώσεις μπορεί να έχει τυχόν νίκη του υπό τις ΗΠΑ επιτιθέμενου ιμπεριαλιστικού άξονα, όχι μόνο για το επαναστατικό κίνημα, αλλά και για την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας.

Επομένως, είναι καθήκον του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος να πρωτοστατήσει σήμερα στην σύμπηξη ενός παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού και αντιφασιστικού μετώπου, σε έναν αγώνα για την συντριβή του επιτιθέμενου ιμπεριαλιστικού άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Σε έναν αγώνα οργανικά συνδεδεμένο με τους νέους «ασθενείς κρίκους» του παγκόσμιου συστήματος που αναδεικνύει και θα αναδεικνύει η κλιμάκωση του πολέμου, άρα, και με τα νέα κύματα επικείμενων νικηφόρων σοσιαλιστικών επαναστάσεων (πρώιμων και ύστερων).

Η Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα καλείται να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στην οργάνωση, στον συντονισμό και στην νικηφόρο έκβαση αυτού του αγώνα ζωής η θανάτου για το επαναστατικό κίνημα και την ίδια την ανθρωπότητα.

Ήττα του ιμπεριαλισμού του ΝΑΤΟ!

Νίκη στις αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις!

Αν όχι εμείς, τότε ποιος;

Αν όχι τώρα, τότε πότε;