Στην τεταμένη εποχή που διανύουμε, αποτελεί κοινή διαπίστωση πως η χώρα μας, μέσω της σημερινής αλλά και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεών της, συνιστά καθοριστικό και αναντικατάστατο βραχίονα πολεμικού παρεμβατισμού των ΗΠΑ, όχι μονάχα εντός μιας περιορισμένης γεωγραφικής περιμέτρου αναφορικά με τη θέση της αλλά και στον ευρύτερο χώρο όπου η νομοτελώς παρακμάζουσα ιμπεριαλιστική υπερδύναμη αποφασίζει να παρέμβει επιθετικά προκειμένου να διατηρήσει την παγκόσμια ηγεμονία της. Η εξωτερική πολιτική που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση, θα έλεγε κανείς πως χαρακτηρίζεται απόέναν υπερβάλλοντα επιθετικό ζήλο, μια έκδηλη προθυμία ασυγκράτητης εμπλοκής ενάντια σε όλους ανεξαιρέτως τους αντίπαλους προς τις ΗΠΑ και τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα, πόλους που αναδύονται. Δεν πρόκειται μόνο για την όλο και αυξανόμενη παρουσία ΝΑΤΟϊκών βάσεων στο ελληνικό έδαφος αλλά εσχάτως βλέπουμε τη «θέρμη» και την ελαφρότητα με την οποία διακηρύσσεται η ελληνική επιχειρησιακή εμπλοκή σε θερμά πολεμικά μέτωπα (βλ. αποστολή φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα, δηλώσεις Μεϊμαράκη για την «πρώτη γραμμή της μάχης» κα), θέτοντας την ίδια τη χώρα και τον λαό της σε τεράστιους κινδύνους σύρραξης και αντιποίνων
Ποια είναι όμως η πραγματική προϊστορία του φαινομένου αυτού; Πρόκειται για κάποια «ιστορική ανακολουθία», για μια «συγκυριακή» συμπόρευση με τον δυτικό ιμπεριαλιστικό πόλο κάτω από «πιέσεις» και «στάθμιση συμφερόντων»;
Ανατρέχοντας σχεδόν 70 χρόνια στο παρελθόν, είναι εφικτό να διαπιστωθεί ξεκάθαρα η προοικονομία της εξαιρετικά ζοφερής, σημερινής κατάστασης. Μερικά χωρία που παρατίθενται παρακάτω είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά:
(ΣΗΜ: Η ορθογραφία και το συντακτικό παραμένουν στην αρχική τους μορφή).
«[…] Τρεις μόλις μήνες ύστερα από την εξαγγελία του δόγματος Τρούμαν υπογράφτηκε η γνωστή ελληνοαμερικάνικη συμφωνία της 20ης Ιούνη 1947, που εγκαινιάζει επίσημα την αμερικανική επέμβαση στην Ελλάδα.
Το άρθρο 4 της «συμφωνίας» είναι αρκετά αποκαλυπτικό για τους σκοπούς που επιδίωκαν και πραγματοποίησαν οι αμερικάνοι με την περιλάλητη αυτή «βοήθεια»: Η αμερικάνικη κυβέρνηση -αναφέρεται στο άρθρο 4 της συμφωνίας- «δέχεται» την πρόταση της ελληνικής να παρέχει η αποστολή -η αμερικάνικη- «τη συμβουλευτική εκείνη συνδρομή και να ασκεί τις λειτουργίες εκείνες που είναι αναγκαίες και ενδεδειγμένες για να βοηθηθεί η ελληνική κυβέρνηση στην αποτελεσματικότερη χρησιμοποίηση κάθε βοήθειας».
[…] Λίγες μέρες μετά την υπογραφή της «συμφωνίας» η ίδια η αμερικάνικη εφημερίδα «Ουάσιγκτον Πόστ» έγραφε όχι χωρίς δόση κυνισμού: «Οι διπλωματικοί παρατηρητές στην Ουάσιγκτον δε μπόρεσαν να βρουν παράλληλο γεγονός στη σύγχρονη ιστορία, όπως είναι η προθυμία μιας ανεξάρτητης χώρας ν’ αναθέσει τις εσωτερικές της υποθέσεις στα χέρια μιας άλλης».
[…] Όλα, από τα οικονομικά, δημοσιονομικά και στρατιωτικά προβλήματα της χώρας, ως τα προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής, απ’ τον κρατικό προϋπολογισμό ως τις εξωτερικές εμπορικές συναλλαγές της χώρας ρυθμίζονται από τους αμερικάνους εμπειρογνώμονες.
[…] Αυτή η ολοκληρωτική αποικιοποίηση κατοχυρώνεται με τη συμφωνία που υπέγραψε ο Παπάγος στις 12/10/53.
[…] Το άρθρο 1 παράγραφος 1 της συμφωνίας δίνει στην κυβέρνηση των ΕΠΑ το δικαίωμα «να χρησιμοποιή δρόμους, σιδηροδρομικάς γραμμάς και χώρους δια να κατασκευάζη αναπτύσση, χρησιμοποιή και θέτη εν λειτουργία στρατιωτικά και βοηθητικά έργα εν Ελλάδι… δια την εφαρμογήν ή την προαγωγήν εγκεκριμένων σχεδίων του ΝΑΤΟ…».
Σύμφωνα με την παράγραφο 2 του ίδιου άρθρου «η κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής δύναται να φέρη, εγκαθιστά και στεγάζη εν Ελλάδι προσωπικόν των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένοπλοι δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών και το υπό των έλεγχόν των υλικόν δύνανται να εισέρχωνται, εξέρχωνται, κυκλοφορούν, υπερίπτανται ελευθέρως εν Ελλάδι και εις τα χωρικά της ύδατα… Αι ενέργειαι αυταί απαλλάσσονται οιωνδήποτε τελών, δικαιωμάτων και φόρων».
Το άρθρο 2, παράγραφος 3προβλέπει ότι η ελληνική κυβέρνηση θάναι υποχρεωμένη να πληρώνει αποζημιώσεις για όλα τα έργα, μηχανήματα και υλικά που κατασκεύασαν ή εισήγαγαν οι ΕΠΑ σ’ εφαρμογή της συμφωνίας, «όταν ταύτα ή μέρος αυτών δεν θα είναι πλέον αναγκαία εις τας ενόπλους δυνάμεις των ΕΠΑ»…
[…] Όλοι οι αμερικάνοι, που πατάνε τα χώματα της πατρίδας μας (προσωπικό των διαφόρων αποστολών και τα μέλη των οικογενειών τους και όλοι οι στρατιωτικοί) απολαμβάνουν το δικαίωμα της ετεροδικίας. Καταπατούνται όχι μόνο οι κανόνες του διεθνούς δικαίου, αλλά και η ελληνική νομοθεσία, που δεν αναγνωρίζει σε ξένους δικαιώματα ανώτερα από κείνα, που έχουν οι έλληνες πολίτες.»
Ένα πολυκαιρισμένο βιβλίο των Πολιτικών και Λογοτεχνικών Εκδόσεων, του μετεμφυλιακού εκδοτικού μηχανισμού του ΚΚΕ την περίοδο της παρανομίας και της πολιτικής προσφυγιάς, περιγράφει τεκμηριωμένα και με κάθε λεπτομέρεια τη μεθοδική, θεσμική και ασφυκτική υπαγωγή της χώρας μας στην αμερικανική σφαίρα επιρροής ήδη από τα πρώτα χρόνια της λήξης του εμφύλιου, ταξικού πολέμου και τον καθοριστικό ρόλο της εγχώριας αστικής τάξης στην εδραίωση της αμερικανικής κατοχής.
Σκόπιμα «θαμμένες» πτυχές της νεότερης ιστορίας μας που το σύγχρονο καθεστώς της νεοφιλελεύθερης «ορθοδοξίας» και «κανονικότητας» πασχίζει να σπρώξει στην οριστική λήθη, πίσω από θορυβώδη κηρύγματα ψευδοπατριωτισμού, εθνικής «ανεξαρτησίας» και «υπερηφάνειας».
Η Ιστορία ούτε τεμαχίζεται ούτε διακόπτεται παρά αποτελεί μια αδιάσπαστη και αδιαίρετη ακολουθία γεγονότων που φέρουν κληροδοτήματα και αίτια. Καθήκοντα κάθε ελεύθερου και σκεπτόμενου ανθρώπου είναι η διαρκής αναζήτηση της γνώσης και η άρση κάθε ψευδούς, κατασκευασμένης βεβαιότητας ώστε να διαμορφωθούν ουσιαστικές προϋποθέσεις για μια πραγματικά ελεύθερη και κυρίαρχη ανθρώπινη κοινωνία.