ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ

Στο συνέδριο στη Ρώμη για την Ειρήνη και ενάντια στο ΝΑΤΟ

27-28 Οκτώβρη 2023

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ να συζητήσουμε σε μία συγκυρία κατά την οποία, λίγοι πλέον αμφισβητούν το γεγονός ότι η ανθρωπότητα είτε βρίσκεται στα πρόθυρα, είτε κινείται πλέον κανονικά στους ρυθμούς του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η κλιμάκωση αυτού του πολέμου περιλαμβάνει ανοιχτά μέτωπα με την εμπλοκή πολλών δεκάδων κρατών και συνασπισμών σε στρατηγικής σημασίας περιοχές του πλανήτη. Μετά το ουκρανικό μέτωπο, με σημεία καμπής το ναζιστικό πραξικόπημα του Κιέβου το 2014, την ένοπλη εξέγερση του Ντονμπάς και την ειδική στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας το 2022, είχαμε ένταση στα Βαλκάνια (Κόσσοβο) και νέα κλιμάκωση στον Καύκασο (Ναγκόρνο Καραμπάχ). Ταυτόχρονα κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα του υπό τις ΗΠΑ άξονα στο μέτωπο Κορεατική χερσόνησος – Ταϊβάν, καθώς και το μέτωπο στην Παλαιστίνη εκ νέου αναζωπυρώθηκε, εντάσσοντας δραματικά στον Γ΄ΠΠ μια τεράστια περιοχή που εμπλέκεται στην Αραβο-Ισραηλινή σύρραξη.

Η ραγδαία αναζωπύρωση ενός νέου αντιιμπεριαλιστικού συνασπισμού, ικανού πλέον να ακυρώσει σε μεγάλο βαθμό την υπερεκμετάλλευση του μεγαλύτερου μέρους του παγκόσμιου πληθυσμού, αναβαθμίζεται αισθητά και μέσω νέων συμμαχιών, και ολοκληρώσεων. Και μόνο η ραγδαία διεύρυνση των BRICS κατά την πρόσφατη 15η σύνοδο κορυφής τους στην Νότιο Αφρική είναι ενδεικτική των ποσοτικών αλλαγών που μετατρέπονται πλέον σε ποιοτικές και ουσιώδεις. Δεν γίνεται λόγος πλέον για μηχανική αριθμητική συνάθροιση χωρών, οικονομιών και πολεμικών δυνάμεων, αλλά για ποιοτικό και ουσιώδες άλμα στην συγκρότηση ενός νέου πόλου – κέντρου, με καθοριστικό ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Στα πλαίσια αυτής της συγκυρίας έχουν συγκροτηθεί κάποια αντιπολεμικά κινήματα τα οποία θα μπορούσαμε να τα κατηγοριοποιήσουμε σε δύο γενικές τάσεις. Από τη μια μεριά έχουμε τα κινήματα τα οποία, αντιλαμβάνονται ως επιτιθέμενο άξονα τον ευρω-ατλαντικό με επικεφαλής τις ΗΠΑ, αναγνωρίζουν επιτακτική ανάγκη συντριβής του, μέσω της δημιουργίας ενός παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού και αντιφασιστικού μετώπου που αναδεικνύεται ως βασικό καθήκον από την κλιμάκωση του πολέμου. Από την άλλη έχουμε «αντιπολεμικά» κινήματα τα οποία αναγνωρίζουν τον Γ’ ΠΠ, ως πόλεμο ένδο-ιμπεριαλιστικό, προωθώντας μια στάση «ίσων αποστάσεων» από κάποια αντιμαχόμενα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, υιοθετώντας είτε συγκαλυμμένα είτε απευθείας τη γραμμή του ΝΑΤΟ και απορρίπτοντας τη συγκρότηση αντιιμπεριαλιστικού κινήματος ως ζωτικής σημασίας καθήκον σήμερα.

Η απόρριψη του αντιιμπεριαλισμού, ως καθήκον του κινήματος της εποχής, είναι κοινός τόπος τόσο για τους οπορτουνιστές όσο και για τους αναθεωρητές της εποχής μας. Ανάμεσά τους πρωτοστατεί εκείνη η τάση του πιο επικίνδυνου σήμερα οπορτουνισμού, με επικεφαλής την νυν ηγεσία του ΚΚΕ, που επενδύεται ιδεολογικά με το αναθεωρητικό ανορθολογικό δόγμα περί «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας». Η θεώρηση αυτή, που προκύπτει από την σκόπιμη σύγχυση των επιστημονικών κατηγοριών «ιμπεριαλιστικό στάδιο» και «ιμπεριαλιστικό κράτος», διακηρύσσει ότι δήθεν όλα τα κράτη είναι ιμπεριαλιστικά, διαφοροποιημένα μόνο με την ύπαρξη μιας ανισομετρίας, ποσοτικής διαφοράς, βάσει της οποίας κατέχουν την μία ή την άλλη θέση στην πυραμίδα. Μια τάση που όσο κλιμακώνεται η αντιπαράθεση αναπτύσσει απροκάλυπτα τον διασπαστικό και διαλυτικό της ρόλο στο διεθνές εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα. Για αυτό, απαιτείται ανοικτό και μαχητικό μέτωπο όλων των επαναστατικών αντιιμπεριαλιστικών και κομμουνιστικών δυνάμεων, για την αποκάλυψη του αντεπαναστατικού χαρακτήρα των οπορτουνιστών και των υπηρεσιών που παρέχουν στον ιμπεριαλισμό.

Βλέπουμε, ωστόσο, ότι  ο Γ΄ΠΠ έφερε στην επιφάνεια πλήθος ιδεών, σεναρίων και προσεγγίσεων των ραγδαίων αλλαγών που λαμβάνουν χώρα στους συσχετισμούς δυνάμεων. Ορισμένες συνιστώσες του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος προτάσσουν προσεγγίσεις και δόγματα της «γεωπολιτικής», όπως η έννοια της «πολυπολικότητας». Σε αυτήν, προσπαθούν να βρουν μια διέξοδο περιγραφής της σύγχρονης σύνθετης κλιμακούμενης συγκυρίας, με ιδέες περί του «μέλλοντος δίκαιου κόσμου», ο οποίος κατά κάποιον τρόπο θα όφειλε να είναι πολυπολικός, και άρα δίκαιος και ισότιμος. Αυτό το περί δικαίου αίσθημα συνδέεται με την θέση και την κατάσταση κάποιων που είναι ή αισθάνονται αδικημένοι στον διεθνή καταμερισμό θέσεων και ρόλων, στην παγκόσμια ιεραρχία χωρών και περιφερειών. Αυτή η ρητορική εκλαμβάνει ως δεδομένους τους όρους και τα όρια ορισμένου τύπου μεταβατικών διεθνών σχέσεων στον πλανήτη, αποπροσανατολίζει από την συνειδητοποίηση του χαρακτήρα του πολέμου και της επιτακτικής αναγκαιότητας μαχητικού αντιιμπεριαλισμού, εγκλωβίζει συνειδήσεις σε ιδεολογήματα της αστικής ψευδοεπιστήμης της γεωπολιτικής, στην ουρά κάποιων αστικών τάξεων. Ως εκ τούτου, δεν συνιστά και δεν θα μπορούσε να συνιστά θετική προοπτική, που θα μπορούσε ως στρατηγικός στόχος  να συνεγείρει ένα μαζικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα σε επαναστατική κατεύθυνση. Κανένα ιδεολόγημα περί πολυπολικότητας δεν είναι σε θέση να θέσει καν σε ορθολογική επιστημονική βάση την περιπλοκότητα αυτής της διαλεκτικής στρατηγικών και τακτικών σκοπών που απαιτεί το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.

Βασική προϋπόθεση για την ενίσχυση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα σήμερα είναι η ανασυγκρότηση και η ενδυνάμωση του κομμουνιστικού κινήματος σε εθνική, περιφερειακή και παγκόσμια κλίμακα, στη βάση της δημιουργικής ανάπτυξης και εφαρμογής της σύγχρονης επαναστατικής θεωρίας και μεθοδολογίας. Και εδώ δεν αναφερόμαστε στην ακαδημαϊκή προσέγγιση στο πνεύμα της αφηρημένης θεωρητικολογίας. Η προσέγγισή μας επικεντρώνεται στην επαναστατική θεωρία και μεθοδολογία ως όπλο για την θεμελίωση του νικηφόρου επαναστατικού κινήματος. Είναι γεγονός ότι χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει και επαναστατική δράση. Ιδιαίτερα εν όψει του Γ’ ΠΠ, τα καθήκοντα που εγείρονται ενώπιον μας μπορούν να απαντηθούν στη βάση της δημιουργικής ανάπτυξης των κατακτήσεων της επαναστατικής θεωρίας του μαρξισμού λενινισμού, συνδυάζοντάς τες με τις ανάγκες της σημερινής συγκυρίας. Καμία κίνηση τακτικής, καμία ενωτική δράση, κανένα μέτωπο δεν μπορεί να έχει προοπτική χωρίς θεωρητική διάγνωση των νομοτελειών της κοινωνίας, χωρίς πρόγνωση της έκβασής τους, χωρίς επιστημονικά τεκμηριωμένη στρατηγική.

Σήμερα, η κύρια σύγκρουση στον κόσμο, αυτή που είναι η πιο καθοριστική για τη διαμόρφωση των γεγονότων σε παγκόσμια κλίμακα καθώς και του συσχετισμού των ταξικών δυνάμεων, είναι η σύγκρουση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών και των καταπιεσμένων χωρών. Στο βαθμό που οι κομμουνιστές πρωτοστατούν και στον θεωρητικό και στον ιδεολογικό αγώνα, συνδέοντας επιστημονικά τεκμηριωμένα και με πειστικό τρόπο τους αντιιμπεριαλιστικούς σκοπούς με την επαναστατική προοπτική του σοσιαλισμού, με επαναστατικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς που θα ανοίγουν τον δρόμο για την σοσιαλιστική επανάσταση, η ήττα του ιμπεριαλιστικού άξονα και η χάραξη σοσιαλιστικής προοπτικής για την ενοποίησης της ανθρωπότητας θα είναι εφικτή. Για την βέλτιστη επίτευξη αυτών των καθηκόντων συμμετέχουμε στην Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα (ΠΑΠ) και θεωρούμε ότι είναι αναγκαία η ευρύτερη δυνατή συσπείρωση στον μετωπικό αντιιμπεριαλιστικό αγώνα δυνάμεων και τάσεων με διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές αφετηρίες και τάσεις. Ωστόσο, είμαστε πεπεισμένοι ότι δεν μπορεί βέλτιστος τρόπος οργάνωσης και κλιμάκωσης του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα να υπάρξει χωρίς την οργανική διασύνδεσή του με τον αγώνα για την σοσιαλιστική επανάσταση.

Ο ρόλος αυτός δεν μπορεί να επιβληθεί. Μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα από την καθημερινή κλιμακούμενη επαναστατική δράση και την ανάδειξη των κομμουνιστικών δυνάμεων σε πρωτοπορία, μέσα από την αποτελεσματική, υποδειγματική και ανιδιοτελή συνειδητή τους δράση στον μετωπικό αγώνα. Με αυτή την έννοια, είναι αναμφισβήτητο ότι η σημερινή εποχή είναι μια εποχή μεγάλης καμπής στην ανθρώπινη ιστορία και ότι όπως αποδεικνύει η ιστορική εμπειρία, η νίκη του αντιιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, όχι μόνο με την πολιτική και ιδεολογική του υπεροχή, αλλά πλέον και με τη στρατιωτική του υπεροχή, θα είναι βέβαιη.