Η νίκη των συνεπών κομμουνιστικών/διεθνιστικών δυνάμεων εκεί είναι ιστορικής σημασίας. Ένα αλωμένο από τo ιδεολόγημα της “ιμπεριαλιστικής πυραμίδας” της νυν ηγεσίας του ΚΚΕ κόμμα στην καρδιά της Ευρώπης, με το τελευταίο του συνέδριο διαχωρίζει την θέση του από τον πιο επικίνδυνο οπορτουνισμό/αναθεωρητισμό και ανακτά μαρξιστικά-λενινιστικά χαρακτηριστικά.
Η μετάφραση στην ελληνική γλώσσα έγινε από την ρωσική και από την ιστοσελίδα του ΚΕΚΡ.
Από τη σύνταξη [ΚΕΚΡ]: Με το ξέσπασμα της ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ της αστικής Ρωσικής Ομοσπονδίας (που ενεργεί σε συμμαχία με τις δημοκρατίες του Ντονμπάς) και της μπαντερικής Ουκρανίας (που υποστηρίζεται από τις χώρες του ΝΑΤΟ και άλλους δορυφόρους των ΗΠΑ), το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν έχει σταματήσει τη θεωρητική του συζήτηση – πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτό από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων μαζών; Ποια είναι η αιτία αυτής της σύγκρουσης; Υπάρχει πλευρά που διεξάγει δίκαιο πόλεμο; κ.λπ. Δεν υπάρχει ακόμα ομοφωνία απόψεων, συμπεριλαμβανομένων πολύ συχνά και εντός των ίδιων των κομμάτων. Αυτό οδηγεί ακόμη και σε διασπάσεις στις οργανώσεις, στην αποχώρηση των διαφωνούντων. Ωστόσο, παράλληλα με αυτό, μπορούμε να παρατηρήσουμε και την αντίστροφη διαδικασία. Τη διαδικασία της κάθαρσης από τον μακροχρόνιο οπορτουνισμό στον οποίο έφτασαν τα κάποτε επαναστατικά κόμματα. Σήμερα παρουσιάζουμε τα υλικά του 37ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Βελγίου (το οποίο ήταν μέλος της Κομιντέρν), και έκανε πολλή θεωρητική δουλειά για να κατανοήσει τις τελευταίες εξελίξεις στον κόσμο και πρότεινε μια τακτική που απορρέει από αυτή την ανάλυση. Την τακτική της δημιουργίας ενός ενιαίου μετώπου πάλης ενάντια στον κύριο κίνδυνο της σύγχρονης περιόδου, ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος προσπαθεί να διατηρήσει την ηγεμονία του με κάθε κόστος και οδηγεί τον κόσμο σε ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο. Ταυτόχρονα, οι σύντροφοι βλέπουν το καθήκον τους όχι στην εγκαθίδρυση ενός πολυπολικού κόσμου (αυτό είναι ένα πιθανό ενδιάμεσο στάδιο του αγώνα), αλλά στους προοδευτικούς επαναστατικούς μετασχηματισμούς στη δομή της κοινωνίας, στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου ως την υψηλότερη μορφή λαϊκής δημοκρατίας.
Αποσπάσματα από το πολιτικό ντοκουμέντο του 37ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Βελγίου
Πόλεμος και παγκόσμια αντιιμπεριαλιστική αντίσταση
Μετά την καταστροφή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση (1991), ξεκίνησε μια σειρά πολέμων που σήμερα απειλούν να κλιμακωθούν σε Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο και να οδηγηθούν σε πυρηνική καταστροφή. Χωρίς πλέον να αποτρέπονται από ένα σοσιαλιστικό κράτος ισάξιο του αντιπάλου τους, της Σοβιετικής Ένωσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες, μαζί με τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ και τους μισθοφόρους πληρεξουσίους τους, οργάνωσαν εισβολές, μαζικούς βομβαρδισμούς και καταλήψεις της Γιουγκοσλαβίας (1999), του Αφγανιστάν (2001), του Ιράκ (2003), της Λιβύης (2011), της Συρίας (2011) και του Ντονμπάς (2014).
Η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Αυτή η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού επιταχύνει την παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες ανέβηκαν στην κορυφή του ιμπεριαλιστικού κόσμου μετά την αποδυνάμωση των δυνάμεων της παλαιάς Ευρώπης από τους δύο παγκόσμιους πολέμους. Αν και οι ιμπεριαλιστές έλαβαν σημαντική ώθηση στην αποδυναμωμένη οικονομία τους μετά την αποσύνθεση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, το οικονομικό τους σύστημα βρίσκεται και πάλι σε κρίση και η ηγεμονία τους αποτυγχάνει, καθώς όλο και περισσότερες χώρες ξεφεύγουν από τον οικονομικό και πολιτικό τους έλεγχο.
Η αυτοκρατορία που είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχει αποδυναμωθεί επειδή η ηγεμονία τους αμφισβητείται όλο και περισσότερο, ιδίως από την Κίνα, η οποία ξεπερνά τις Ηνωμένες Πολιτείες οικονομικά, και τη Ρωσία, η οποία τοποθετείται ανεξάρτητα και αντιτίθεται στην αμερικανική κυριαρχία. Η Κίνα και η Ρωσία αποτελούν στόχους των Ηνωμένων Πολιτειών επειδή στέκονται εμπόδιο στην πλήρη παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ. Είναι σαφές ότι η παρακμή της αμερικανικής ηγεμονίας προσανατολίζει όλο και περισσότερο την πολιτική του ΝΑΤΟ προς τη στρατιωτική αντιπαράθεση με την Κίνα και τη Ρωσία.
Πόλεμοι προπαγάνδας, εμπορικοί πόλεμοι και πόλεμοι κυρώσεων, “θερμοί” πόλεμοι
Στην απελπισία τους να σώσουν το οικονομικό τους σύστημα και τη διεθνή κυριαρχία τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες διεξάγουν ανηλεείς πολέμους εναντίον κάθε χώρας που προσπαθεί να ξεφύγει ή να παραμείνει ελεύθερη από τον έλεγχό τους. Πρόκειται για πολέμους “δι’ αντιπροσώπων”, στους οποίους ο στρατός μιας μικρής εξαρτημένης χώρας χρησιμοποιείται για να πολεμήσει στους πολέμους των Ηνωμένων Πολιτειών. Πρόκειται για αδίστακτους εμπορικούς πολέμους και κυρώσεις που αποσκοπούν στην καταστολή της ανάπτυξης των αναπτυσσόμενων οικονομιών. Πρόκειται για την υποστήριξη αυτονομιστικών κινημάτων με στόχο την υπονόμευση της κυριαρχίας και την αποσταθεροποίηση περιοχών. Πρόκειται για τη δημιουργία και τη χρηματοδότηση εθνικών αντιπολιτευτικών κινημάτων και για πολέμους προπαγάνδας: χειραγώγηση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Χρησιμοποιείται κάθε ευκαιρία για να προσπαθήσει να επιτύχει τη λεγόμενη “αλλαγή καθεστώτος” σε οποιαδήποτε χώρα έχει φιλικές σχέσεις με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, τη Ρωσική Ομοσπονδία ή οποιοδήποτε άλλο κράτος έχει επιλέξει το δρόμο της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας. Σε όλο τον κόσμο, οι φτωχοί και καταπιεσμένοι λαοί και οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν τον ίδιο εχθρό: το ιμπεριαλιστικό μπλοκ με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, είτε πρόκειται για την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, τον ΟΑΚ [Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών], τα “Πέντε Μάτια” [Five Eyes, FVEY], την AUKUS, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα ή οποιοδήποτε άλλο μέτωπο υπεράσπισης των αμερικανικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.
Ασία, Αφρική, Λατινική Αμερική
Εκτός από τη Ρωσία, πολλές άλλες χώρες συνεχίζουν να απειλούνται και να δέχονται επιθέσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στην Ανατολική Ασία, η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας (ΛΔ Κορέας) ζει στη σκιά του πολέμου εδώ και δεκαετίες, ενώ οι προκλήσεις και η επιθετικότητα κατά της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας εντείνονται με ανησυχητικό ρυθμό. Οι λαοί της Μέσης Ανατολής έχουν υποφέρει τις τελευταίες δεκαετίες από μια ατελείωτη σειρά επιθετικών και βάρβαρων πολέμων, ιδίως στο Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία, εκτός από τις συνεχείς προκλήσεις κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν από την ίδρυσή της και τις σχεδόν καθημερινές σφαγές του παλαιστινιακού λαού από το 1948.
Εν τω μεταξύ, η λεηλασία της αφρικανικής ηπείρου συνοδεύεται από την υποδαύλιση από τους ιμπεριαλιστές ενός ατελείωτου “πολέμου για τους πόρους”. Στο Κονγκό, η εξόρυξη είναι φθηνή. Πίσω από τον πόλεμο στο ανατολικό Κονγκό βρίσκεται το καθεστώς της Ρουάντα, και πίσω από αυτό το καθεστώς βρίσκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες θέλουν να πάρουν τον έλεγχο του Κονγκό. Το καθεστώς της Ρουάντα εξάγει ορυκτά που δεν βρίσκονται στο έδαφός της, αλλά στο έδαφος του γείτονά της. Η υποσαχάρια Αφρική χαρακτηρίζεται επίσης από βάναυση καταστολή και στρατούς που χρηματοδοτούνται από πρώην αποικιοκρατικές χώρες και το Ισραήλ. Κατά της Δημοκρατίας της Ερυθραίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες οργάνωσαν έναν συνοριακό πόλεμο με την Αιθιοπία το 1998.
Στη Λατινική Αμερική, την οποία οι ΗΠΑ θεωρούν “πίσω αυλή” τους, δύο αιώνες ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης από τις ΗΠΑ έχουν οδηγήσει σε λεηλασία και φτώχεια. Για να διαρραγεί η ενότητα και η ενοποίηση των λαών και να παραμείνουν διαιρεμένοι και αδύναμοι, γίνονται στρατιωτικές επεμβάσεις, όπως στον Παναμά, τη Χιλή και τη Γρενάδα, μια ατελείωτη σειρά πραξικοπημάτων, όπως στην Ονδούρα, την Παραγουάη, τη Βολιβία, το Περού, τη Βενεζουέλα, τη Γουατεμάλα και τη Βραζιλία. Είναι επίσης η κατοχή των νησιών Μαλβίνας στην Αργεντινή και η βάση Γκουαντάναμο στην Κούβα, από όπου οι ιμπεριαλιστές εδραιώνουν τη στρατιωτική τους κυριαρχία στην περιοχή. Σήμερα, οι απάνθρωπες οικονομικές κυρώσεις στραγγαλίζουν και καταστρέφουν την Κούβα, τη Βενεζουέλα και τη Νικαράγουα.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία
Υπό αυτό το πρίσμα κατανοούμε την πρόκληση από το ΝΑΤΟ ενός έμμεσου πολέμου κατά της Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας. Ανά πάσα στιγμή, αυτός ο πόλεμος απειλεί να οδηγήσει σε μια ευρύτερη περιφερειακή σύγκρουση και σε μια άμεση αντιπαράθεση μεταξύ των δυνάμεων του ΝΑΤΟ και των λαών του κόσμου. Η επιθετικότητα του ΝΑΤΟ δεν στρέφεται μόνο κατά της Ρωσίας, αλλά και κατά κάθε κράτους ή κινήματος που επιδιώκει να ακολουθήσει πολιτική ανεξαρτησίας ή κυρίαρχης ανάπτυξης.
Υπό αυτή την έννοια, τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ κλήθηκαν να αυξήσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες κατά τουλάχιστον 2% του ΑΕΠ τους και να παράσχουν στρατιωτική υποστήριξη στον επιθετικό πόλεμο των ΗΠΑ στην Ουκρανία. Αυτό περιλαμβάνει επίσης την διεύρυνση του ΝΑΤΟ στη Σουηδία και τη Φινλανδία και την αποστολή οικονομικής βοήθειας, στρατιωτών και στρατιωτικού εξοπλισμού στο καθεστώς Ζελένσκι: Άρματα μάχης Abrams, Challenger, Leopard I (αργότερα Leopard II), πυρομαχικά (κάθε μέρα όσα παραγγέλνει μια μικρή χώρα του ΝΑΤΟ ετησίως), πυροβολικό, οβιδοβόλα, (μεγάλου βεληνεκούς Stinger, Javelin, Himars για 80 χλμ) (Patriot για 160 χλμ) πύραυλοι, σύντομα μαχητικά αεροσκάφη F16 (πιλότοι – ήδη σε εκπαίδευση), πολυβόλα, κανόνια, τεθωρακισμένα οχήματα (Iveco LMV lynx), αντιαρματικά πυροβόλα. Υποβρύχια και θωρηκτά βρίσκονται στη λίστα των επιθυμιών. Αυτά τα όπλα χρησιμοποιούνται για τον βομβαρδισμό πόλεων στο Ντονμπάς, την Κριμαία, την Ουκρανία και για την προσβολή στόχων στη Ρωσία.
Το ΝΑΤΟ και το Βέλγιο
Στο Βέλγιο, η αγορά νέων μαχητικών βομβαρδιστικών F35 αξίας 6 δισεκατομμυρίων αύξησε τις δαπάνες συντήρησης κατά άλλα 6 δισεκατομμύρια, αυξάνοντας τον στρατιωτικό προϋπολογισμό του Βελγίου κατά 100%. Η αύξηση των δαπανών για τη λεγόμενη “άμυνα”, την εξοπλιστική βιομηχανία, έρχεται άμεσα εις βάρος των κοινωνικών αναγκών του πληθυσμού, των δημόσιων υπηρεσιών, των νοσοκομείων, της κοινωνικής στέγασης και των σχολείων.Το Βέλγιο έχει στείλει στρατιωτική βοήθεια ύψους 316 εκατομμυρίων ευρώ στο φασιστικό καθεστώς του Ζελένσκι, στρατιώτες στη Βουλγαρία, μαχητικά αεροσκάφη F16 και στρατιώτες στη Λιθουανία, τη Λετονία και την Εσθονία. Ο Μισέλ Χόφμαν, αρχηγός του επιτελείου του βελγικού στρατού, τάσσεται υπέρ της επιστράτευσης στο μέλλον, διότι “θα μπορούσε να υπάρξει πιθανή ανάγκη να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας”. Το Βέλγιο δεν συμμετέχει μόνο στην επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας. Η οργάνωση της επίοεσης αυτής γίνεται σε μεγάλο βαθμό από το Βέλγιο, από το αρχηγείο του ΝΑΤΟ στο Έβερε και το Κέντρο Κεντρικής Διοίκησης του ΝΑΤΟ για την Ευρώπη στη Μονς.
Το Βέλγιο διατηρεί πυρηνικά όπλα σε ετοιμότητα στη βάση Κλάινεμπρόγκελ. Υπάρχει μια αμερικανική αεροπορική βάση στο Κιέβρ. Ο Ευρωπαίος επίτροπος Τιερί Μπρετόν υπόσχεται ότι οι ευρωπαϊκές εταιρείες θα παράγουν ένα εκατομμύριο χειροβομβίδες μέχρι το τέλος του 2023 και ότι η ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία θα μεταβεί σε μια “πολεμική οικονομία”.
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΈΜΟΥΣ ΤΩΝ ΗΠΑ
Λιβύη
Στην κοσμική και ανεξάρτητη Λιβύη (2011), οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστήριξαν άμεσα τους θρησκευτικούς φονταμενταλιστές και τους τρομοκράτες της Αλ Κάιντα. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (στο οποίο συμμετέχουν η Κίνα και η Ρωσία) δεν αντιτάχθηκε τότε στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ. Ως αποτέλεσμα, καταστράφηκαν όλες οι υποδομές, η ύδρευση, η ηλεκτροδότηση, τα σχολεία, τα νοσοκομεία και οι θέσεις εργασίας καταστράφηκαν. Ένα κύμα προσφύγων ξεσηκώθηκε από την Αφρική προς την Ευρώπη.
Συρία
Το σημείο καμπής στις σχέσεις Κίνας-Ρωσίας ήρθε μετά την επίθεση των ΗΠΑ κατά της Συρίας. Το 2011, οι ΗΠΑ οργάνωσαν τον “Ελεύθερο Συριακό Στρατό” για να ανατρέψουν το κοσμικό και ανεξάρτητο καθεστώς του Άσαντ. Όταν αυτό απέτυχε, στη Συρία εμφανίστηκαν οι Μουτζαχεντίν και το ISIS, υποστηριζόμενοι από τους πληρεξουσίους της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Ισραήλ και του Κατάρ. Από το 2015, η Ρωσία και η Κίνα υποστηρίζουν ενεργά τη Συρία κατά αυτής της επίθεσης, με ρωσικά πολεμικά αεροσκάφη να έχουν αναπτυχθεί για την απελευθέρωση της Συρίας.
ΝΤΟΝΜΠΆΣ – ΟΥΚΡΑΝΊΑ
Αυτός ο πόλεμος είναι ένας επιθετικός ιμπεριαλιστικός πόλεμος που διεξάγεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σήμερα από την πλευρά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (με επικεφαλής μια μικρή ομάδα ανθρώπων, το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα) ο πραγματικός πόλεμος είναι ένας συνεπής, ιμπεριαλιστικός και επιθετικός παγκόσμιος πόλεμος που διεξάγεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι κύριες γραμμές του μετώπου αυτού του πολέμου βρίσκονται σήμερα στην Κίνα, την Κορέα, τη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες στέλνουν τους συμμάχους και τους μισθοφόρους τους εξοπλισμένους με τεράστιο στρατιωτικό υλικό στην Ουκρανία. Ο σκοπός αυτού του πολέμου είναι να αποδυναμώσει τη Ρωσία και να εφαρμόσει μια στρατηγική παγκόσμιας ηγεμονίας αναγκάζοντας την Ουκρανία να πάει σε πόλεμο με τη Ρωσία. Η διεθνής κοινότητα, η οποία έχει γίνει μάρτυρας της σοβαρής κατάστασης που προκαλείται από τις ενέργειες των Ηνωμένων Πολιτειών, καταλαβαίνει ποιος είναι ο κύριος ένοχος και καταστροφέας της ειρήνης, ο οποίος διαταράσσει τη σταθερότητα και προκαλεί πολέμους σε όλο τον κόσμο. Όπως το έθεσε ο σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι το 1997:
“Πολιτικός σκοπός των Ηνωμένων Πολιτειών είναι να διαιωνίσουν την κυριαρχία της Αμερικής, να ασκήσουν την παγκόσμια υπεροχή της Αμερικής, να είναι η πρώτη και μοναδική υπερδύναμη στον κόσμο και να παραμείνουν η τελευταία υπερδύναμη στον κόσμο”. Δεδομένου του κεντρικού ρόλου της Ευρασίας (Ευρώπη και Ασία): “Αποτροπή της ανάδυσης μιας κυρίαρχης και ανταγωνιστικής ευρασιατικής δύναμης που θα αμφισβητήσει την Αμερική παραμένει κεντρικής σημασίας για την ικανότητα της Αμερικής να ασκεί την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία”. Ενδεχομένως το πιο επικίνδυνο σενάριο θα ήταν ένας μεγάλος συνασπισμός της Κίνας, της Ρωσίας και ενδεχομένως του Ιράν, ένας “αντιηγεμονικός” συνασπισμός. “
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΈΣ ΣΥΜΜΑΧΊΕΣ
Στη διεθνή σκηνή βλέπουμε την ύπαρξη δύο στρατιωτικών συμμαχιών.
Από τη μια πλευρά, υπάρχει η επιθετική ιμπεριαλιστική συμμαχία με επικεφαλής τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, η οποία περιλαμβάνει 30 χώρες και στρατούς του ΝΑΤΟ, και στην Ανατολική Ασία επίσης την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και την Αυστραλία.
Από την άλλη πλευρά, απέναντι σε αυτή τη συμμαχία έχει σχηματιστεί μια de facto στρατιωτική συμμαχία της Κίνας, της Ρωσίας, της Βόρειας Κορέας, του Ιράν, της Συρίας, της Λευκορωσίας, της Κούβας, της Βενεζουέλας και της Νικαράγουας, η οποία έχει ενισχυθεί μετά την επιβολή των αμερικανικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας και της Κίνας.
Ήδη το 2001, στις 15 Ιουνίου, ιδρύθηκε ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης με μέλη την Κίνα, τη Ρωσία, το Καζακστάν, το Κιργιστάν και το Ουζμπεκιστάν. Οι πρώτες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις τους πραγματοποιήθηκαν το 2003.
Στις 24 Μαΐου 2022, μετά από μια πρόκληση των Ηνωμένων Πολιτειών, ρωσικά στρατηγικά βομβαρδιστικά Tu-95MS και κινεζικά στρατηγικά βομβαρδιστικά H-6K περιπολούσαν από κοινού στα ύδατα της Θάλασσας της Ανατολικής Κίνας.
Στις 15 Μαΐου 1992, ιδρύθηκε ο Οργανισμός του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO). Από το 1994, μέλη του είναι η Ρωσία, η Λευκορωσία, η Ρωσική Ομοσπονδία, η Αρμενία, το Καζακστάν, το Κιργιστάν και το Τατζικιστάν. Από τις 5 έως τις 11 Ιανουαρίου 2022, στρατεύματα του CSTO αναπτύχθηκαν στο Καζακστάν ως απάντηση σε απόπειρες ανατροπής της κυβέρνησης του Καζακστάν.
Η στρατιωτική συμμαχία μεταξύ της Κίνας και της ΛΔ Κορέας υφίσταται από την ίδρυση της ΛΔ Κορέας το 1945. Αυτή ενισχύθηκε από την επίσκεψη του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ στη ΛΔ Κορέας στις 20-21 Ιουνίου 2022. Η συμμαχία μεταξύ της Ρωσίας και της ΛΔ Κορέας έχει ιστορικές ρίζες στη στρατιωτική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στον Απελευθερωτικό Πόλεμο της Κορέας και στην απελευθέρωση της Κορέας το 1945. Η συμβολή αυτή αναφέρθηκε από τον Πρόεδρο Πούτιν κατά την επίσκεψη του ηγέτη της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν στο Βλαδιβοστόκ τον Απρίλιο του 2019.
Στρατιωτική συνεργασία υπάρχει μεταξύ της Ρωσίας και της Κούβας, της Νικαράγουας και της Βενεζουέλας. Αφότου ο πρόεδρος Τσάβες καταδίκασε την εισβολή στο Αφγανιστάν και εθνικοποίησε την πετρελαϊκή βιομηχανία, ο πρόεδρος Ομπάμα την αποκάλεσε “απειλή για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών”, διακόπτοντας κάθε συνεργασία. Ο Τσάβες στράφηκε στη Ρωσία, η οποία προμήθευσε στρατιωτικό εξοπλισμό, συμπεριλαμβανομένων μαχητικών αεροσκαφών, για να διασφαλίσει την ασφάλειά του το 2008.
Η παγκόσμια αλληλεγγύη είναι μια ψήφος στον ΟΗΕ
Επιπλέον αυτής της στενής στρατιωτικής συμμαχίας κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, διαμορφώνεται μια παγκόσμια συμμαχία. Αυτό έγινε σαφές στις 2 Μαρτίου 2022, όταν η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε ψήφισμα που καταδίκασε τη Ρωσία και απαίτησε την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων από την Ουκρανία. Το ψήφισμα υποστηρίχθηκε από 114 χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ, καθώς και της Ιαπωνίας, της Αυστραλίας και της Νότιας Κορέας. Πέντε χώρες ψήφισαν κατά: η Ρωσία, η Λευκορωσία, το Καζακστάν, η Συρία, η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας και η Ερυθραία. 52 χώρες εξέφρασαν την αντίθεσή τους με αποχή ή μη ψήφο. Μεταξύ αυτών είναι η Κούβα, το Βιετνάμ, το Λάος και η Κίνα. Πρέπει να σημειωθεί ότι μεγάλος αριθμός αφρικανικών κρατών εξέφρασε τη διαφωνία του με αποχή: Αλγερία, Αγκόλα, Μπουρούντι, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Κονγκό, Μαδαγασκάρη, Μάλι, Μοζαμβίκη, Ναμίμπια, Νότια Αφρική, Σουδάν, Τανζανία, Ουγκάντα, Ζιμπάμπουε, Αιθιοπία, Μαρόκο. Από τη Λατινική Αμερική, υπήρχαν χώρες της Alba όπως η Κούβα, η Βενεζουέλα, η Νικαράγουα, το Ελ Σαλβαδόρ. Από την Ασία, είναι αξιοσημείωτο ότι το Ιράν, η Ινδία, το Πακιστάν και ακόμη και το Ιράκ απείχαν. Στις 12 Οκτωβρίου 2022 (και αργότερα τον Μάρτιο του 2023), η γενική ψηφοφορία της Συνέλευσης του ΟΗΕ έδειξε ένα παρόμοιο μοτίβο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες καταδίκασαν τη Ρωσία για τα δημοψηφίσματα στο Λουγκάνσκ, το Ντονιέτσκ, το Ζαπορόζιε και τη Χερσώνα. Το αμερικανικό ψήφισμα υποστηρίχθηκε από 143 ψήφους, 5 κατά και 48 απείχαν ή δεν ψήφισαν. Αυτό το αμερικανικό ψήφισμα ήταν μια έκκληση προς τον πρόεδρο Ζελένσκι να συνεχίσει και να παρατείνει τον πόλεμο και να προσπαθήσει να κατακτήσει το Ντονμπάς και την Κριμαία.
Η αντίσταση της Κίνας, της ΛΔ Κορέας, του Ντονμπάς
Στην Κίνα, ο εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος που ξεκίνησε ο Μάο Τσετούνγκ απελευθέρωσε την ηπειρωτική Κίνα από την κατοχή του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού την 1η Οκτωβρίου 1949 και δρομολόγησε τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη μετατροπή της χώρας σε σοσιαλιστικό κράτος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέχουν την Ταϊβάν και την εξοπλίζουν ως βάση εναντίον της ηπειρωτικής χώρας. Από την πλευρά της Κίνας, αυτός ο σημερινός, ακόμη ημιτελής πόλεμος για την επανένωση της χώρας είναι ένας δίκαιος, νόμιμος, αμυντικός και προοδευτικός πόλεμος.
Στη Μέση Ανατολή, στην Ασία, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέβαλαν και βομβάρδισαν το Αφγανιστάν το 2001, το Ιράκ το 2003, τη Λιβύη το 1986 και το 2011, τη Συρία από το 2011.
Στην Κορέα, ο Κορεατικός Λαϊκός Στρατός ανέτρεψε την ιαπωνική κατοχή το 1945 και ο Κιμ Ιλ Σουνγκ εγκαθίδρυσε ένα σοσιαλιστικό κράτος στο Βορρά. Η Νότια Κορέα κατελήφθη από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες (μαζί με 7 χώρες του ΝΑΤΟ) διεξήγαγαν έναν πόλεμο από το 1950 έως το 1953 στον οποίο σκοτώθηκαν 4 εκατομμύρια άνθρωποι. Ο πόλεμος αυτός δεν έληξε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπέγραψαν συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, αλλά όχι ειρηνευτική συμφωνία. Εξακολουθούν να κατέχουν τη Νότια Κορέα με 80 στρατιωτικές βάσεις και 24.000 στρατιώτες. Κάθε χρόνο οργανώνουν στρατιωτικές ασκήσεις με τον στρατό της Νότιας Κορέας σε ένα σενάριο εισβολής στη Βόρεια Κορέα. Από τη Νότια Κορέα, οι πύραυλοι Thaad απειλούν τόσο τη Βόρεια Κορέα όσο και την Κίνα. Από την πλευρά της ΛΔ Κορέας, ο πόλεμος αυτός εξακολουθεί να είναι ένας δίκαιος, νόμιμος και αμυντικός απελευθερωτικός πόλεμος για την επανένωση της χώρας τους.
Στο Ντονμπάς, το Ντονιέτσκ και το Λουγκάνσκ, οι άνθρωποι πολεμούν σε έναν δίκαιο, αμυντικό, απελευθερωτικό, νόμιμο και προοδευτικό πόλεμο. Η παρέμβαση της Ρωσίας είναι θετική στο βαθμό που η Ρωσία υποστηρίζει αυτόν τον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο στο έδαφος του Ντονμπάς. Χωρίς τη ρωσική βοήθεια, οι δημοκρατίες του Ντονμπάς θα είχαν υποστεί βάναυση καταπίεση και ο πληθυσμός θα είχε αποδεκατιστεί από το φασιστικό καθεστώς του προέδρου Ζελένσκι.
Το καθεστώς Ποροσένκο-Ζελένσκι στο Κίεβο είναι ένα φασιστικό καθεστώς
“Ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, σοβινιστικών και ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου”.
Το σημερινό καθεστώς του Ζελένσκι στην Ουκρανία πληροί όλα τα κριτήρια ενός φασιστικού καθεστώτος.
Μετά την ανατροπή της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, οι Ηνωμένες Πολιτείες ενθάρρυναν τις συγκρούσεις και τον πόλεμο μεταξύ πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, όπως η Ρωσία και η Ουκρανία. Οι ΗΠΑ ενήργησαν για να κρατήσουν το εκκολαπτόμενο ρωσικό καπιταλιστικό κράτος αδύναμο. Τον Νοέμβριο του 2013, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρηματοδότησαν και οργάνωσαν τη φιλοφασιστική εξέγερση του Μαϊντάν στο Κίεβο κατά της φιλορωσικής κυβέρνησης του Γιανουκόβιτς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κινητοποίησαν τις πιο αντιδραστικές εθνικιστικές δυνάμεις, υποστηρικτές του συνεργάτη των Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Στεπάν Μπαντέρα. Τον Φεβρουάριο του 2014, οι συμμορίες αυτές κατέστρεψαν κυβερνητικά κτίρια, γραφεία κομμουνιστικών και εργατικών οργανώσεων, μνημεία του Λένιν και στη μνήμη της Σοβιετικής Ένωσης και ανέτρεψαν την κυβέρνηση. Το πρόσφατα εγκαθιδρυμένο καθεστώς ήταν φασιστικό στην ουσία του, ουκρανικό στις μορφές του και αμερικανικό στους στόχους και τις πολιτικές του. Ειδικά στην ανατολική Ουκρανία (Ντονμπάς, Μαριούπολη, Οδησσός) η αντίσταση γιγαντώθηκε. Ο Ποροσένκο, πρόεδρος της Ουκρανίας από τις 25 Μαΐου, συνέτριψε βάναυσα αυτή την αυξανόμενη αντίσταση. Στις 2 Μαΐου 2014, φασιστικές συμμορίες έκαψαν ζωντανούς 40 ανθρώπους στο Συνδικαλιστικό Μέγαρο της Οδησσού. Στο Ντονμπάς, μια λαϊκή εξέγερση εκδίωξε τους εκπροσώπους του φασισμού. Η εργατική τάξη, ιδιαίτερα οι ανθρακωρύχοι και οι μεταλλουργοί, κατέσχεσαν όπλα από αστυνομικά τμήματα και στρατώνες και έστησαν οδοφράγματα γύρω από κυβερνητικά κτίρια. Ο Ποροσένκο ξεκίνησε μια στρατιωτική εκστρατεία κατά του Ντονμπάς, βομβαρδίζοντας σχολεία, νοσοκομεία, πολυκατοικίες και ηλεκτρικούς σταθμούς, σκοτώνοντας 14.000 ανθρώπους μεταξύ 2014 και 2022. Αλλά ούτε αυτός, ούτε ο μελλοντικός πρόεδρος Ζελένσκι μπόρεσαν να πάρουν τις πρωτεύουσες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ από τον λαό του Ντονμπάς που διεξήγαγε έναν δίκαιο, αμυντικό και νόμιμο απελευθερωτικό πόλεμο. Η παρέμβαση της Ρωσίας είναι θετική στο βαθμό που η Ρωσία υποστηρίζει αυτόν τον απελευθερωτικό πόλεμο στο έδαφος του Ντονμπάς.
Η ειρηνευτική πρόταση της Κίνας
Στις 24 Φεβρουαρίου 2023, η Κίνα πρότεινε ένα ειρηνευτικό σχέδιο 12 σημείων που περιλαμβάνει:
– σεβασμό της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας όλων των χωρών
– τα νόμιμα συμφέροντα ασφαλείας όλων των χωρών θα πρέπει να γίνονται σεβαστά
– παύση των εχθροπραξιών. Όλες οι χώρες θα πρέπει να βοηθήσουν τη Ρωσία και την Ουκρανία να επαναλάβουν τον άμεσο διάλογο
– να επιλύσουν ειρηνικά την κρίση μέσω διαλόγου και διαπραγματεύσεων
– Να προστατεύσουν τους αμάχους και τους αιχμαλώτους πολέμου. Να μην επιτίθενται σε αμάχους ή σε πολιτικούς θεσμούς. Να προστατεύουν τις γυναίκες, τα παιδιά και άλλα θύματα. Ανταλλαγή των αιχμαλώτων πολέμου.
– Καμία επίθεση στα πυρηνικά εργοστάσια. Εμπλοκή της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας.
– Διευκόλυνση της μεταφοράς σιτηρών μέσω της Μαύρης Θάλασσας.
– Τερματισμός των μονομερών κυρώσεων.
– Στήριξη της παραγωγής και των αλυσίδων εφοδιασμού
Ο Τζο Μπάιντεν και ο Βλαντιμίρ Ζελένσκι απέρριψαν την πρόταση αυτή. Οι φιλοδοξίες τους είναι να κατακτήσουν στρατιωτικά το Ντονμπάς και την Κριμαία, να μεταφέρουν το ΝΑΤΟ στα ρωσικά σύνορα και στη συνέχεια στη Ρωσία: να αποδυναμώσουν, να κατακτήσουν και να διαμελίσουν, όπως συνέβη με τη Γιουγκοσλαβία.
Εν τω μεταξύ, η Ουκρανία επιτίθεται σε εγκαταστάσεις στο ρωσικό έδαφος. Ήδη από τον Δεκέμβριο του 2022, δύο μεγάλες αεροπορικές βάσεις στη Ρωσία, εκατοντάδες χιλιόμετρα από την Ουκρανία, έχουν πληγεί με ισχυρές εκρήξεις, πιθανότατα από μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Η μεγαλύτερη ρωσική πόλη στα σύνορα με την Ουκρανία, το Μπέλγκοροντ, δέχεται επιθέσεις για περισσότερο από ένα χρόνο, με ανατινάξεις αποθηκών πυρομαχικών ή καυσίμων. Η Ουκρανία έχει ανατινάξει τον αγωγό Nord Stream από τη Ρωσία προς την Ευρώπη, επιτιθέμενη ακόμη και στο Κρεμλίνο της Μόσχας με μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Το πρωί της Τρίτης, 30 Μαΐου 2023, μη επανδρωμένα αεροσκάφη επιτέθηκαν σε κατοικημένες γειτονιές της Μόσχας και έπληξαν τρεις πολυκατοικίες.
Η αυτοδιάθεση
Ήδη στις 16 Μαρτίου 2014, ο λαός της Κριμαίας αποφάσισε με δημοψήφισμα να αποσχιστεί από τη φασιστική Ουκρανία και να επανενωθεί με τη Ρωσία. Στις 11 Μαΐου 2014, το 89% του πληθυσμού του Ντονιέτσκ και το 96% του πληθυσμού του Λουγκάνσκ ψήφισαν σε δημοψηφίσματα υπέρ της ίδρυσης μιας ανεξάρτητης Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ και μιας Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ εντός της Ουκρανίας. Έκτοτε, το έδαφός τους δεν ανήκει πλέον στην Ουκρανία. Τον Σεπτέμβριο του 2022, το 98% στο Λουγκάνσκ, το 99% στο Ντονιέτσκ, το 93% στο Ζαπορόζιε και το 87% στη Χερσώνα ψήφισαν σε δημοψηφίσματα υπέρ της ενσωμάτωσής τους στη ρωσική επικράτεια. Το κεφάλαιο 1, άρθρο 1, μέρος 2 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών αναφέρει “την αρχή των ίσων δικαιωμάτων των λαών και το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση”.
Η χώρα μας, το Βέλγιο, ήταν μέρος του Βασιλείου των Κάτω Χωρών μέχρι το 1830. Το 1830, το Βέλγιο αποσχίστηκε από το Βασίλειο των Κάτω Χωρών με επανάσταση, έγινε ανεξάρτητο κράτος και αναγνωρίστηκε σε όλο τον κόσμο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ιδρύθηκαν με την απόσχιση από τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Η Χαβάη έγινε επίσημα η πεντηκοστή πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών στις 21 Αυγούστου 1959. Εξυπακούεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνωρίζουν μόνο για τον εαυτό τους το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της απόσχισης, καθώς και το δικαίωμα ένταξης νέων εδαφών στο κράτος τους.
Ο Λένιν, στο βιβλίο του “Για το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση”, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το δικαίωμα όλων των εθνών στην αυτοδιάθεση περιλαμβάνει το δικαίωμα να αποσχιστούν και να υπάρξουν ως ξεχωριστό ανεξάρτητο έθνος-κράτος. Επικαλούνταν χωρία από τον Καρλ Μαρξ και τον Φρίντριχ Ένγκελς, οι οποίοι είχαν υποστηρίξει το αίτημα της Πολωνίας για ανεξαρτησία από τη δεκαετία του 1840 και τον αγώνα της Ιρλανδίας για ανεξαρτησία από την Αγγλία το 1869. Ο Λένιν υποστήριξε τον νορβηγικό λαό που αποσχίστηκε από τη Σουηδία το 1905 με συντριπτική πλειοψηφία σε δημοψήφισμα. Ο Λένιν εκτιμούσε ιδιαίτερα τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Αλλά σε μια ζωντανή και βαθιά πολεμική, ο Λένιν καταδίκασε την πολιτική της, η οποία δεν αναγνώριζε την αρχή της αυτοδιάθεσης και του διαχωρισμού των εθνών, ούτε τον αγώνα για ανεξαρτησία της Ιρλανδίας και της Πολωνίας. Η άρνηση της Ρόζας Λούξεμπουργκ να υποστηρίξει τον αγώνα του Λένιν για την ανεξαρτησία της Πολωνίας θεωρήθηκε από τον Λένιν ως “υποστήριξη προς τον λαό των Μαύρων Εκατονταρχιών – των Μεγαλορώσων”.
Να σταματήσουμε αυτόν τον αμερικανικό πόλεμο
Για να είναι ελεύθεροι οι λαοί, κάθε (από τις 800 υπάρχουσες στον κόσμο) αμερικανική και νατοϊκή βάση, στρατιωτική εγκατάσταση, βιοεργαστήριο και κατασκοπευτική τοποθεσία πρέπει να διαλυθεί. Κάθε στρατιώτης του ιμπεριαλισμού πρέπει να σταλεί πίσω στην πατρίδα του. Πρέπει να αρνηθούμε να γράψουμε, να τυπώσουμε ή να μεταδώσουμε την πολεμική προπαγάνδα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Πρέπει να αποκαλύψουμε τα ψέματα των ιμπεριαλιστών στα δικά μας μέσα ενημέρωσης και να δείξουμε στους ανθρώπους ότι έχουν μια πλευρά σε αυτόν τον πόλεμο, ότι είναι επείγον και προς το συμφέρον όλης της δοκιμαζόμενης ανθρωπότητας να ηττηθούν οι ιμπεριαλιστές και ότι πρέπει να αγωνιστούμε μαζί με όλους εκείνους που είναι πρόθυμοι να εργαστούν για αυτόν τον στόχο. Οπουδήποτε οι στρατοί του ΝΑΤΟ είναι αρκετά απερίσκεπτοι για να πάνε σε πόλεμο, πρέπει να ηττηθούν στο πεδίο της μάχης και στα μετόπισθεν. Οι εργαζόμενοι πρέπει να αρνηθούν να πολεμήσουν στους στρατούς και τις δυνάμεις αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών. Πρέπει να αρνηθούμε να μεταφέρουμε τους άνδρες και τον εξοπλισμό τους. Πρέπει να μποϊκοτάρουμε και να εξαλείψουμε όλες τις πτυχές της επιθετικής και εγκληματικής πολεμικής μηχανής.
Το Βέλγιο πρέπει να βγει από το ΝΑΤΟ, έξω το ΝΑΤΟ από το Βέλγιο!
Στο Βέλγιο, ο αγώνας ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και ειδικότερα ενάντια στο ΝΑΤΟ αποτελεί προτεραιότητα. Η χώρα μας είναι ιδρυτικό μέλος και άνευ όρων υπηρέτης του ΝΑΤΟ από την ίδρυσή του το 1949. Απαιτούμε:
– Την έξοδο του Βελγίου από το ΝΑΤΟ, αποχώρηση του ΝΑΤΟ από το Βέλγιο, διάλυση του ΝΑΤΟ.
– το κλείσιμο της έδρας του ΝΑΤΟ στο Evere, του SHAPE (Κέντρο Κεντρικής Διοίκησης του ΝΑΤΟ για την Ευρώπη) στη Mons και της αμερικανικής στρατιωτικής αεροπορικής βάσης στο Kjevr.
– την απομάκρυνση των πυρηνικών βομβών από το Κλάινεμπρόγκελ, τη μη ανάπτυξη της αναβάθμισης B61-12
– καμιά αύξηση του στρατιωτικού προϋπολογισμού στο 2% του ΑΕΠ, περικοπή των στρατιωτικών δαπανών και ακύρωση της συμφωνίας της κυβέρνησης για την αγορά μαχητικών αεροσκαφών F-35, το τελικό εκτιμώμενο κόστος των οποίων ανέρχεται σε 15 δισεκατομμύρια ευρώ. Να διαθέσουμε αυτά τα χρήματα σε δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία, σχολεία, κοινωνική στέγαση.
– Απαγόρευση της διέλευσης στρατευμάτων και τεθωρακισμένων οχημάτων των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ από το βελγικό έδαφος
– Καμία συμμετοχή του Βελγίου στον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά του Ντονμπάς και κατά της Ρωσίας. Επιστροφή στην πατρίδα των Βέλγων στρατιωτών από τη Βουλγαρία, τη Λετονία, την Εσθονία και τη Λιθουανία, καθώς και όλων των Βέλγων στρατιωτών σε ξένες αποστολές
– επιστροφή των βελγικών αεροσκαφών F-16 από τη Λετονία
– κανένα βελγικό χρήμα, όπλα και εκπαίδευση στρατιωτών για τον πόλεμο του ΝΑΤΟ του Μπάιντεν και του Ζελένσκι κατά της Ρωσίας και του Ντονμπάς
Για ένα διεθνές μέτωπο των εθνών και της εργατικής τάξης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ
Το πρώτο καθήκον όλων των λαών του κόσμου και της διεθνούς εργατικής τάξης είναι να οικοδομήσουν μια παγκόσμια συμμαχία, να αντιταχθούν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και να εξαλείψουν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το ΝΑΤΟ. Αυτό αφορά κάθε χώρα, κάθε ήπειρο και ολόκληρο τον κόσμο.
Καλούμε όλα τα κοινωνικά κινήματα, τα κόμματα και τις χώρες να συμμετάσχουν στις προσπάθειές μας να ενώσουμε τους λαούς του κόσμου. Μαζί έχουμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε το ιμπεριαλιστικό μπλοκ με επικεφαλής τις ΗΠΑ και να ανατρέψουμε το αποικιοκρατικό σύστημα που φέρνει αστάθεια, φτώχεια και παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις μάζες μέσω της πολιτικής καταστολής, της οικονομικής λεηλασίας και του στρατιωτικού καταναγκασμού. Τα μέλη αυτής της συμμαχίας πρέπει να οικοδομήσουν οργανώσεις ευρέος μετώπου στις χώρες τους και να αναλάβουν συγκεκριμένη και πρακτική μαζική δράση ενάντια στις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ. Επομένως, ως κομμουνιστικό κόμμα, πρέπει να παρέμβουμε ενεργά στα κινήματα ειρήνης στο Βέλγιο και διεθνώς και να συμβάλουμε στην αναζωογόνηση και ριζοσπαστικοποίησή τους με την οικοδόμηση ενός αντιιμπεριαλιστικού μετώπου.
Λαοί του κόσμου, ενωθείτε ενάντια στον ιμπεριαλισμό!
Νικήστε τους νεοναζί πολεμοκάπηλους του ΝΑΤΟ με επικεφαλής τις ΗΠΑ- νίκη της αντίστασης!
Yankee go home!
Η προοπτική ενός κόσμου χωρίς πολέμους: ο σοσιαλισμός.
Η συντριβή του ΝΑΤΟ και η εξάλειψη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ένα απαραίτητο βήμα. Αυτή η ήττα και η εξάλειψη θα ανοίξει τη δυνατότητα και την προοπτική ενός νέου σταδίου. Σε αυτό το νέο στάδιο της ιστορίας, μπορεί να οικοδομηθεί ένας κόσμος στον οποίο θα επικρατεί μια ατμόσφαιρα μόνιμης και διαρκούς ειρήνης. Ο αγώνας για την ειρήνη είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την αναγκαιότητα της καταστροφής του καπιταλισμού και των εγκληματικών του θεσμών και του αγώνα για το σοσιαλισμό. Αυτό είναι δυνατό μόνο όταν οι επαναστάσεις και ο σοσιαλισμός εξαλείψουν την πηγή των πολέμων: τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.
Ζούμε στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Ο κόσμος είναι διαιρεμένος από τα καπιταλιστικά οικονομικά μονοπώλια. Παλεύουν για την αναδιανομή του κόσμου, πρέπει να ανταγωνίζονται για πηγές πρώτων υλών, περιοχές επενδύσεων και εξαγωγής κεφαλαίων, αγορές και φτηνό εργατικό δυναμικό. Μετατρέπουν χώρες σε αποικίες, ημιανεξάρτητες χώρες σε εξαρτημένες χώρες. Σε αυτόν τον αγώνα για την αναδιανομή του κόσμου, τα πιο ισχυρά μονοπώλια μπορούν να επιβιώσουν μόνο εξαπολύοντας επιθετικούς πολέμους και προσαρτήσεις για να εξοντώσουν τους αδύναμους. Αυτοί οι πόλεμοι μπορούν να τερματιστούν μια για πάντα μόνο όταν τα επαναστατικά κόμματα της εργατικής τάξης σε όλο τον κόσμο ανατρέψουν τα καπιταλιστικά κράτη και εγκαθιδρύσουν σοσιαλιστικές κοινωνίες όπου η εργατική τάξη και οι εργάτες θα κατέχουν τα μέσα παραγωγής.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βελγίου
Το 2018-2019, στο 36ο συνέδριό του, το Κομμουνιστικό Κόμμα του Βελγίου αποφάσισε να επιστρέψει στις ιδεολογικές αρχές του ιδρυτικού συνεδρίου του 1921. Στόχος του 37ου συνεδρίου είναι η πολιτική και οργανωτική συγκεκριμενοποίηση. Το 2018-2019, όπως είπαμε στο προοίμιο του 36ου συνεδρίου, “Για ποιο λόγο πρέπει να είμαστε κομμουνιστές; Ποια είναι η ιδιαιτερότητά μας, η ταυτότητά μας; Ο κύριος λόγος του αγώνα μας είναι να βάλουμε τέλος στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική αλλοτρίωση. Από αυτή την άποψη, το Κομμουνιστικό Κόμμα Βελγίου παραμένει πιστό στη διδασκαλία του Μαρξ, του Ένγκελς και του Λένιν. Το πρώτο θεμελιώδες χαρακτηριστικό είναι ο επαναστατικός χαρακτήρας της σκέψης και της πολιτικής μας δράσης. Στόχος των κομμουνιστών είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στο δρόμο προς τον κομμουνισμό. Επομένως, δεν συμμεριζόμαστε τις σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις που ισχυρίζονται ότι θα αναδιοργανώσουν την καπιταλιστική κοινωνία και θα εξαλείψουν τις πιο ολέθριες επιπτώσεις της. Προφανώς, υποστηρίζουμε τους εργαζόμενους στον αγώνα τους για τα αιτήματά τους. Αλλά πάνω απ’ όλα, οι κομμουνιστές πρέπει να δώσουν στο προλεταριάτο να καταλάβει ότι η αλλαγή της κοινωνίας θα απαιτήσει περισσότερα από ρεφορμιστικές πολιτικές και ότι μόνο ένα πολιτικό και κοινωνικό κίνημα μεγάλης σημασίας, οργανωμένο στη χώρα μας αλλά και σε διεθνή κλίμακα, μπορεί να ξεκινήσει μια επαναστατική διαδικασία βαθιάς αλλαγής προς τη σοσιαλιστική οικοδόμηση της κοινωνίας. Το δεύτερο χαρακτηριστικό που κινητοποιεί τις καθημερινές μας δράσεις είναι το διεθνιστικό μας πνεύμα, που δικαίως ονομάζεται “προλεταριακός διεθνισμός”, δηλαδή η αλληλεγγύη μας προς όλους τους λαούς και τους εργαζόμενους που αγωνίζονται. Το σύνθημα “Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε” παραμένει πολύ επίκαιρο για τους κομμουνιστές.
Ποιοι είναι οι κύριοι στόχοι μας;
Στο σχέδιό τους για την κοινωνία, οι κομμουνιστές έχουν ως κύριους στόχους:
– την αντικατάσταση της καπιταλιστικής κοινωνίας σε πρώτο στάδιο από την σοσιαλιστική κοινωνία και στη συνέχεια από την κομμουνιστική κοινωνία
– Την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και την εξάλειψη όλων των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών αλλοτριώσεων, γεγονός που θα επιτρέψει την ανάπτυξη και την αυτοπραγμάτωση των ατόμων, (…)
Ο σοσιαλισμός είναι αδύνατος χωρίς την ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων και όλων των τμημάτων του πληθυσμού στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή.
Το κομμουνιστικό πρόταγμα περιλαμβάνει επίσης τα ακόλουθα σημεία:
– Ο σοσιαλισμός είναι αδύνατος χωρίς την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη (δικτατορία του προλεταριάτου) σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμβίωση με το κοινωνικό κίνημα, δηλαδή με όλους τους εργαζόμενους και τις άλλες κοινωνικές συνιστώσες που αποκλείονται από τον εργασιακό βίο (άνεργοι, μινιμαλιστές, μετανάστες, νεολαία, συνταξιούχοι…) “
Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με την εφαρμογή του μαρξισμού, την ανάπτυξη της στρατηγικής του Κομμουνιστικού Κόμματος ως της πρωτοπόρας οργάνωσης της εργατικής τάξης.
Ιστορική αναδρομή στο Κομμουνιστικό Κόμμα του Βελγίου
Το Κομμουνιστικό Κόμμα του Βελγίου, που ιδρύθηκε το 1922, έχει ένδοξο παρελθόν. Ήταν μέλος της Τρίτης Διεθνούς. Το 1936 ηγήθηκε των απεργιών των εργατών για το δικαίωμα στις αμειβόμενες διακοπές. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ηγήθηκε της ένοπλης αντίστασης στο Βέλγιο κατά της ναζιστικής κατοχής, γεγονός που προσέδωσε στο κόμμα τεράστιο κύρος αμέσως μετά τον πόλεμο. Μετά την απελευθέρωση το 1945, δεν οργάνωσε (όπως στην Ελλάδα) τον αγώνα ενάντια στην επαναπατρισμένη βελγική κυβέρνηση, η οποία αναγνώρισε τον αμερικανοβρετανικό έλεγχο του Βελγίου. Το 1944, το 1945, το 1946 και μέχρι τον Μάρτιο του 1947, το Κομμουνιστικό Κόμμα του Βελγίου συμμετείχε στη βελγική κυβέρνηση μαζί με το Σοσιαλιστικό και το Φιλελεύθερο Κόμμα του Βελγίου. Το 1954, το συνέδριο του Βιλβέρτνε απέρριψε τον μαρξισμό-λενινισμό και την έννοια της “δικτατορίας του προλεταριάτου”. Αυτό ήταν μέρος ενός παγκόσμιου αναθεωρητικού ρεύματος στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που εισήχθη από τον Νικήτα Χρουστσόφ στο 20ό Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης το 1956. Αυτό το ρεύμα απέρριπτε τις αρχές της ταξικής πάλης, της επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Στις σοσιαλιστικές χώρες, είπε, το κράτος γινόταν “το κράτος όλου του λαού” και το κόμμα γινόταν “το κόμμα όλου του λαού”. Στην ΕΣΣΔ, οι μεταρρυθμίσεις της οικονομίας της αγοράς πραγματοποιήθηκαν σε βάρος του σοσιαλιστικού σχεδιασμού. Στις καπιταλιστικές χώρες, υποστηρίχθηκε η ειρηνική κοινοβουλευτική μέθοδος ανάληψης της εξουσίας.
Ήδη κατά τη διάρκεια του πολέμου το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε μια πολιτική γραμμή για την ήττα του φασισμού-ναζισμού, αλλά όχι μια πολιτική γραμμή για την κατάκτηση της εξουσίας στο Βέλγιο μετά την εκδίωξη των Ναζί. Αμέσως μετά τον πόλεμο, η ένοπλη αντίσταση αριθμούσε 40.000 άτομα ενώ οι χωροφύλακες της βελγικής κυβέρνησης που επέστρεφαν από το Λονδίνο αριθμούσαν μόλις 7.000 άτομα. Αλλά η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν αντιτάχθηκε στον αφοπλισμό τους. Οι αντιστασιακοί αντιτάχθηκαν, αρνήθηκαν να αφοπλιστούν και διαδήλωσαν στους δρόμους των Βρυξελλών.
Στα τέλη Φεβρουαρίου του 1961, μετά το τέλος της γενικής απεργίας του χειμώνα του 1960-1961 ενάντια στον ενιαίο νόμο, ο ηγέτης της FGTB André Renard ίδρυσε το Λαϊκό Κίνημα της Βαλλονίας. Στόχος του ήταν να αντικαταστήσει τον αγώνα κατά του καπιταλισμού και υπέρ της επανάστασης με τις “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις” και τον “φεντεραλισμό”, νοούμενο ως αγώνα της Βαλλονίας κατά της Φλάνδρας. “Να κατευθύνουμε τον αγώνα προς μια λύση για τη Βαλλονία”. Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος αναγνώρισε τότε τη διαίρεση του κόμματος σε μια βαλλονική και μια φλαμανδική πτέρυγα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα αποστασιοποιήθηκε από τη Σοβιετική Ένωση και επανέλαβε την προπαγάνδα της ΕΕ κατά τη διάρκεια των γεγονότων στην Πράγα (1968). Robert Dussart: “Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με ένα κόμμα που έχει τα χέρια του στο αίμα”.
Τον Μάρτιο του 1989, το ΚΚΒ αποφάσισε να διασπαστεί σε δύο ξεχωριστά κόμματα, το Κομμουνιστικό Κόμμα στο βορρά και το Κομμουνιστικό Κόμμα Βαλλονίας-Βρυξελλών, του οποίου η ομοσπονδιοποίηση είχε αρχίσει το 1960-1961. Δεν υπήρχε πλέον ιδεολογική σαφήνεια ή ενότητα εντός του κόμματος τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, σε μια εποχή αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση, και στη συνέχεια, μετά από μια γλωσσική διάσπαση, τμήματα του κόμματος έπαψαν να υπάρχουν το 2009. Στη δεκαετία του 1980, ορισμένα τμήματα υποστήριξαν την “Αλληλεγγύη”. Ορισμένα μέλη, συμπεριλαμβανομένης της ηγεσίας, ακολούθησαν τον Γκορμπατσόφ ή αμφισβήτησαν την ίδια τη χρησιμότητα του κόμματος, θέλοντας να αλλάξουν το όνομά του ή να το μετατρέψουν σε μια αριστερή δεξαμενή σκέψης. Αυτό οδήγησε σε αποσύνδεση του αγώνα και ιδεολογική σύγχυση σχετικά με τα έγγραφα περί εκδημοκρατισμού κατά τη διάρκεια της αντεπανάστασης. Πολιτικά, το Κομμουνιστικό Κόμμα Βαλλονίας-Βρυξελλών συμμετείχε σε προεκλογικές εκστρατείες χωρίς σαφήνεια, άλλοτε με τους Σοσιαλδημοκράτες, άλλοτε με τους τροτσκιστές, άλλοτε με τους Πράσινους ή, πιο περίπλοκα, με το PTB. Η αντεπανάσταση προκάλεσε επίσης απογοήτευση στην εργατική τάξη και λόγω της έλλειψης σαφήνειας στο κόμμα, λίγοι άνθρωποι προσχώρησαν σε εμάς, δημιουργώντας ένα χάσμα γενεών, όπου η παλαιότερη γενιά αποξενωνόταν όλο και περισσότερο από τον αγώνα. Το κόμμα εξασθένησε σιγά σιγά. Πρόκειται για μια μακρά διαδικασία που, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 2000, οδήγησε στη μετατροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος σε περιφερειακό παράρτημα του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Πρόκειται για μια διαδικασία που πολεμήσαμε μέχρι το 36ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Βελγίου το 2018-2019.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βελγίου πρέπει να κάνει έναν απολογισμό του παρελθόντος.
Αυτό σίγουρα αποτέλεσε τα όρια του τι μπορούσε να κάνει το 36ο Συνέδριο, και ο αγώνας που έπρεπε να δώσουμε στο εσωτερικό του κόμματος κατέστησε αναγκαίο για το 37ο Συνέδριο να επεξεργαστεί τις προθέσεις του 36ου Συνεδρίου πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βελγίου επαναβεβαιώνει το αρχικό κομματικό όραμα του 1ου Συνεδρίου του 1921, το οποίο ήταν σε αρμονία με τις λενινιστικές κομματικές αρχές του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (Μπολσεβίκων).