Του Κ. Γκιοτσαλίτη
«Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η προεκλογική εκστρατεία της Μαρία Κορίνα Μασάδο και του Εντμούνδο Γκονζάλες Ουρούτια ήταν η κλιμάκωση των κυρώσεων και των απειλών που προηγήθηκαν της ψηφοφορίας. Αλλά η διαμάχη, κατά τη διάρκεια και μετά τις συγκεντρώσεις, δεν ήταν μεταξύ αυτού του διδύμου και του Νικολάς Μαδούρο, αλλά μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και αυτού που αντιπροσωπεύει ο τσαβισμός για την Ουάσινγκτον»[1].
Σε πρόσφατο άρθρο είχαμε αναφερθεί στην εκλογική συμμαχία της οπορτουνιστικής φράξιας του Όσκαρ Φιγκέρα – η οποία αυτοαποκαλείται Κ.Κ. Βενεζουέλας (PCV) – με την πολιτική πλατφόρμα της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης Centrados. Επίσης, είχαμε ασχοληθεί πιο αναλυτικά με την πολιτική διαδρομή του υποψηφίου της πλατφόρμας αυτής, του βετεράνου στελέχους της αντιπολίτευσης Ενρίκε Μάρκες[2].
Η δράση αυτής της φραξιονιστικής ομάδας είχε οδηγήσει σε διαλυτική κατάσταση και εντέλει διάσπαση το ιστορικό Κ.Κ. Βενεζουέλας[3]. Το αποτέλεσμα της δράσης αυτής ήταν σε πρώτο επίπεδο να απομονώσει τους κομμουνιστές από τις δυνάμεις της μπολιβαριανής επανάστασης και την αντιμπεριαλιστική συμμαχία που οικοδομήθηκε από τον Ούγο Τσάβες, οδηγώντας τους σε σύγκρουση με το κυβερνών κόμμα PSUV. Η στιγμή αυτής της ρήξης συμπίπτει χρονικά με την κλιμάκωση των προσπαθειών της Ουάσιγκτον για ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση στη χώρα[4]. Σε δεύτερο επίπεδο, η φραξιονιστική ομάδα Φιγκέρα, επιχείρησε εν μέρει ανεπιτυχώς, να μετατρέψει τους κομμουνιστές σε πολιτικό ακόλουθο της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης[5].
Η ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΜΑΡΚΕΣ
Μπορούμε πλέον να συμπεράνουμε ότι η υποψηφιότητα του Ενρίκε Μάρκες λειτούργησε συμπληρωματικά στο πλαίσιο της αντιπολίτευσης[6], εκφράζοντας μια πιο ήπια και εναλλακτική εκδοχή της και λαμβάνοντας υπόψη την περίπτωση μη έγκρισης της βασικής υποψηφιότητας της αντιπολίτευσης, του Εντμούνδο Γκονζάλες Ουρούτια. Ωστόσο, παρά τις όποιες διαφορές τους, οι οποίες πολλές φορές αναλώνονται κυρίως σε θέματα τακτικής της αντιπολίτευσης, τόσο ο Μάρκες οσο και ο Γκονζάλες έχουν κοινή πολιτική καταγωγή και παρόμοιες πολιτικές φιλοδοξίες. Ο Μάρκες, μετά τις συναντήσεις με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης προεκλογικά, τον Απρίλιο του έτους, δεν είχε αποκλείσει το ενδεχόμενο στήριξης του Γκονζάλες ενώ δήλωνε την εκτίμησή του για τον ίδιο και σημείωνε τις κοινές πολιτικές καταβολές τους[7]. Αλλά και για την πρόσφατη φυγή του νέου επίδοξου Γκουαϊδό από τη χώρα[8], ο Μάρκες αναφέρει χαρακτηριστικά: «Λυπάμαι για την απόφαση που αναγκάστηκε να πάρει, διότι η Βενεζουέλα χρειάζεται όλους εμάς που θέλουμε την αλλαγή να είμαστε εδώ στο έδαφός μας. Του εύχομαι κάθε πολιτική δραστηριότητα που μπορεί να είναι εποικοδομητική για τη χώρα μας. Δεν πιστεύω στις διεθνείς παρεμβάσεις»[9].
Η πολιτική πορεία του υποψηφίου δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών καθώς ο Ενρίκε Μάρκες έχει σταθερή παρουσία στον ευρύτερο χώρο της αντιπολίτευσης[10]. Τον πολυσυλλεκτικό και αντιφατικό πολιτικό αυτό χώρο, συνέχει η συστηματική προσπάθεια ανατροπής των κατακτήσεων της μπολιβαριανής επανάστασης, αρχικά ενάντια στον Ούγο Τσάβες[11] και στις μέρες μας έναντια στον Νικολάς Μαδούρο. Πολιτικά εκφράζει τις κοινωνικές δυνάμεις που συνθέτουν την εξαρτημένη αστική τάξη της χώρας και τα μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα των Η.Π.Α. που επιθυμούν διακαώς να ελέγξουν τον ορυκτό πλούτο της χώρας και κυρίως τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου[12].
Στην πορεία προς τις εκλογές, η φραξιονιστική ομάδα Φιγκέρα, πραγματοποίησε την XVI Εθνική Συνδιάσκεψη, η οποία θα καθόριζε την εκλογική τακτική. Είχε προηγηθεί η ακύρωση της υποψηφιότητας του δημοσιογράφου Μανουέλ Ισίδρο Μολίνα[13] καθώς η επίσημη και νόμιμη εκπροσώπηση του Κ.Κ. Βενεζουέλας στήριζε την υποψηφιότητα του Νικολάς Μαδούρο[14]. Σε αυτό το πλαίσιο, στις 22 Ιουνίου, η τρίτη φάση της συνδιάσκεψης, αποφάσισε την εκλογική συμμαχία με την πλατφόρμα του Ενρίκε Μάρκες μέσα από τον πολιτικό σχηματισμό Centrados[15] σε μια προσπάθεια οικοδόμησης ενός πολιτικού μετώπου το οποίο, όπως δήλωνε η εφημερίδα Τριμπούνα Ποπουλάρ (Tribuna Popular) σε άρθρο της σύνταξης, θα υπερέβαινε τα όρια της αριστεράς[16].
ΤΡΕΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ
Ωστόσο, αξίζει να προσθέσουμε ένα ενδιαφέρον στοιχείο, το οποίο διέφυγε της προσοχής μας, σχετικά με την συζήτηση στην εθνική συνδιάσκεψη για την επιλογή της εκλογικής της συμμαχίας. Όπως δημοσιοποιήθηκε, κατά την τρίτη φάση της συνδιάσκεψης πραγματοποιήθηκε συζήτηση για την επιλογή του υποψηφίου και η συνδιάσκεψη προχώρησε σε ψηφοφορία. Ο Ενρίκε Μάρκες ψηφίστηκε από το 50,00% των συνέδρων. Διαπιστώνουμε όμως με έκπληξη ότι ένα 23,07% ψήφισε υπέρ της υποψηφιότητας του Αντόνιο Εκάρι και ακόμα ότι 14,10% των συνέδρων προέκρινε την υποψηφιότητα του Εντμούνδο Γκονζάλες Ουρούτια[17]!
Ο Αντόνιο Εκάρι Ανγκόλα, ανήκει και αυτός στην αντιτσαβική αντιπολίτευση και συμμετείχε στις εκλογές με τη πολιτική πλατφόρμα Συμμαχία του Μολυβιού (Allianza de Lápiz). Ο Εκάρι ήταν πρώην μέλος του κόμματος Δικαιοσύνη Πρώτα (Primero Justicia), του ακροδεξιού Ενρίκε Καπρίλες ενώ διαχώρισε τη θέση του από τη βασική παράταξη της ενωμένης αντιπολίτευσης, την Τράπεζα της Δημοκρατικής Ενότητας (Mesa de la Unidad Democrática – MUD), ήδη από το 2012[18], ακολουθώντας μια ανεξάρτητη πολιτική διαδρομή, επιχειρώντας να εμφανιστεί ως μια πιο μετριοπαθής και κεντρώα λύση[19]. Εντούτοις, είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Αντόνιο Εκάρι σχετικά με τις κυρώσεις και το αμερικανικό εμπάργκο, για το οποίο όχι μονο δεν κατηγορεί τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αλλά θεωρεί υπεύθυνη την κυβέρνηση της Βενεζουέλας δηλώνοντας μάλιστα πως η κυβέρνηση αγαπά τις κυρώσεις, ενώ για το τι πρέπει να ακολουθήσει το οικονομικό εμπάργκο αποκαλύπτει: «Σκεφτείτε πώς έπεσε το τείχος του Βερολίνου. Ήταν με την Περεστρόικα, με το άνοιγμα και στις δύο πλευρές. Χρειάζεστε τη διαδικασία που επέτρεψε στα McDonald’s να ανοίξουν στη Μόσχα. Πολλοί Βενεζουελάνοι θαυμάζουν τις ΗΠΑ και θέλουν να είναι φίλοι»[20].
Πάντως, αν οι περιπτώσεις Μάρκες και Εκάρι εμφανίζονται ως ήπιες εκφάνσεις της φιλοαμερικανικής, αστικής αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, η υποψηφιότητα ενός ακροδεξιού, αντικομμουνιστή, πρώην διπλωμάτη, είναι η πλέον απροκάλυπτη. Το πολιτικό παρελθόν του Γκονζάλες, έγινε αντικείμενο της σύγκρουσης της κυβέρνησης με την αντιπολίτευση, καθώς ο ίδιος ο πρόεδρος της χώρας Νικολάς Μαδούρο έκανε αναφορά στο αμφισβητούμενο παρελθόν του υποψηφίου της αντιπολίτευσης, όταν υπηρετούσε στην πρεσβεία της Βενεζουέλας στο Ελ Σαλβαδόρ κατά τη δεκαετία του ’80[21].
Πραγματικά, είναι άξιο θαυμασμού, πως σε αυτή τη δήθεν επαναστατική ομάδα – ομολογουμένως από τις λίγες στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα – βρέθηκε ένα 14,10% των «κομμουνιστών» συνέδρων να ψηφίσει υπέρ του επίσημου εκλεκτού της Ουάσιγκτον. Εκτός και αν πρέπει να αξιολογήσουμε ως θετικό στοιχείο το γεγονός ότι, απέναντι στο δίλημμα μεταξύ ήπιας και ακραίας πτέρυγας της αντιπολίτευσης, περισσότεροι από επτά στους δέκα συνέδρους επέλεξαν την πρώτη. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, ούτε ένας σύνεδρος δεν ψήφισε την επιλογή του Νικολάς Μαδούρο ενώ ένα 12,82% επέλεξε τελικά να απέχει από τη διαδικασία. Σε κάθε περίπτωση, με δεδομένο ότι συνολικά κατά 87,18% επιλέχθηκε ένας γνήσιος εκπρόσωπος της αντίδρασης, διαπιστώνουμε ότι η εν λόγω φραξιονιστική ομάδα παρουσιάζει μια αξιοζήλευτη μονολιθικότητα.
ΟΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Οι επιλογές των συνέδρων της φραξιονιστικής ομάδας Φιγκέρα, μας κάνουν να αναρωτιώμαστε σε τι ακριβώς αναφέρεται ο Όσκαρ Φιγκέρα, όταν κάνει λόγο για ανάγκη συμπαράταξης των αυθεντικά δημοκρατικών δυνάμεων στη χώρα του[22]. Φαίνεται ότι στην περίπτωση αυτού του πολιτικού μορφώματος, το οποίο διεκδικεί την έκφραση του ιστορικού Κ.Κ. Βενεζουέλας, η οικοδόμηση αυτού του δημοκρατικού μετώπου[23] περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ένα σύνολο πολιτικών εκπροσώπων της φιλοαμερικανικής αντιπολίτευσης και του παλαιού αστικού καθεστώτος το οποίο, πότε μέσω της αμφισβήτησης της λαϊκής ετυμηγορίας και πότε με ανοιχτά πραξικοπήματα, επιχειρεί να ανατρέψει τις κατακτήσεις του λαού της Βενεζουέλας. Ταυτόχρονα, αναπαράγει διαρκώς το αφήγημα της αντιπολίτευσης και των Ηνωμένων Πολιτειών περί νοθείας, ακριβώς την στιγμή κατά την οποία αυτό αποτελεί η δικαιολογία για την επιβολή και την ένταση του οικονομικού στραγγαλισμού από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ενώ παράλληλα οι δήθεν αντιδημοκρατικές διώξεις[24] εναντίον του αξιοποιούνται από την Ουάσιγκτον για την αύξηση της πίεσης στην μπολιβαριανή κυβέρνηση[25]. Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι πολιτικές επιλογές, πρέπει να προβληματίσουν πολύ σοβαρά όσους την παρουσιάζουν ως παράδειγμα επαναστατικής δράσης και θύμα αντικομμουνιστικών διώξεων. Διότι ένα πολιτικό μόρφωμα το οποίο ευθέως συμπαρατάσσεται με τον ιμπεριαλιστικό άξονα δεν έχει την παραμικρή σχέση όχι μόνο με την υπόθεση του κομμουνισμού, αλλά ούτε με το δημοκρατικό αγώνα του λαού για την εθνική του ανεξαρτησία.
[1] Λάουρα Μερσέδες Χιράλδες, άρθρο στην Γκράνμα, επίσημου οργάνου του Κ.Κ. Κούβας, στις 2 Σεπτεμβρίου 2024. Το άρθρο είναι διαθέσιμο και στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας: https://www.granma.cu/mundo/2024-09-01/elecciones-a-la-sombra-del-dolor-economico-01-09-2024-21-09-44
[2] Περισσότερα στοιχεία σε προηγούμενο άρθρο μας που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο της Επαναστατικής Ενοποίησης στις 31 Αυγούστου: https://epanen.ilhs.gr/2024/08/31/einai-epanastates-osoi-stirizoun-tin-imperialistiki-epi8esi-sti-venezuela/
[3] Η πλατφόρμα Centrados, στην συμμετείχε το τμήμα του PCV υπό τον Όσκαρ Φιγκέρα, έλαβε λιγότερους από 30 χιλιάδες ψήφους. Στα στοιχεία αυτά δεν υπάρχει διαφωνία μεταξύ του CNE και της αντιπολίτευσης. Η επίδοση αυτή, είναι πολύ μακριά από τις εκλογικές επιδόσεις ενός κόμματος που τόσο στο μπλοκ του τσαβισμού όσο και στην αυτόνομη κάθοδό του το 2020, λάμβανε πολλές δεκάδες χιλιάδες ψήφων. Δεν έχουμε στοιχεία για το αποτύπωμα στο ίδιο το δυναμικό των στελεχών και μελών του κόμματος.
[4] Μια σύντομη χρονική καταγραφή των γεγονότων: η πολιτική συμφωνία συνεργασίας μεταξύ PSUV – PCV, η οποία περιελάμβανε ένα πλαίσιο κοινών σημείων για την στήριξή του Νικολάς Μαδούρο, υπογράφεται στις 26 Φεβρουαρίου 2018. Την προσπάθεια πραξικοπήματος τον Ιανουάριο του 2019 ακολουθεί η αυτοανακύρηξη του Χουάν Γκουαϊδό ως μεταβατικού προέδρου τον ίδιο μήνα ενώ ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 2020, το PCV θα προχωρήσει στη δημιουργία ενός αυτόνομου πολιτικού μετώπου με την ονομασία Λαϊκή Επαναστατική Εναλλακτική (Alternativa Popular Revolucionaria – APR) σηματοδοτώντας την οριστική ρήξη με το PSUV.
[5] Ο Μάρκες, στην παρουσίαση της υποψηφιότητάς του από το PCV, θέλοντας να ειρωνευτεί τις κατηγορίες της κυβέρνησης ότι εκπροσωπεί την ολιγαρχία, χαριτολογώντας δήλωνε οτι βρίσκεται εκεί μαζί με την «ολιγαρχία του κομμουνιστικού κόμματος». Ο Φιγκέρα και το αυτοαποκαλούμενο κομμουνιστικό κόμμα λειτούργησε όντως ως ένα ιδιαίτερο φιλολαϊκό ντεκόρ σε έναν εκπρόσωπο της ολιγαρχίας όπως ο Μάρκες. Βλέπε χαρακτηριστικά: https://prensapcv.wordpress.com/2024/07/10/pcv-to-support-the-presidential-candidacy-of-enrique-marquez/
[6] Θα σημειώσουμε εδώ την παρατήρηση της Μύριαμ Κόρνμπλιθ, ανώτερης διευθύντριας του τομέα Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής, του Εθνικού Ιδρύματος για τη Δημοκρατία (NED). Σε άρθρο της τρεις μόλις ημέρες πριν τις εκλογές το οποίο δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο του Κέντρου Ουίλσον (Wilson Center), ενός ιδρύματος που χρηματοδοτείται άμεσα από την Ουάσιγκτον, αναφέρει ότι μόνο «ο Enrique Márquez είναι κοντά στον συνασπισμό της αντιπολίτευσης, θεωρείται η τελευταία λύση για την αντιπολίτευση εάν ο Γκονζάλες είχε αποκλειστεί». Συμπληρωματικά, να υπενθυμίσουμε ότι Μάρκες και Γκονζάλες ήταν οι μόνοι δύο υποψήφιοι οι οποίοι δεν υπέγραψαν προεκλογικά την συμφωνία σεβασμού των αποτελεσμάτων των εκλογών. Πιο αναλυτικά η ανταπόκριση του Κέντρου Ουίλσον για τις εκλογές: https://www.wilsoncenter.org/blog-post/sundays-election-venezuela-could-oust-ruling-party-after-quarter-century-power
[7] Οι δηλώσεις του Μάρκες στις 25 Απριλίου μετά τη συνάντησή του με την αντιπολίτευση: https://www.google.com/amp/s/noticialdia.com/al-dia/enrique-marquez-no-descarta-apoyar-a-edmundo-gonzalez-urrutia-video/amp
[8] Ο Γκονζάλες εγκατέλειψε τη Βενεζουέλα στις 7 Σεπτεμβρίου, ενώ είχε καταφύγει στην πρεσβεία της Ισπανίας στο Καράκας και αφού ζήτησε και έλαβε πολιτικό άσυλο από την ισπανική κυβέρνηση. Πιο αναλυτικά: https://www.telesurtv.net/sale-del-pais-excandidato-presidencial-venezolano-gonzalez-urrutia/
[9] Έτσι λοιπόν ο υποψήφιος του «επαναστατικού» PCV θεωρεί ότι η πατρίδα του έχει ανάγκη αυτόν τον εκλεκτό του ιμπεριαλισμού, ενώ κρίνει την πολιτική του παρουσία εποικοδομητική! Οι δηλώσεις του Μάρκες στις 13 Σεπτεμβρίου:https://efectococuyo.com/politica/enrique-marquez-pedira-declarar-nula-sentencia-que-convalido-triunfo-de-maduro/
[10] Πιο αναλυτική περιγραφή της πολιτικής δράσης του Ενρίκε Μάρκες: https://epanen.ilhs.gr/2024/08/31/einai-epanastates-osoi-stirizoun-tin-imperialistiki-epi8esi-sti-venezuela/
[11] Αξίζει να προστεθεί η αναφορά του Καρόλους Βίμερ, πρώην γραμματέα διεθνών του PCV, ο οποίος διαγράφηκε μόλις πρόσφατα από το κόμμα. Σε συνέντευξή του στον ιστότοπο της εφημερίδας του Κ.Κ. (Ιταλία) Λα Ρισκόσα δηλώνει: «Το πολιτικό γραφείο, όπως το λέμε ακόμα με τον παλιό τρόπο, αποφάσισε να δεχτεί έναν υποψήφιο που αφενός γνωρίζαμε ήδη, αλλά τον οποίο στη συνέχεια εξετάσαμε περαιτέρω. Και αποδείχθηκε ότι ήταν ακροδεξιός» και συνεχίζει: «Ο Μάρκες έχει ιστορία. Τον γνωρίζω από το 2002, όταν ήμουν διευθυντής διεθνών σχέσεων στο κοινοβούλιο, και ο άνθρωπος εμπλέκεται άμεσα στο πραξικόπημα κατά του Ούγκο Τσάβες το 2002. Προέρχεται από τη σοσιαλδημοκρατία. Αλλά η σοσιαλδημοκρατία στη Βενεζουέλα διαφέρει από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία: τη δεκαετία του 1960, εκατοντάδες σύντροφοί μας δολοφονήθηκαν από μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση. Είναι λοιπόν αυτός ο υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος ένας ακροδεξιός υποψήφιος; Βγάζει νόημα αυτό; Δεύτερον, είναι αντικομμουνιστής. Αποκαλεί την Κουβανική Επανάσταση “τυραννία του κάστρο-κομμουνισμού”, για παράδειγμα, και δεν μπορώ να το επικροτήσω αυτό». Ολόκληρη η συνέντευξη του Βίμερ στον σύνδεσμο που ακολουθεί: https://www.lariscossa.info/queste-cose-vanno-combattute-difese-intervista-carolus-wimmer/
[12] Στο άρθρο της στην Γκράνμα, η Χιράλδες, αναφέρει: «Πίσω στους αριθμούς: η Βενεζουέλα έχει γεωστρατηγική θέση, καθώς αποτελεί κρίσιμο σημείο για τις θαλάσσιες και αεροπορικές διαδρομές που συνδέουν τη Βόρεια και τη Νότια Αμερική, την Ευρώπη και την Καραϊβική. Διαθέτει επίσης μεγάλα κοιτάσματα κοβαλτίου, του λεγόμενου “μπλε χρυσού”, το οποίο έχει μεγάλη ζήτηση στην τεχνολογική βιομηχανία. Έχει επιβεβαιωθεί το μεγαλύτερο απόθεμα χρυσού της ηπείρου και διαθέτει περισσότερα από 40 είδη ορυκτών και πολύτιμων λίθων, ενώ εδώ συνυπάρχουν πολυάριθμα οικοσυστήματα και βιοκοινότητες. Ελέγχει επίσης τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο και συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων αποθεμάτων φυσικού αερίου, σιδήρου και διαμαντιών στον κόσμο. Και ποιος είναι ο μεγαλύτερος καταναλωτής πετρελαίου στον κόσμο; Οι Ηνωμένες Πολιτείες, με περίπου 19.000.000 βαρέλια την ημέρα. Είναι λοιπόν ευκαιρία ή διορατικότητα για τους φίλους ιμπεριαλιστές να αρπάξουν ένα από τα πλουσιότερα εδάφη;»
[13] Η υποψηφιότητα αποφασίστηκε στην δεύτερη φάση της XVI της Εθνικής Συνδιάσκεψης, στις 17 Μαρτίου 2024: http://solidnet.org/article/CP-of-Venezuela-Manuel-Isidro-Molina-will-be-the-PCVs-candidate-for-the-presidential-elections/
[14] Η νόμιμη εκπροσώπηση του κόμματος, μετά από συνταγματική απόφαση στις 11 Αυγούστου 2023, ανήκει σε ένα προσωρινό διοικητικό συμβούλιο, με επικεφαλής το πρώην στέλεχος του κόμματος Ένρυ Πάρρα. Η πτέρυγα του κόμματος υπό τον Όσκαρ Φιγκέρα κατήγγειλε την απόφαση ως ευθεία επέμβαση της κυβέρνησης στο Κ.Κ. Βενεζουέλας. Δες χαρακτηριστικά: http://solidnet.org/article/CP-of-Venezuela-Nicolas-Maduros-government-takes-over-the-Communist-Party-of-Venezuela-by-storm/
[15] Στις 25 Ιουνίου ο Όσκαρ Φιγκέρα ανακοινώνει με κάθε επισημότητα την στήριξη στον Ενρίκε Μάρκες: https://prensapcv.wordpress.com/2024/06/25/pcv-to-support-enrique-marquezs-presidential-candidacy/
[16] https://prensapcv.wordpress.com/2024/06/28/editorial-a-new-situation-a-concrete-tactic-political-electoral-alliance-beyond-the-left/
[17] Η επιλογή του Νικολάς Μαδούρο δεν έλαβε καμία ψήφο ενώ ένα 12,82% των συνέδρων απείχε από τη διαδικασία. Πιο αναλυτικά: https://prensapcv.wordpress.com/2024/07/10/pcvs-xvi-national-conference-defined-electoral-tactics-in-a-scenario-of-authoritarian-drift/
[18] https://english.elpais.com/international/2024-04-17/antonio-ecarri-venezuelan-presidential-candidate-ive-never-been-a-chavista-but-im-also-disappointed-in-the-opposition.html
[19] https://elpitazo.net/politica/antonio-ecarri-esas-primarias-ya-estan-arregladas-con-maduro/amp/
[20] Συνέντευξη του Αντόνιο Εκάρι στο Forbes: https://www.forbes.com/sites/eliasferrerbreda/2024/02/01/us-sanctions-are-irresponsible-interview-with-antonio-ecarri/
[21] Ο Μαδούρο κατηγόρησε ευθέως τον Γκονζάλες για την δράση του εκείνη την περίοδο και την εμπλοκή της πρεσβείας της Βενεζουέλας στα γεγονότα της σφαγής απέναντι στο λαϊκό κίνημα του Ελ Σαλβαδόρ, δηλώνοντας ότι «οι ομάδες θανάτου κοιμόντουσαν στην πρεσβεία της Βενεζουέλας, έτρωγαν στην πρεσβεία της Βενεζουέλας όταν ήταν εκεί ο Γκονζάλες Ουρούτια». Οι αποκαλύψεις για τη δράση του Γκονζάλες την περίοδο εκείνη, όπως περιγράφονται σε έκθεση του κρατικού δικτύου Τελεσούρ (TeleSur), βασίζονται μεταξύ άλλων σε μαρτυρίες πολιτών καθώς και του Σιγφρίδο Ρέγιες, πρώην προέδρου του κοινοβουλίου του Ελ Σαλβαδόρ. Οι αποκαλύψεις για το παρελθόν του Γκονζάλες αντικρούστηκαν από άλλα αντιπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης ως ψευδείς. Μια σύντομη αναφορά στις κατηγορίες σχετικά με το παρελθόν του Γκονζάλες στο άρθρο της Ελ Ουνιβερσάλ (El Universal): https://www.eluniversal.com/politica/189015/presidente-maduro-edmundo-gonzalez-esta-sumido-en-una-depresion-brutal
[22] https://prensapcv.wordpress.com/2024/07/14/figuera-los-comunistas-seguiran-empujando-el-reagrupamiento-de-las-fuerzas-autenticamente-democraticas/
[23] Ακόμα πιο απροκάλυπτα στο μύνημα του κόμματος στις 28 Ιούλη καλούσε τις «αυθεντικά λαϊκές, δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις» να υπερασπιστούν την υποτιθέμενη καθαρή απαίτηση του λαού για πολιτική αλλαγή! Εφόσον αμφισβητούν την εκλογή του Νικολάς Μαδούρο, αναρωτιόμαστε σε τι διαπιστώνουν τη θέληση του λαού για πολιτική αλλαγή. Ελπίζουμε πάντως όχι στην σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ νίκη του Γκονζάλες Ουρούτια. Η ανακοίνωση της 28ης Ιούλη: https://prensapcv.wordpress.com/2024/07/29/communique-on-the-presidential-election/
[24] Στις 6 Ιουλίου 2023, ένα μήνα πριν τη δικαστική απόφαση σχετικά με τη νόμιμη εκπροσώπηση του Κ.Κ. Βενεζουέλας, ο Όσκαρ Φιγκέρα επισκέπτεται τα γραφεία μιας Μ.Κ.Ο., της Provea. Σύμφωνα με το μέλος της οργάνωσης Ραφαέλ Ουσκατέγκι, ο οποίος δημοσιοποίησε την συνάντηση στον προσωπικό του λογαριασμό στην πλατφόρμα X, η Provea υποδέχθηκε τον Φιγκέρα ούτως ώστε, όπως δήλωσε, «να τους βοηθήσει να ενισχύσουν την καταγγελία τους σχετικά με την παραβίαση των δικαιωμάτων τους στην ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι. Όλα τα δικαιώματα για όλους». Ασυνήθιστο για Γ.Γ. ενός Κ.Κ. να αναζητεί στήριξη σε τέτοιου είδους Μ.Κ.Ο. Πάντως, σχετικά με τη δράση της Provea στη Βενεζουέλα η Ουάσινγκτον Ποστ, στις 18 Μαϊου 2024 αφιέρωσε ένα ιδιαίτερα θερμό δημοσίευμα, με τον χαρακτηριστικό τίτλο: Καθώς αυξάνεται η καταπίεση στη Βενεζουέλα, μια ομάδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα συνεχίσει να ερευνά. Το αφιέρωμα της Ουάσιγκτον Ποστ στην Provea: https://www.washingtonpost.com/world/2024/05/18/venezuela-human-rights-violations-provea/
[25] Σε έκθεσή του το Στέιτ Ντιπάρτμεντ σχετικά με την πολιτική κατάσταση στη Βενεζουέλα προ των εκλογών, προκειμένου να στοιχειοθετήσει την κατηγορία περί αντιδημοκρατικής διακυβέρνησης απέναντι στον Νικολάς Μαδούρο, μεταξύ άλλων αξιοποιεί και την περίπτωση της συνταγματικής απόφασης για το PCV (Η έκθεση στον σύνδεσμο: https://www.state.gov/reports/2023-country-reports-on-human-rights-practices/venezuela/). Αλλά δεν είναι μόνο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ το οποίο ασχολείται με τις τύχες αυτού του πολιτικού σχηματισμού. Το θέμα απασχολεί και το Foreign Policy, σε εκτενές άρθρο του σχετικά με την σύγκρουση μεταξύ PCV και Νικολάς Μαδούρο. Είναι αλήθεια εξαιρετικά ενδιαφέρουσες οι επαναστατικές ευαισθησίες ενός θεωρητικού περιοδικού της Ουάσιγκτον, ειδικά για επαναστατικά, πολιτικά κόμματα με μικρή εκλογική απήχηση. Μάλιστα, το άρθρο φιλοξενεί και δήλωση της Νιρλέυ Αντράντε, μέλους του Π.Γ. και διευθύντρια της Τριμπούνα Ποπουλάρ. Πάντως είναι αρκετά ασυνήθιστο επαναστάτες κομμουνιστές να φιλοξενούνται στις στήλες ενός τέτοιου περιοδικού του αμερικανικού ιμπεριαλισμού πόσο μάλλον σε μια περίοδο έντασης της επίθεσης των Η.Π.Α. απέναντι στη χώρα τους! Πιο αναλυτικά το άρθρο του Foreign Policy: https://foreignpolicy.com/2024/03/11/venezuela-elections-maduro-chavism-left-socialism-communist-party/