Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ … Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΡΧΕΤΑΙ
«Απέναντι στη μανία της φύσης, κανένα μέτρο δεν θα είναι αρκετό» Κ. Μητσοτάκης, πρωθυπουργός, για τις φωτιές- καλοκαίρι 2023
«Δυστυχώς ή ευτυχώς η ζωή συνεχίζεται» Θ. Λιβανιός, Αναπληρωτής Υπ.Εσ., για το θάνατο δύο πιλότων στη μάχη με τις φλόγες- καλοκαίρι 2023
“Η καπιταλιστική παραγωγή επομένως αναπτύσσει μόνο τις τεχνικές και τον βαθμό συνδυασμού της κοινωνικής διαδικασίας παραγωγής υπονομεύοντας ταυτόχρονα τις αρχικές πηγές κάθε πλούτου – τη γη και τον εργάτη.” Κ. Μαρξ, το Κεφάλαιο, τόμος 1ος
Το φετινό καλοκαίρι έρχεται να προσθέσει μεγάλους όγκους στάχτης και κάρβουνου σε μια μακριά σειρά από παρόμοια καλοκαίρια καταστροφής και απελπισίας για το λαό. Τα τελευταία χρόνια, το κράτος της Ελλάδα των μνημονίων, υποταγμένο στους διεθνείς δανειστές και τις επιταγές των ΕΕ/ΔΝΤ και ΝΑΤΟ έχει καταφανώς παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια προστασίας του περιβάλλοντος και της κοινωνίας από τη “μανία της φύσης” και έχει περάσει σε κάτι που μοιάζει με μια ιδιότυπη “άμυνα”, μια πρακτική μαζικών εκκενώσεων που δήθεν στοχεύει στην αποτροπή της απώλειας ανθρώπινων ζωών. Μάλιστα, τα ζοφερά περιστατικά “φυσικών” καταστροφών πυκνώνουν με το χρόνο και ως γνωστόν δεν εξαντλούνται στις καταστροφικές πυρκαγιές, αλλά, ανάλογα την εποχή του χρόνου και την περιοχή, περιλαμβάνουν καταστροφικές πλημμύρες και χιονοπτώσεις, κατολισθήσεις, διακοπή ηλεκτροδότησης και υδροδότησης, εγκλωβισμούς σε οδικά δίκτυα και νησιά. Στη λίστα των “φυσικών” καταστροφών η ίδια η κυβέρνηση έσπευσε να εντάξει και το έγκλημα στα Τέμπη, παρουσιάζοντάς το σαν κάποια θεομηνία και προβαίνοντας σε αντίστοιχες δηλώσεις γεμάτες συγκρίσεις και συμψηφισμούς με άλλα πολύνεκρα εγκλήματα κρατικής αδιαφορίας, όπως τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, αναδεικνύοντας έτσι και τον πυρήνα του ζητήματος: δεν υπάρχει τίποτα το φυσικό στις “φυσικές” καταστροφές από τη στιγμή που υπάρχει η δυνατότητα οργάνωσης της δημόσιας ζωής με τρόπο που να τις προλαμβάνει.
Ενώ ο απολογισμός του μεγέθους της καταστροφής του φετινού καλοκαιριού συνεχίζεται, τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι ένας μικρότερος αρχικός αριθμός πυρκαγιών οδήγησε σε διπλάσια καμένη έκταση σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. Όλη αυτή η καταστροφή ωστόσο δεν προέκυψε σε κάποια φάση “αφασίας” του συστήματος- αντίθετα, ο κρατικός μηχανισμός ήταν ετοιμότατος για την επίσκεψη του φασίστα Ζελένσκι, η κυβέρνηση επέδειξε απαράμιλλη ανυπομονησία για την υπογραφή συμφωνιών μετατροπής της Ελλάδας σε εγγυήτρια δύναμη της ασφάλειας του ουκρανικού εναέριου χώρου, η βουλή- παρά την καθιερωμένη θερινή της ραστώνη- έσπευσε να ανεβάσει το όριο συνταξιοδότησης στα 74, υπουργοί έψαχναν τρόπους να μπορεί πια ο κόσμος να δουλεύει 16ωρα και έσπευσαν να υποσχεθούν τουριστικά πακέτα πληρωμένα από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού στους τουρίστες πελάτες των μεγαλοξενοδόχων και η αστυνομία ασχολήθηκε το σύνηθες κυνήγι όσων αντιστέκονται τις εξώσεις και τις εκκενώσεις. Με δύο λόγια, ο κρατικός μηχανισμός δουλεύει μια χαρά εκεί που θέλει- και δε θέλει να δουλέψει για να σώσει το σπίτι κανενός εργάτη, ενώ έχει προφανώς άλλα σχέδια για το φυσικό περιβάλλον (από “πράσινη ανάπτυξη” τύπου αιολικά πάρκα, μέχρι τη “βαριά βιομηχανία” των τουριστικών καταπατητικών εκτρωμάτων).
Αυτή η διάλυση κάθε δημόσια οργανωμένης μορφής αυτοπροστασίας της κοινωνίας δεν είναι παρά η μανιακή στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού που επιβάλλει τη διάλυση του κάθε δημόσιου συστήματος και ιδιαίτερα της δημόσιας υγείας, της δημόσιας παιδείας και των δημόσιων συγκοινωνιών προς όφελος του κεφαλαίου. Μοναδικές εξαιρέσεις σε αυτή τη στρατηγική αποτελούν τα μέσα διαχείρισης και καταστολής της λαϊκής αγανάκτησης: η αστυνομία, τα εξαγορασμένα ΜΜΕ της συνομωσίας της σιωπής και ένας εσμός “πνευματικών ταγών” που περιλαμβάνει από ακαδημαϊκούς και διαφορών ειδών “ειδικούς” μέχρι και ανθρώπους της εκκλησίας και καλλιτέχνες. Οι προτεραιότητες του επιτελικού κράτους και ο τρόπος διαχείρισης της καταστροφής αποκαλύπτουν πως το άνω όριο προστασίας της ανθρώπινης ζωής, του περιβάλλοντος και των δημόσιων υποδομών, δεν είναι παρά το κατώτατο όριο διασφάλισης της κοινωνικής συνοχής. Με άλλα λόγια, ζυγίζοντας την ανθρώπινη ζωή και το φυσικό περιβάλλον, το σύστημα βρίσκει ότι τα περιπολικά, οι νεκροφόρες και το ψέμα κοστίζουν λιγότερο από τα πυροσβεστικά, τα ασθενοφόρα και την επιστήμη. Γιατί τι άλλο πέρα από ψέμα είναι μόνιμη επωδός “τουλάχιστον δε θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές”, όταν η επιστήμη συνδέει άμεσα και απευθείας τις πυρκαγιές με καρκίνους; Όταν είναι γνωστό πως η συνολικότερη υποβάθμιση του περιβάλλοντος μικραίνει κατά δεκαετίες την ανθρώπινη ζωή;
Στην προσπάθεια διαχείρισης της πρόσφατης καταστροφής οι κρατούντες επικαλέστηκαν διάφορους υπαίτιους για την έκταση και τη σφοδρότητα των πυρκαγιών: από την κλιματική αλλαγή και τους ξένους πράκτορες, μέχρι τους ατομικά “ανεύθυνους” πολίτες, τους μετανάστες και την κακιά την ώρα. Στην πραγματικότητα, η αποτυχία ή επιτυχία μιας εθνικής στρατηγικής αντιμετώπισης τέτοιων προκλήσεων δεν κρίνεται από το “απίθανο” του υπαίτιου, αλλά από τη δυνατότητα αποτροπής της καταστροφής. Από αυτή την άποψη, η αποτυχία αντιμετώπισης των αφόρητα προβλέψιμων πυρκαγιών σε χώρα της Μεσογείου το καλοκαίρι μετατρέπεται σε οργανωμένο και προμελετημένο έγκλημα και η απόπειρα εξεύρεσης εξιλαστήριων θυμάτων στους μετανάστες, κλείνοντας το μάτι σε παρακρατικές συμμορίες, μετατρέπεται από παρελκυστική πρακτική θολώματος των νερών σε στυγνό φασιστικό έγκλημα.
Το δεδομένο είναι ότι α) όσο οι δημόσιες υποδομές αφήνονται στη μοίρα τους τόσο πιο δύσκολος είναι ο (επανα)σχεδιασμός μιας σύγχρονης και αποτελεσματικής εθνικής στρατηγικής για την πρόληψη και αντιμετώπιση των “φυσικών” καταστροφών και των επιδημιών και β) όσο πιο απαξιωμένες είναι αυτές οι υποδομές τόσο πιο φθηνά και ανέξοδα θα περάσουν στα χέρια των ιδιωτικών συμφερόντων που λυμαίνονται τον τόπο, το αίμα και των ιδρώτα του ελληνικού λαού.
Η εξυπηρέτηση των ιδιωτικών συμφερόντων και όχι της ίδιας της κοινωνίας είναι αυτοσκοπός των κυβερνόντων. Η μη συνειδητή παρέμβαση του ανθρώπου στη φύση, η τυφλή άντληση πόρων και υπεραξίας από το περιβάλλον και τον άνθρωπο προδιαγράφουν μια αφάνταστη δυστοπία.
Για να αποφευχθεί η καταστροφή της ανθρωπότητας με ειρηνικά μέσα (περιβαλλοντική καταστροφή, πανδημία) ή εμπόλεμα μέσα (πυρηνικό ολοκαύτωμα) θα πρέπει ο ίδιος ο λαός να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του. Χρειάζεται άλλου τύπου οργάνωση σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο, με αξιοποίηση των δυνατοτήτων της επιστήμης και της τεχνολογίας προς όφελος των λαϊκών αναγκών, στοχεύοντας σε μια αρμονική συνύπαρξη ανθρώπου- φύσης.
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ