Του Συνδέσμου Κομμουνιστικής Νεολαίας Γιουγκοσλαβίας (SKOJ – Σερβία)
Εισαγωγή
Κατά την επέτειο των 80 χρόνων από τη νίκη επί του φασισμού πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα από τις 21 έως τις 25 Απριλίου 2025 το Δεύτερο Διεθνές Αντιφασιστικό Φόρουμ (ΔΑΦ), που διοργάνωσε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ). Συμμετείχαν 450 αντιπρόσωποι από 91 χώρες, εκπροσωπώντας 164 οργανώσεις. Πολλά μέλη της Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (ΔΣΚΕΚ), καθώς και οργανώσεις που συνδέονται με την Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα (ΠΑΠ), χρησιμοποίησαν την ευκαιρία για να υψώσουν τη φωνή τους ενάντια στην παγκόσμια επανεμφάνιση του φασισμού.
Ένα επιφανές κόμμα που απουσίασε από αυτή τη συνάντηση ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ). Αντί να συμμετάσχει σε αλληλεγγύη με όσους αγωνίζονται ενάντια στον φασισμό (συμπεριλαμβανομένων κομμάτων από την ΔΣΚΕΚ στην οποία το ΚΚΕ ανήκει), εκμεταλλεύτηκε αυτή τη στιγμή όχι μόνο για να επιτεθεί στο ΚΚΡΟ ή στην ΠΑΠ (κάτι που έχει γίνει συνήθεια μέχρι τώρα), αλλά και για να διαδώσει πολλές ψευδείς πληροφορίες σχετικά με τον χαρακτήρα του σύγχρονου φασισμού και του ιμπεριαλισμού, με τελικό στόχο να εξισώσει τον ιμπεριαλιστικό με τον αντιιμπεριαλιστικό πόλο. Αυτή τη φορά, η κριτική παρουσιάστηκε σε ένα άρθρο του Ριζοσπάστη στις 4 Μαΐου, με τίτλο «Για το Διεθνές Αντιφασιστικό Φόρουμ της Μόσχας», το οποίο υπογράφει το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ.
Κίνητρο για την ανάλυση του εν λόγω άρθρου αποτέλεσε το γεγονός ότι το κομμουνιστικό κίνημα σήμερα βρίσκεται στη μέση ενός ιδεολογικού αγώνα μεταξύ οπορτουνιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η ηγεσία του ΚΚΕ, ενός κόμματος με πλούσια ιστορία, που εξακολουθεί να έχει σημαντική επιρροή και κύρος για πολλές κομμουνιστικές και αριστερές οργανώσεις, εδώ και αρκετά χρόνια (κάποιοι θα έλεγαν ακόμη και για δεκαετίες) έχει αποδυναμώσει και αναθεωρήσει τη γραμμή του, έως το σημείο που, στην πράξη, έχει εγκαταλείψει ουσιαστικά κάθε πραγματικό αγώνα τόσο ενάντια στον καπιταλισμό στη δική του χώρα, όσο και ενάντια στον ιμπεριαλισμό παγκοσμίως. Δυστυχώς, η λανθασμένη πολιτική γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ τείνει να μπερδεύει και να παραπλανεί πολλούς συντρόφους τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, οι οποίοι, λόγω έλλειψης επαρκούς θεωρητικής εκπαίδευσης, μπορούν εύκολα να πιστέψουν τις μισές αλήθειες και τα ψέματα που φαίνεται να στέκουν χάρη στα ισχυρά κομμουνιστικά σύμβολα και την πλούσια παράδοση του κόμματος. Η Πλατφόρμα Νεολαίας έγραψε αυτό το άρθρο για να διορθώσει τη σύγχυση μεταξύ των συντρόφων που είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν πραγματικά ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, με έναν επιπλέον στόχο να παρέχει μια καθαρή πολιτική γραμμή και να εξηγήσει τα καθήκοντα της εργατικής τάξης σε μια εποχή όπου κλιμακώνονται οι μάχες του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου (Γ’ΠΠ).
Οι κατηγορίες εναντίον των οργανώσεων που συμμετείχαν στο 2ο ΔΑΦ
Ευθύς εξ’ αρχής, το άρθρο της Ριζοσπάστη χρησιμοποιεί την δοκιμασμένη τακτική των ad hominem επιθέσεων εναντίον μερικών από τις οργανώσεις που συμμετείχαν στο ΔΑΦ για να αμφισβητήσει κάθε εγκυρότητά του ως διεθνούς εκδήλωσης. Στην περίπτωση της δικής τους χώρας, της Ελλάδας, δεν έχασαν την ευκαιρία να παρουσιάσουν το «Ελληνικό παράρτημα της «λεγόμενης» ΠΑΠ» ως μια «αφανή» οργάνωση, ακριβώς επειδή η ηγεσία του ΚΚΕ δεν ανέχεται κανέναν από τους συμπατριώτες της που τολμούν να ασκήσουν κριτική στη βλαβερή τους ιδεολογία.
Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι πρόσεξαν γρήγορα την παρουσία «δυο Νοτιοκορεατών» που συμμετείχαν στο ΔΑΦ (φαίνεται ότι οι Κορεάτες πλέον εμφανίζονται και στους χειρότερους εφιάλτες της ηγεσίας του ΚΚΕ), αλλά δεν μπόρεσαν να αναφέρουν τη συμμετοχή του διακεκριμένου καθηγητή φιλοσοφίας, συντρόφου Δημήτρη Πατέλη, ο οποίος είναι επίσης ηγέτης της προαναφερθείσας «Ελληνικής πτέρυγας της ΠΑΠ» (Επαναστατική Ενοποίηση). Αν και είναι πιθανό ότι το αετίσιο μάτι των συντρόφων που έγραψαν το άρθρο απλώς δεν πρόσεξε τον σύντροφο Πατέλη, είναι πιο πιθανό ότι τον αγνόησαν σκόπιμα, καθώς κάθε αναφορά στο όνομά του τους προκαλεί τρόμο.
Το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός κομμουνιστικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων των κομμάτων εξουσίας στις αντίστοιχες σοσιαλιστικές χώρες τους (όπως η Κούβα ή η ΛΔ Κορέας), αλλά και κόμματα όπως το ΚΚΡΟ που διοργάνωσε τη συνάντηση (που είναι το 2ο μεγαλύτερο κόμμα στη Ρωσία), καθώς και πολλοί ιστορικοί και ακτιβιστές που συμμετείχαν στο 2ο ΔΑΦ, είναι από μόνο του αρκετό για να αποδείξει την εγκυρότητα και τη σημασία του. Η παρουσία μερικών μη κομμουνιστικών (πατριωτικών, προοδευτικών, αντιιμπεριαλιστικών κ.λπ.) οργανώσεων δεν αλλάζει καθόλου τον χαρακτήρα του ΔΑΦ, καθώς δεν πρόκειται για μια κομμουνιστική, αλλά για μια αντιφασιστική συνάντηση, που σημαίνει ότι μπορεί και πρέπει να συγκεντρώνει συμμετέχοντες από ένα ευρύτερο πολιτικό φάσμα.
Η συγκρότηση αντιφασιστικών μετώπων και η σχέση μεταξύ στρατηγικής και τακτικής
Στην κριτική τους προς το ΔΑΦ, η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει ένα μεθοδολογικό σφάλμα, εξισώνοντας και μπερδεύοντας την κομμουνιστική τακτική και την κομμουνιστική στρατηγική. Για εκείνους, η συγκρότηση μετώπων (όπως τα αντιφασιστικά) κατά κάποιο τρόπο κατακερματίζει τον επαναστατικό αγώνα των κομμουνιστών. Φυσικά, δεν παρέχουν καμία ουσιαστική εξήγηση για τους μηχανισμούς του εν λόγω κατακερματισμού. Για εκείνους, κάθε τακτική κίνηση ενός κομμουνιστικού κόμματος, κάθε συμμαχία ή μέτωπο, σημαίνει αυτόματα προδοσία των κομμουνιστικών ιδανικών, σαν ο κομμουνιστικός αγώνας να είναι απλώς ένα ζήτημα διατήρησης της ταυτότητας, και όχι μια συνεχής, αναπτυσσόμενη διαδικασία.
Σε αντίθεση με την οπορτουνιστική ηγεσία του ΚΚΕ, οι πραγματικοί επαναστάτες κομμουνιστές πρέπει πάντα να έχουν στο μυαλό τους τη διαλεκτική σχέση μεταξύ στρατηγικής και τακτικής. Ενώ οι κομμουνιστές οφείλουν να μην εγκαταλείψουν ποτέ τους στρατηγικούς στόχους τους, που είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η οικοδόμηση μιας νέας, σοσιαλιστικής και αργότερα κομμουνιστικής κοινωνίας, μπορούν και, πιο συχνά από το αντίθετο, χρειάζεται να προσαρμόσουν την τακτική τους προσέγγιση για να εκμεταλλευτούν τις τρέχουσες αντιφάσεις μέσα στην κοινωνία για να εκπληρώσουν τους στρατηγικούς στόχους τους. Το αντιφασιστικό μέτωπο (συμπεριλαμβανομένου του ΔΑΦ) δεν αποτελεί στόχο από μόνο του, αλλά μια τακτική κίνηση που μπορεί να προσελκύσει μη κομμουνιστικές δυνάμεις των οποίων τους πόρους και την ενέργεια να κατευθύνει για την επίτευξη κομμουνιστικών στόχων. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τον αντιιμπεριαλισμό, με μια σημαντική παρατήρηση ότι αυτό το μέτωπο έχει μεγαλύτερη σημασία, καθώς σε συνθήκες Γ’ΠΠ, η κυρίαρχη αντίφαση είναι μεταξύ του ιμπεριαλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού πόλου, ενώ ο φασισμός εξυπηρετεί μονάχα τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Η κριτική στη «Διακήρυξη του ΔΑΦ»
Ένα από τα βασικά σημεία κριτικής του ΚΚΕ για τη «Διακήρυξη του Β’ Διεθνούς Αντιφασιστικού Φόρουμ» (την κύρια απόφαση του ΔΑΦ) είναι η φαινομενικά μονόπλευρη άποψή της για τις αντιδραστικές τάσεις εντός της Ρωσίας. Η ηγεσία του ΚΚΕ βιάζεται να επισημάνει τις αντιδραστικές κινήσεις της ρωσικής αστικής τάξης και να τις εξισώσει με τον λυσσασμένο αντικομμουνισμό στη Δύση, και ειδικά στην Ουκρανία. Για εκείνους, ο ιστορικός αναθεωρητισμός εντός της ρωσικής κοινωνίας (κάτι που η διακήρυξη δεν αρνείται και μάλιστα αναφέρει την ανάγκη να αγωνιστούμε ενάντια σε «ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΑΠΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ στην κρατική ιδεολογία και πολιτική») είναι το ίδιο με την ανοιχτά Μπαντερική ιδεολογία και τις ιστορικές παραποιήσεις που προωθούνται από το καθεστώς του Κιέβου, ή την εξίσωση του ναζισμού και του σταλινισμού σε πολλές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Επίσης, ξεχνούν εύκολα την γενικευμένη Ρωσοφοβία σε όλες τις χώρες της ΕΕ, χωρίς να αναφέρουμε τα θύματα των φασιστών του Κιέβου, όπως εκείνοι που κάηκαν ζωντανοί στο Σωματείο της Οδησσού το 2014.
Η ηγεσία του ΚΚΕ αγνοεί το γεγονός ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουκρανίας (κάποτε το 3ο μεγαλύτερο κόμμα στη χώρα) είναι απαγορευμένο μετά το Ευρωμαϊντάν, με τους αδελφούς Κονονόβιτς να αποτελούν το μεγαλύτερο σύμβολο της διώξης των κομμουνιστών από το φασιστικό καθεστώς του Κιέβου. Αντί να επισημάνουν το γεγονός ότι η δίκαιη εξέγερση των ανθρώπων του Ντονμπάς το 2014 ήταν η πρώτη αντιφασιστική εξέγερση στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, καθώς και το γεγονός ότι ένας από τους στόχους της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης είναι η αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας, κατά κάποιο τρόπο, χωρίς καμία εξήγηση, εξισώνουν την οικονομική και ενεργειακή βοήθεια της Ρωσίας προς την Ουκρανία μεταξύ 1991 και 2013 με την άνοδο των φασιστικών ιδεολογιών στη χώρα.
Η ίδια η Διακήρυξη επισημαίνει εύστοχα ότι η αιτία των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των επιθετικών ενεργειών, και κατ’ επέκταση της ανόδου των νεοφασιστικών δυνάμεων και καθεστώτων, είναι η σύγχρονη κρίση του καπιταλισμού. Χρησιμοποιεί κομμουνιστική ανάλυση για να εξηγήσει τον πόλεμο μεταξύ της Ρωσίας και όχι μόνο της Ουκρανίας, αλλά και ολόκληρου του Δυτικού μπλοκ, και υψώνει δυνατή φωνή ενάντια στην τριακονταετή αναθεώρηση και παραποίηση της ιστορίας των πρώην σοσιαλιστικών κρατών. Όλα αυτά τα γεγονότα παρέμειναν απαρατήρητα από το αετίσιο μάτι της ηγεσίας του ΚΚΕ, σαν να μην διάβασαν τη διακήρυξη ή, ακριβέστερα, σαν περιμένουν πως οι ακόλουθοί τους δε θα το κάνουν.
Η πολιτική των Ενιαίων Μετώπων της Κομιντέρν και οι βασικές αντιφάσεις του Γ’ΠΠ
Αντί να παρέχει καινούριες λύσεις στο πρόβλημα του φασισμού, η ηγεσία του ΚΚΕ βιάζεται να στραφεί στο παρελθόν και να διορθώσει «λάθη» που το 7ο Συνέδριο της Κομιντέρν υποτίθεται ότι έκανε 9 δεκαετίες πριν. Τότε, η Κομιντέρν υιοθέτησε την πολιτική των Ενιαίων Μετώπων ενάντια στον φασισμό, που προέβλεπε τη δημιουργία συμμαχιών μεταξύ κομμουνιστών και «δημοκρατικών» δυνάμεων τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Το γεγονός ότι ο φασισμός ηττήθηκε μόλις 10 χρόνια μετά το 7ο Συνέδριο, καθώς και το γεγονός ότι σε αυτή την περίοδο ο αριθμός των σοσιαλιστικών χωρών αυξήθηκε από μόνο μία (την ΕΣΣΔ) σε σχεδόν μια ντουζίνα, αποδεικνύει ότι η Κομιντέρν είχε σωστή πολιτική γραμμή. Αυτά τα εμφανή αποτελέσματα, για κάποιο λόγο, δεν αρκούν στη σοφή ηγεσία του ΚΚΕ, οπότε ταξιδεύουν ακόμα πιο πίσω, πιο συγκεκριμένα στο 1928 και το 6ο Συνέδριο της Κομιντέρν. Ο αναθεωρητισμός του ΚΚΕ βρίσκει περισσότερα προβλήματα στην καθαρή μαρξιστική-λενινιστική γραμμή της Κομιντέρν του 1935, σε σύγκριση με αυτή του 1928, μια εποχή που σχεδόν όλα τα κομμουνιστικά κόμματα είχαν ακόμη μεγάλη επιρροή από τροτσκιστικά και άλλα οπορτουνιστικά στοιχεία.
Οι χρεοκοπημένες ιδεολογίες του Τρότσκι και ακόμη και του Κάουτσκι, που ανακυκλώνονται από τους ιδεολόγους του ΚΚΕ, φαίνονται πιο ξεκάθαρα στην ανάλυσή τους για τη σύγχρονη παγκόσμια κατάσταση, η οποία είναι επίσης κλειδί για το πως κατανοούν το ΔΑΦ. Ενώ κατηγορούν ψευδώς τη Διακήρυξη για «μηχανιστική εφαρμογή» των συνθηκών του Β’ΠΠ στη σύγχρονη γεωπολιτική κατάσταση, στην πραγματικότητα είναι εκείνοι που συνεχώς επιστρέφουν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο για να δικαιολογήσουν τις οπορτουνιστικές απόψεις τους. Για αυτούς, ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μια ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση, η Ρωσία είναι ποιοτικά ισότιμη με την συμμαχία ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ, και ακόμη και η Κίνα αντιπροσωπεύει ένα τυπικό παράδειγμα μιας καπιταλιστικής/ιμπεριαλιστικής χώρας. Στη διαστρεβλωμένη τους αντίληψη, κάθε χώρα που συμμετέχει στο εμπόριο ή έχει οποιεσδήποτε οικονομικές συναλλαγές με καπιταλιστικά κράτη είναι η ίδια καπιταλιστική και, σύμφωνα με τη θεωρία της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας», ιμπεριαλιστική. Αυτό περιλαμβάνει ακόμη και αποδεδειγμένα σοσιαλιστικές χώρες όπως η ΛΔ Κορέας ή ακόμη και η Κούβα, η οποία, αν εφαρμόσουμε την ανάλυσή τους μέχρι το τέλος, δεν είναι και τόσο θύμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αλλά είναι και η ίδια ιμπεριαλιστική χώρα. Εκκινώντας από αυτή τη θέση, καθώς και από την προαναφερθείσα απόρριψη οποιουδήποτε μετώπου, η ηγεσία του ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη να παραμένει συνεχώς στο παρασκήνιο και να περιμένει απλώς τις «κατάλληλες συνθήκες» και τον «κομμουνιστικό παράδεισο» να εμφανιστούν με κάποιο μαγικό (φυσικά, χωρίς καμία εξήγηση) τρόπο. Αντί να διεκδικήσουν πραγματική πρόοδο, οι εργάτες πρέπει είτε να παραμείνουν παθητικοί είτε να αγωνιστούν μονάχα για μικρές οικονομικές παραχωρήσεις. Με αυτόν τον τρόπο, το ιμπεριαλιστικό σύστημα παραμένει ανέπαφο, κάτι που ταιριάζει στους γραφειοκράτες του ΚΚΕ που ζουν σε μεγάλο βαθμό από τις δωρεές της ΕΕ (για παράδειγμα, μέρος της τυπογραφικής επιχείρησης του ΚΚΕ χρηματοδοτείται απευθείας από την ΕΕ). Έτσι, είναι ξεκάθαρο ότι, με πραγματικά καουτσκικό τρόπο, η ηγεσία του ΚΚΕ χρησιμοποιεί τον «καθαρό αντικαπιταλισμό» για να απαλλαγεί από οποιαδήποτε ανάγκη για αντιιμπεριαλισμό, προκειμένου να ταχθεί με τη δική της ιμπεριαλιστική συμμαχία στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σε αντίθεση με το ΚΚΕ, οι συνεπείς κομμουνιστικές δυνάμεις αναλύουν την ιστορική ανάπτυξη σύμφωνα με τον διαλεκτικό υλισμό, και, επομένως, αναγνωρίζουν τις διαφορές μεταξύ του Α’ΠΠ, του Β’ΠΠ και του Γ’ΠΠ. Ο Α’ΠΠ ήταν πράγματι μια ενδοϊμπεριαλιστική σύρραξη, όπου διαφορετικά μονοπώλια πολέμησαν για την ανακατανομή του πλούτου και των πόρων του κόσμου. Ωστόσο, οι εσωτερικές αντιφάσεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος επέτρεψαν τότε τη γέννηση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, της ΕΣΣΔ, που από μόνη της άλλαξε ριζικά τη συνέχεια της ιστορίας. Κατά τον μεσοπόλεμο, για να καταπολεμήσουν το αυξανόμενο κομμουνιστικό κίνημα, καθώς και να επιλύσουν τις κυρίαρχες αντιφάσεις της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελός τους, οι αστικές τάξεις πολλών χωρών, ιδιαίτερα της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας, υιοθέτησε την πιο επιθετική μορφή του καπιταλισμού – τον φασισμό. Η επιθετικότητα αυτού του συστήματος απείλησε όχι μόνο τη σοσιαλιστική ΕΣΣΔ, αλλά ακόμη και τις λεγόμενες «δημοκρατικές» καπιταλιστικές χώρες, που τελικά οδήγησαν σε συμμαχία μεταξύ τους, σύμφωνα με την προαναφερθείσα πολιτική των Ενιαίων Μετώπων. Επομένως, ο χαρακτήρας του Β’ΠΠ καθορίζεται από τη κυρίαρχη του αντίφασή, την αντίφαση μεταξύ φασιστικών και αντιφασιστικών δυνάμεων. Μετά την ήττα του φασισμού και την άνοδο των σοσιαλιστικών και αντιαποικιακών κινημάτων, η αντίφαση μεταξύ του ιμπεριαλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού πόλου ήταν αυτή που κυριάρχησε. Αυτή η αντίφαση διαμόρφωσε τον Ψυχρό Πόλεμο, και τώρα διαμορφώνει τον Γ’ΠΠ. Επομένως, ο Γ’ΠΠ είναι πόλεμος μεταξύ ιμπεριαλισμού και αντιμπεριαλισμού.
Οι απολογητές του ΚΚΕ θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι η προαναφερθείσα αντίφαση εξαλείφθηκε με την πτώση του σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη. Αν και είναι αλήθεια ότι εκείνη την εποχή η θέση των κομμουνιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων γενικά αποδυναμώθηκε, αυτό δεν σήμανε την πλήρη ήττα τους. Δηλαδή, οι σοσιαλιστικές χώρες όπως η ΛΔ Κίνας, Κορέας, Βιετνάμ, Λάος και η Κούβα κατάφεραν να επιβιώσουν απ’ την «επίθεση» της Δύσης, ενώ τα αντιμπεριαλιστικά κινήματα όπως αυτά στην Παλαιστίνη, τη Βενεζουέλα, την Υεμένη κ.λπ., συνέχισαν να αντιστέκονται στην κυριαρχία της συμμαχίας ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ. Σήμερα, ακόμη και μερικές καπιταλιστικές χώρες ενώνονται με το αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, με τη Ρωσία και το Ιράν (μαζί με τη σοσιαλιστική Κίνα και τη ΛΔ Κορέας) να σχηματίζουν τον «Άξονα της Αντίστασης» ενάντια στη Δύση. Φυσικά, εμείς ως κομμουνιστές αναγνωρίζουμε ότι οι καπιταλιστικές δυνάμεις στις τάξεις μας έχουν τα δικά τους συμφέροντα για τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, τα οποία διαφέρουν από αυτά της εργατικής τάξης – ωστόσο, θα ήμασταν ανίκανοι ή ανειλικρινείς αν χάναμε την ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε τις ενδοαστικές αντιφάσεις για να ενισχύσουμε τις λαϊκές δυνάμεις και να προωθήσουμε τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό προς μια κομμουνιστική επανάσταση. Υπό την ιμπεριαλιστική κυριαρχία των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ, οποιαδήποτε αντίσταση στην εκμετάλλευση, πόσο μάλλον μια κομμουνιστική επανάσταση, θα υποστεί καταστολή, όπως φαίνεται στα παραδείγματα της Λιβύης και της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, καθώς και στη γενοκτονία εναντίον του λαού της Παλαιστίνης και τον εξακονταετή αποκλεισμό της Κούβας.
Εφόσον η κυρίαρχη αντίφαση είναι μεταξύ ιμπεριαλισμού και αντιιμπεριαλισμού, οι φασιστικές δυνάμεις και τα φασιστικά καθεστώτα σήμερα παίζουν έναν δευτερεύοντα ρόλο στο γενικότερο σχέδιο. Χρησιμοποιούνται κυρίως από τους ιμπεριαλιστές για να καταστείλουν την αντίσταση σε μέρη όπου είναι ιδιαίτερα ισχυρή – παραδείγματα των οποίων είναι η ίδια η Ουκρανία, η Νότια Κορέα με τον Γιουν Σουκ-γιολ, η αντικομμουνιστική υστερία στις Βαλτικές χώρες και την Πολωνία, καθώς και οι φασιστικές εξεγέρσεις σε προοδευτικές χώρες όπως η Βενεζουέλα, ή ακόμη και οι δραστηριότητες των ακραίων ισλαμιστών στην Αυτόνομη Περιφέρεια Σιντζιάνγκ της Κίνας. Η σύγχρονη ιμπεριαλιστική αστική τάξη έχει μάθει από τα λάθη της πριν τον Β’ΠΠ, και σήμερα επιτρέπει την ανεξαρτησία των φασιστικών δυνάμεων μόνο στο σημείο που δεν απειλούν τα δικά της συμφέροντα. Επομένως, οι κομμουνιστές πρέπει να βλέπουν το αντιφασιστικό μέτωπο ως ένα σημαντικό μέτωπο, αλλά ως αυτοσκοπό, καθώς τα φασιστικά καθεστώτα και οι δυνάμεις τους θα συνεχίσουν να επανεμφανίζονται όσο η κυρίαρχη αντίφαση, αυτή μεταξύ του ιμπεριαλισμού και του αντιιμπεριαλισμού, δεν επιλύεται υπερ μας. Μετά την ήττα του ιμπεριαλισμού, ο φασισμός θα μπορούσε ενδεχομένως να ξαναεμφανιστεί σε αποδυναμωμένες καπιταλιστικές χώρες (που θα βρίσκονται σε ακόμα μεγαλύτερη οικονομική κρίση από σήμερα), αλλά χωρίς την υποστήριξη ενός παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος, θα ήταν ευκολότερο για τις λαϊκές δυνάμεις να τον νικήσουν.
Συμπερασματικά
Όσο πλησιάζει η Ημέρα της Νίκης, ας θυμηθούμε ότι ο αγώνας εναντίον του φασισμού δεν τελείωσε πριν από 80 χρόνια και ότι μας περιμένει ακόμα πολλή σκληρή δουλειά και πάλη. Ενώ θυμόμαστε και τιμούμε τους προγόνους μας, μαθαίνοντας από τις εμπειρίες και τα λάθη τους, ας μην πέσουμε στις παγίδες του «να ζούμε στο παρελθόν». Σε αντίθεση με την ηγεσία του ΚΚΕ, που έχει μείνει στο ένδοξο παρελθόν του κόμματός της και χωρίς να προσβλέπει στο μέλλον, εμείς, οι συνεπείς κομμουνιστικές δυνάμεις, δεν πρέπει να αναθεωρούμε το παρελθόν, αλλά να εφαρμόζουμε και να αναπτύσσουμε τη θεωρία και την πράξη μας δημιουργικά, σύμφωνα με τις σύγχρονες εξελίξεις. Ας θυμηθούμε επίσης ότι ο αγώνας εναντίον του φασισμού είναι ελλιπής από μόνος του και ότι μόνο οι κομμουνιστικές δυνάμεις μπορούν να τον συμπληρώσουν με τον αγώνα εναντίον του ιμπεριαλισμού και τελικά του καπιταλισμού. Ο δίκαιος αγώνας μας εναντίον του φασισμού δεν θα ολοκληρωθεί μέχρι να ηττηθούν ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός, μέχρι οι κομμουνιστικές δυνάμεις να εγκαθιδρύσουν τον σοσιαλισμό παγκοσμίως. Με επαναστατική αισιοδοξία, είμαστε σίγουροι ότι οι λαοί θα κερδίσουν τη μάχη για την ανθρωπότητα.
Θάνατος στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, λευτεριά στον λαό!
Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος!
С Днем Победы! (Χρόνια Πολλά για την Ημέρα της Νίκης!)