Η Ιδεολογική Στρέβλωση του Κ.Κ.Ε. και η Συμμαχία Φιγκέρα-Μάρκες στη Βενεζουέλα.
Αφορμή για το παρόν άρθρο αποτέλεσαν δύο άρθρα του Ριζοσπάστη. Το πρώτο[1] λασπολογεί ενάντια σε διεθνείς Αντι-ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Παγκόσμια Αντί-ιμπεριαλιστική Πλατφόρμα, Π.Α.Π.), λόγω της διεθνιστικής δράσης με σκοπό την έμπρακτη στήριξη στο λαό και την κυβέρνηση της Βενεζουέλας[2]. Ταυτόχρονα η συσπείρωση κομμουνιστικής αναφοράς κομμάτων και οργανώσεων ανά τον κόσμο, γύρω από την Π.Α.Π. με σαφή Αντι-ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, θέτει προ των ευθυνών το ίδιο το Κ.Κ.Ε., του οποίου η διεθνιστική δράση επαφίεται σε ανακοινώσεις “σφραγίδα” κυρίως μέσω του solidnet. Το δεύτερο[3] αποτελεί άλλο ένα κείμενο, σε μια σειρά άρθρων, που χαρακτηρίζονται από μια στάση ίσων αποστάσεων στον απόηχο της κλιμάκωσης της επιθετικότητας ενάντια στην Βενεζουέλα.
Είναι εύκολο να ξεκινήσει κανείς μια σειρά από κατηγορίες ηθικού τύπου ενάντια στο Κ.Κ.Ε. αλλά αυτή η προσέγγιση είναι προβληματική. Σκοπός του άρθρου είναι η αποδόμηση του ιδεολογικού πυρήνα χάραξης στρατηγικής του Κ.Κ.Ε., δηλαδή του σαθρού ιδεολογήματος των ίσων αποστάσεων, το οποίο, άλλες φορές με ευθύ και άλλες με συγκεκαλυμμένο τρόπο, αξιοποιείται από το Κ.Κ.Ε. φορώντας του τον θεωρητικό μανδύα της Ιμπεριαλιστικής Πυραμίδας[4], φτάνοντας στο θλιβερό σημείο να στηρίζει δυνάμεις που λειτουργούν διασπαστικά απέναντι στη Μπολιβαριανή συμμαχία (G.P.P.-S.B.) με επικεφαλής τον Νικολάς Μαδούρο.
Από την αρχή της «Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης» στην Ουκρανία, το Κ.Κ.Ε. επέλεξε μια (αναλογικά μιλώντας) «γραμμή Άγι Στίνα». Το ΚΚΕ μίλησε για δύο ιμπεριαλισμούς σε σύγκρουση και ζήτησε από τον λαό να κρατήσει ίση απόσταση μεταξύ τους, την οποία ονόμασε «ουδετερότητα». Η ουδετερότητα σίγουρα δεν είναι αυτό που περιγράφει το Κ.Κ.Ε. Με τη στάση αυτή, η ουδετερότητα έχει να κάνει με το να μην υποστηρίζεις καμία από τις δύο πλευρές, κάτι που είναι πολύ διαφορετικό από το να ονομάζεις και τις δύο πλευρές ιμπεριαλιστές και ληστές και έτσι να μην παίρνεις θέση για το ποιος έχει δίκιο ή ποια νίκη θα ωφελήσει περισσότερο τον λαό. Η ουδετερότητα αποτελεί τακτικό στόχο, ενώ η διατήρηση ίσης απόστασης είναι στρατηγικός στόχος. Αυτή η σύγχυση, πάνω απ’ όλα, δείχνει ότι το Κ.Κ.Ε., και ειδικά η ηγεσία του, έχει από καιρό σοβαρό πρόβλημα με τη θεωρητική ανάλυση και άρα χάραξη επιστημονικής προοπτικής για την πειστική απάντηση των ερωτημάτων που ταλανίζουν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.
Ας προχωρήσουμε όμως λίγο περισσότερο, στο βάθος της στρέβλωσης από πλευράς Κ.Κ.Ε. ειδικά όσον αφορά τα πρόσφατα γεγονότα στην Βενεζουέλα.
Πεδίο έριδος με το Κ.Κ.Ε. και αφορμή για τα 2 συκοφαντικά άρθρα αποτελεί η εκλογική συμμαχία της οπορτουνιστικής ομάδας υπό τον Όσκαρ Φιγκέρα – η οποία αυτοαποκαλείται Κ.Κ. Βενεζουέλας (P.C.V.) – με την πολιτική πλατφόρμα της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης Centrados στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές της 28ης Ιούλη στη Βενεζουέλα. Στο πλαίσιο αυτό θα ασχοληθούμε πιο αναλυτικά με την πολιτική διαδρομή του υποψηφίου της πλατφόρμας αυτής, του βετεράνου στελέχους της αστικής αντιπολίτευσης Ενρίκε Μάρκες. Η δράση αυτής της φραξιονιστικής ομάδας είχε οδηγήσει σε διαλυτική κατάσταση και διάσπαση το ιστορικό Κ.Κ. Βενεζουέλας[5]. Το αποτέλεσμα της δράσης αυτής ήταν σε πρώτο επίπεδο να απομονώσει τους κομμουνιστές από τις δυνάμεις της Μπολιβαριανής Επανάστασης και την αντιιμπεριαλιστική συμμαχία που οικοδομήθηκε από τον Ούγκο Τσάβες, οδηγώντας τους σε σύγκρουση με το κυβερνών κόμμα P.S.U.V.
Η στιγμή αυτής της ρήξης συμπίπτει χρονικά με την κλιμάκωση των προσπαθειών της Ουάσιγκτον για ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση στη χώρα[6]. Σε δεύτερο επίπεδο, η φραξιονιστική ομάδα Φιγκέρα, επιχείρησε εν μέρει ανεπιτυχώς, να μετατρέψει τους κομμουνιστές σε πολιτικό ακόλουθο της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης[7].
Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ Κ.Κ. ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΕ ΤΟ P.S.U.V.
Το Κ.Κ. Βενεζουέλας συμμετείχε στη συμμαχία των αντιιμπεριαλιστικών και πατριωτικών δυνάμεων του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλου (Gran Polo Patriótico – Simón Bolívar) με επικεφαλής τον Νικολάς Μαδούρο. Στις 26 Φεβρουαρίου του 2018, μεταξύ του Κ.Κ. Βενεζουέλας (P.C.V.) και του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Βενεζουέλας (P.S.U.V.) υπογράφηκε συμφωνία η οποία περιλάμβανε 19 σημεία, 17 σημεία πολιτικής συμφωνίας και 2 εκτελεστικά.
Το Κ.Κ. Βενεζουέλας θεώρησε τα επόμενα χρόνια ότι το πρόγραμμα συμφωνίας μεταξύ των δύο κομμάτων δεν υλοποιήθηκε και αναιρέθηκε από τη νεοφιλελεύθερη — κατά το ίδιο — πολιτική του Νικολάς Μαδούρο και της Μπολιβαριανής κυβέρνησης. Η σύγκρουση μεταξύ του Κ.Κ. Βενεζουέλας και του κυβερνώντος P.S.U.V. οξύνθηκε καθώς μια ομάδα μελών και στελεχών προσέφυγε στη δικαιοσύνη εναντίον της ηγεσίας του Όσκαρ Φιγκέρα.
Το Κ.Κ. Βενεζουέλας υπό τον Όσκαρ Φιγκέρα κατηγόρησε την κυβέρνηση για αντιδημοκρατική παρέμβαση στο κόμμα κάνοντας λόγο για επιχείρηση του κυβερνώντος κόμματος για πολιτικό έλεγχο του P.C.V. και ακύρωση της νομικής υπόστασης του κόμματος[8]. Η πτέρυγα υπό τον Όσκαρ Φιγκέρα, η οποία εμφανίζεται ως η επίσημη εκπροσώπηση του κόμματος και συμμετέχει επίσημα έως σήμερα στην πλατφόρμα του Solidnet, αναγνωρίζεται επίσημα από το Κ.Κ.Ε. στη χώρα μας και μάλιστα παρουσιάζεται ως ένα από τα λίγα θεωρητικά γνήσια και επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα διεθνώς.
ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΚΕΣ
Η «υπερεπαναστατική» πτέρυγα του Όσκαρ Φιγκέρα, η οποία εμφανίζεται ως θύμα αντικομμουνιστικών διώξεων, κάνει λόγο για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εργατικών ελευθεριών και αντιδημοκρατική εκτροπή στη χώρα. Αποχώρησε από τη συμμαχία με τον Νικολάς Μαδούρο και τη συμφωνία 19 σημείων του 2018 (συμφωνία P.S.U.V. – P.C.V.) κατηγορώντας τον ως σοσιαλδημοκράτη.
Ωστόσο, στις πρόσφατες εκλογές συμμάχησε με έναν πολιτικό της δεξιάς, φιλοδυτικής αντιπολίτευσης, αντικομμουνιστή, οπαδό της οικονομίας του κεφαλαίου και των ιδιωτικοποιήσεων: τον Ενρίκε Μάρκες. Η επιλογή του συγκεκριμένου υποψηφίου προκάλεσε την αντίδραση στελεχών της πτέρυγας του κόμματος, όπως ο Καρόλους Βίμερ, γραμματέας του τμήματος Διεθνών του κόμματος, ο οποίος και διαγράφηκε[9].
Η κατρακύλα δεν σταματάει εδώ, με αίσθημα αμοιβαίας πολιτικής συμπάθειας απέναντι στην πραγματική ηγέτιδα της αντιπολίτευσης, δήλωνε: «Η Μασάδο είναι πολύ σημαντική, ακόμα κι αν δεν πρόκειται να είναι υποψήφια λόγω της απόφασης του καθεστώτος. Εκείνη και εγώ είχαμε πολλές συζητήσεις όλα αυτά τα χρόνια. Είχαμε τις διαφορές μας, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να αγνοήσω τη δημοκρατική συνεισφορά της. Οι άνθρωποι που την ψήφισαν είναι οι ίδιοι που θα στηρίξουν εμένα ή τον νικητή υποψήφιο (από την αντιπολίτευση). Φιλοδοξώ να κερδίσω τις ψήφους του κόσμου που τη στήριξε. Θα τους ανοίξω την καρδιά μου[10]». Τα λόγια πολιτικής εκτίμησης και σεβασμού ανάμεσα στον Μάρκες και την ηγεσία της αντιπολίτευσης δεν περιορίστηκαν στο πλαίσιο της προεκλογικής περιόδου[11]. Συνεχίστηκαν και μετά την εκλογική νίκη του Νικολάς Μαδούρο όταν σύσσωμη η αντιπολίτευση, σε απόλυτο συντονισμό με την Ουάσιγκτον, αμφισβητούσε συστηματικά τη νίκη του λαού και των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη χώρα. Ακόμα και στην πρόσφατη φυγή του επίδοξου νέου Γκουαϊδό από τη χώρα[12], ο Μάρκες έσπευσε να δηλώσει: «Λυπάμαι για την απόφαση που αναγκάστηκε να πάρει, διότι η Βενεζουέλα χρειάζεται όλους εμάς που θέλουμε την αλλαγή να είμαστε εδώ στο έδαφός μας. Του εύχομαι κάθε πολιτική δραστηριότητα που μπορεί να είναι εποικοδομητική για τη χώρα μας. Δεν πιστεύω στις διεθνείς παρεμβάσεις[13]».
Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ
Η επίθεση που ασκεί το Κ.Κ. Βενεζουέλας υπό τον Όσκαρ Φιγκέρα, αναγκαστικά στρέφεται, όσο και εάν δεν θέλει να το αναγνωρίσει το Κ.Κ.Ε., και σε πολεμική ενάντιά στην Δημοκρατία της Κούβας. Η πολιτική ηγεσία της Κούβας και το Κ.Κ. Κούβας εξέφρασε την πιο σταθερή και συστηματική πολιτική στήριξη στις δυνάμεις της Μπολιβαριανής Επανάστασης και τον πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο.
Μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, εξέφρασαν τη στήριξή τους στην Μπολιβαριανή συμμαχία, πλήθος σημαντικών κομμουνιστικών κομμάτων, τα οποία αποτελούν παράλληλα μέλη του διεθνούς δικτύου Solidnet. Ενδεικτικά, από τη Λατινική Αμερική τα Κ.Κ. Κούβας, Βραζιλίας, Αργεντινής, Περού (Κόκκινη Πατρίδα), Κολομβίας, Βολιβίας, Εκουαδόρ και το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Μεξικού (P.P.S.M.), ακόμα τα Κ.Κ. Πορτογαλίας, Ρωσικής Ομοσπονδίας, Ιταλίας, Ισπανίας, το Κ.Κ. Λαών της Ισπανίας, το Νέο Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας και τέλος τα Κ.Κ. Ινδίας (Μαρξιστικό), Κίνας, Κένυας, Νότιας Αφρικής και Αυστραλίας. Ανάμεσα στις δηλώσεις στήριξης ξεχώρισαν αυτές του Γ.Γ. της Κ.Ε. του Κ.Κ. Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, και του Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ Μπερμούδες, Α’ Γραμματέας του Κ.Κ. Κούβας. Οι ηγέτες των δύο ιστορικών κομμουνιστικών κομμάτων δήλωσαν άμεσα τη στήριξή τους στην επανεκλογή του Νικολάς Μαδούρο εκφράζοντας την αλληλεγγύη των δύο σοσιαλιστικών εθνών με το λαό της Βενεζουέλας και τον ιστορικό αγώνα για εθνική του ανεξαρτησία.
Οι δύο χώρες (Δημοκρατία της Κούβας, Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας), οι οποίες είναι στο στόχαστρο του οικονομικού πολέμου των Η.Π.Α. μέσω του εμπάργκο, είναι η μία για την άλλη ο πλέον αξιόπιστος σύμμαχος στη Λατινική Αμερική. Η αδελφική σχέση των δύο εθνών θεμελιώνεται στις κοινές προσπάθειες και το συντροφικό δεσμό των δύο ιστορικών τους ηγετών: Φιντέλ Κάστρο και Ούγο Τσάβες. Καρπός αυτός των προσπαθειών ήταν άλλωστε η δημιουργία το 2004 του περιφερειακού οργανισμού A.L.B.A. ως εναλλακτική στη στρατηγική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού[14].
Η τροφοδοσία της Κούβας από τη Βενεζουέλα έγινε αντικείμενο του οικονομικού πολέμου από την αμερικανική κυβέρνηση η οποία επέβαλε μια σειρά κυρώσεων στις κρατικές εταιρείες των δύο χωρών, Cubametales και P.d.V.S.A. Οι κυρώσεις εντάθηκαν το 2019, έτος κατά το οποίο επιχειρήθηκε στο Καράκας το αποτυχημένο πραξικόπημα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σε συνεργασία με τη ντόπια, αστική αντιπολίτευση. Στις 3 Ιουλίου, το Υπουργείο Οικονομικών των Η.Π.Α. επέβαλε οικονομικές κυρώσεις στην κρατική εταιρεία πετρελαίου της Κούβας για τη συνεργασία της με τη Βενεζουέλα με τον Υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης Τραμπ, Στήβεν Μνιούτσιν, να δηλώνει ότι η δυνατότητα διατήρησης του Νικολάς Μαδούρο στην διακυβέρνηση βασίζονταν στην στήριξη της Κούβας[15].
Η αμερικανική πολιτική ηγεσία αντιλαμβάνεται πλήρως τόσο την καθοριστική συμβολή της Κούβας στο αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα της Μπολιβαριανής Επανάστασης όσο και τη ζωτικής σημασίας υποστήριξης της Βενεζουέλας στην υπέρβαση του οικονομικού στραγγαλισμού της Κούβας και τη δυνατότητα επιβίωσης της ανάπτυξης του σοσιαλισμού στη χώρα. Άλλωστε, όταν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στις 11 Ιανουαρίου του 2021 κατέτασσε τη Κούβα σε «κράτος χορηγό της τρομοκρατίας», ο σπουδαιότερος λόγος δεν ήταν άλλος από την πολιτική – στρατιωτική υποστήριξη του Νησιού της Επανάστασης στην μπολιβαριανή κυβέρνηση της Βενεζουέλας. Για να μην υπάρχει κανένα περιθώριο αμφιβολίας, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ σημειώνει χαρακτηριστικά: «Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει χαρακτηρίσει την Κούβα ως Κράτος Χορηγό της Τρομοκρατίας επειδή επανειλημμένα παρέχει υποστήριξη σε πράξεις διεθνούς τρομοκρατίας, παρέχοντας ασφαλές καταφύγιο σε τρομοκράτες. Η κυβέρνηση Τραμπ έχει επικεντρωθεί από την αρχή στην άρνηση στο καθεστώς Κάστρο των πόρων που χρησιμοποιεί για την καταπίεση του λαού του στην πατρίδα του και στην αντιμετώπιση της κακόβουλης παρέμβασής του στη Βενεζουέλα και στο υπόλοιπο δυτικό ημισφαίριο[16]». Είναι απόλυτα σαφές ότι τα σφυριά που μεθοδικά χτυπούν τη Βενεζουέλα και τη Μπολιβοριανή κυβέρνηση έχουν το βλέμμα στραμμένο στην Αβάνα.
Εντέλει, μπορούμε βάσιμα να συμπεράνουμε ότι η υποψηφιότητα του Ενρίκε Μάρκες λειτούργησε συμπληρωματικά στο πλαίσιο της αντιπολίτευσης, εκφράζοντας μια πιο ήπια και εναλλακτική εκδοχή της και λαμβάνοντας υπόψη την περίπτωση μη έγκρισης της βασικής υποψηφιότητας της αντιπολίτευσης, του Εντμούνδο Γκονσάλες Ουρούτια. Ωστόσο, παρά τις όποιες διαφορές τους, οι οποίες πολλές φορές αναλώνονται κυρίως σε θέματα τακτικής της αντιπολίτευσης, τόσο ο Μάρκες όσο και ο Γκονζάλες έχουν κοινή πολιτική καταγωγή και παρόμοιες πολιτικές φιλοδοξίες.
Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική πορεία του υποψηφίου δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών καθώς ο Ενρίκε Μάρκες έχει σταθερή παρουσία στον ευρύτερο χώρο της φιλοϊμπεριλιαστικής αντιπολίτευσης. Εκφράζει πολιτικά τις κοινωνικές δυνάμεις που συνθέτουν την εξαρτημένη αστική τάξη της χώρας και τα μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα των Η.Π.Α. που επιθυμούν διακαώς να ελέγξουν τον ορυκτό πλούτο της χώρας και κυρίως τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου[17].
Οι επιλογές των συνέδρων της φραξιονιστικής ομάδας Φιγκέρα, μας κάνουν να αναρωτιόμαστε σε τι ακριβώς αναφέρεται ο ίδιος ο επικεφαλής τους, όταν κάνει λόγο για ανάγκη συμπαράταξης των αυθεντικά δημοκρατικών δυνάμεων στη χώρα του[18]. Φαίνεται ότι στην περίπτωση αυτού του πολιτικού μορφώματος, το οποίο διεκδικεί την έκφραση του ιστορικού Κ.Κ. Βενεζουέλας, η οικοδόμηση αυτού του δημοκρατικού μετώπου περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ένα σύνολο πολιτικών εκπροσώπων της φιλοαμερικανικής αντιπολίτευσης και του παλαιού αστικού καθεστώτος το οποίο, πότε μέσω της αμφισβήτησης της λαϊκής ετυμηγορίας και πότε με ανοιχτά πραξικοπήματα, επιχειρεί να ανατρέψει τις κατακτήσεις του λαού της Βενεζουέλας[19]. Ταυτόχρονα, αναπαράγει διαρκώς το αφήγημα της αντιπολίτευσης και των Ηνωμένων Πολιτειών περί νοθείας, ακριβώς την στιγμή κατά την οποία αυτό αποτελεί τη δικαιολογία για την επιβολή και την ένταση του οικονομικού στραγγαλισμού από τον βορειοαμερικανικό ιμπεριαλισμό, ενώ παράλληλα οι δήθεν αντιδημοκρατικές διώξεις[20] εναντίον του αξιοποιούνται από την Ουάσιγκτον για την αύξηση της πίεσης στην Μπολιβαριανή κυβέρνηση[21].
ΠΟΛΕΜΟΣ, ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Αυτή την ιστορική στιγμή δεν διεξάγεται μια διαπάλη μεταξύ χωρών και πολιτισμών, αλλά ένας Παγκόσμιος Πόλεμος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού εταιρικού κεφαλαίου των Πολυεθνικών Εταιρειών εναντίον του συνόλου της ανθρωπότητας.
Στη βάση του ιδεολογήματος της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, βρίσκεται μια πρωτοφανής απάτη. Η σκόπιμη σύγχυση των επιστημονικών κατηγοριών «ιμπεριαλιστικό στάδιο» και «ιμπεριαλιστικό κράτος». Έτσι, δεν απορρίπτεται μόνο η δυνατότητα αναφοράς στα ιστορικά στάδια, αλλά και κάθε επιστημονική προσέγγιση όχι μόνο του ιμπεριαλισμού, αλλά και κάθε σταδίου της δομής και της ανάπτυξης της κοινωνίας.
Κάθε μεγάλης κλίμακας κρίση και σύγκρουση στην κοινωνία είναι αποτέλεσμα θεμελιωδών ανεπίλυτων αντιφάσεων και αντίστοιχων ασυμβίβαστων ανταγωνιστικών συμφερόντων των κοινωνικών τάξεων. Εν μέσου του εν εξελίξει Παγκοσμίου Πολέμου αναδεικνύονται στη επιφάνεια όλες οι αντιφάσεις που διαρρηγνύουν την ανθρωπότητα, τις μεταβολές στην εξουσία σε παγκόσμια κλίμακα, την αναπόφευκτη άνοδο του πόλου που σχηματίζουν οι χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού (Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας, Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ, Λαϊκή Δημοκρατία του Λάος, Δημοκρατία της Κούβα) μαζί με κράτη και συνασπισμούς κρατών που προέκυψαν από αντιιμπεριαλιστικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.
Ο πόλεμος αυτός στην ουσία του, είναι μια σύγκρουση μεταξύ των παρασιτικών ιμπεριαλιστικών χωρών (που κυριαρχούν μέσω του πλασματικού κεφαλαίου της χρηματιστικής ολιγαρχίας) και των χωρών που παράγουν τα αναγκαία για την ανθρωπότητα αγαθά. Οι λαοί και οι κυβερνήσεις των τελευταίων προβαίνουν σε κινήσεις δραστικής μείωσης ή και αποκοπής των ιμπεριαλιστικών χωρών από βασικές πηγές παρασιτισμού τους μέσω της άντλησης μονοπωλιακών υπερκερδών.
Ο πόλεμος αυτός είναι και αντιφασιστικός, στο βαθμό που ο Ευρωατλαντικός άξονας, προς επίτευξη των σκοπών του, εργαλειοποιεί τον φασισμό, εγκαθιστώντας φασιστικού τύπου (συγκεκαλυμμένα ή μη) καθεστώτα, μετατρέποντας χώρες ολόκληρες και λαούς ως ιδιωτικές πολεμικές εταιρείες στην κατοχή του. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ρατσιστικού σιωνιστικού μορφώματος του Ισραήλ, του ναζιστικού καθεστώτος της νυν Ουκρανίας και η προηγούμενη κυβέρνηση της κατεχόμενης Ν. Κορέας. Τελευταία γινόμαστε μάρτυρες αυτής της πολιτικής μέσω της συνεχόμενης προσπάθειας των ΗΠΑ για πραξικόπημα στην Βενεζουέλα με αποκορύφωμα τις κατάφορα επιθετικές κινήσεις τους για κλιμάκωση του πολέμου ενάντια στην Μπολιβαριανή επανάσταση.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας προς τον λαό και την κυβέρνηση της Βενεζουέλας που αντιστέκεται ηρωικά απέναντι στις επιθέσεις των ιμπεριαλιστών της Ουάσιγκτον. Αντιτασσόμαστε, κατηγορηματικά στην εντεινόμενη αντι-Κουβανική πολιτική των ΗΠΑ. Απαιτούμε η Δημοκρατία της Κούβας να αποκλειστεί από τον αυθαίρετα κατάλογο των χωρών-υποστηρικτών της τρομοκρατίας, που δημιούργησε η Ουάσιγκτον.
Καταδικάζουμε την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα κατά του Λιβάνου και της Υεμένης. Υποστηρίζουμε τον τερματισμό του πολέμου εναντίον του παλαιστινιακού λαού, για το δικαίωμά του να ζει ειρηνικά και να αναπτύσσεται ελεύθερα στη δική του πατρίδα.
Ας συμπαραταχθούμε με τις τάξεις των μαχητών κατά του νεοφασισμού, για την κοινωνική πρόοδο και τον σοσιαλισμό!
Ας μην επιτρέψουμε να καταστραφεί ο κόσμος!
¡Patria o Muerte!
Ευχαριστούμε τον σύντροφο Γκιοτσαλίτη για την πολύτιμη συνεισφορά του στην συγγραφή του κειμένου.
Επαναστατική Ενοποίηση
Μέλος της Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας
[1]https://tinyurl.com/45hc3hd5
[3] https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=12/11/25&id=20224&pageNo=28
[4] https://omilos.ilhs.gr/2023/07/06/10logos/
[5] Η πλατφόρμα Centrados, στην οποία συμμετείχε το τμήμα του P.C.V. υπό τον Όσκαρ Φιγκέρα, έλαβε λιγότερους από 30 χιλιάδες ψήφους. Στα στοιχεία αυτά δεν υπάρχει διαφωνία μεταξύ του C.N.E. και της αντιπολίτευσης. Η επίδοση αυτή, είναι πολύ μακριά από τις εκλογικές επιδόσεις ενός κόμματος που τόσο στο μπλοκ του τσαβισμού όσο και στην αυτόνομη κάθοδό του το 2020, λάμβανε πολλές δεκάδες χιλιάδες ψήφων. Δεν έχουμε στοιχεία για το αποτύπωμα στο ίδιο το δυναμικό των στελεχών και μελών του κόμματος.
[6] Μια σύντομη χρονική καταγραφή των γεγονότων: η πολιτική συμφωνία συνεργασίας μεταξύ P.S.U.V. – P.C.V., η οποία περιελάμβανε ένα πλαίσιο κοινών σημείων για την στήριξή του Νικολάς Μαδούρο, υπογράφεται στις 26 Φεβρουαρίου 2018. Την προσπάθεια πραξικοπήματος τον Ιανουάριο του 2019 ακολουθεί η αυτοανακύρηξη του Χουάν Γκουαϊδό ως μεταβατικού προέδρου τον ίδιο μήνα ενώ ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 2020, το P.C.V. θα προχωρήσει στη δημιουργία ενός αυτόνομου πολιτικού μετώπου με την ονομασία Λαϊκή Επαναστατική Εναλλακτική (Alternativa Popular Revolucionaria – A.P.R.) σηματοδοτώντας την οριστική ρήξη με το P.S.U.V.
[7] https://prensapcv.wordpress.com/2024/07/10/pcv-to-support-the-presidential-candidacy-of-enrique-marquez/
[8] http://solidnet.org/article/CP-of-Venezuela-Nicolas-Maduros-government-takes-over-the-Communist-Party-of-Venezuela-by-storm/
[9] https://www.lariscossa.info/queste-cose-vanno-combattute-difese-intervista-carolus-wimmer/
[10] https://english.elpais.com/international/2024-03-31/enrique-marquez-maduros-opponent-at-the-polls-even-if-chavismo-doesnt-want-to-it-must-accept-defeat.html?outputType=amp
[11] https://talcualdigital.com/maria-corina-machado-valoro-peticion-del-pcv-para-investigar-a-gobernador-de-trujillo/ Συμπληρωματικά, σχετικά με το περιστατικό των δηλώσεων του κυβερνήτη της πολιτείας Τρουχίγιο, βλέπε χαρακτηριστικά: https://elpitazo.net/politica/gobernador-de-trujillo-amenaza-con-golpear-a-maria-corina-machado-si-visita-pampanito/
[12] Ο Γκονζάλες εγκατέλειψε τη Βενεζουέλα στις 7 Σεπτεμβρίου, ενώ είχε καταφύγει στην πρεσβεία της Ισπανίας στο Καράκας και αφού ζήτησε και έλαβε πολιτικό άσυλο από την ισπανική κυβέρνηση. Πιο αναλυτικά: https://www.telesurtv.net/sale-del-pais-excandidato-presidencial-venezolano-gonzalez-urrutia/
[13] Έτσι λοιπόν ο Μάρκες θεωρεί ότι η πατρίδα του έχει ανάγκη αυτόν τον εκλεκτό του ιμπεριαλισμού, ενώ κρίνει την πολιτική του παρουσία εποικοδομητική! Οι δηλώσεις του Μάρκες στις 13 Σεπτεμβρίου: https://efectococuyo.com/politica/enrique-marquez-pedira-declarar-nula-sentencia-que-convalido-triunfo-de-maduro/
[14] Πιο αναλυτικά ολόκληρη η ομιλία: https://en.granma.cu/mundo/2024-04-25/in-the-hour-of-the-furnaces-alba-is-giving-light
[15] Στο στόχαστρο των κυρώσεων δεν ήταν μόνο η οικονομική συνεργασία ανάμεσα στις δύο χώρες, αλλά και η βοήθεια της κουβανικής πλευράς στο τομέα της στρατιωτικής συνεργασίας και της αμυντικής ασφάλειας. Πιο αναλυτικά: https://home.treasury.gov/news/press-releases/sm722
[16] Ολόκληρη η ανακοίνωση εδώ: https://cu.usembassy.gov/u-s-announces-designation-of-cuba-as-a-state-sponsor-of-terrorism/
[17] https://www.granma.cu/mundo/2024-09-01/elecciones-a-la-sombra-del-dolor-economico-01-09-2024-21-09-44
[18] https://prensapcv.wordpress.com/2024/07/14/figuera-los-comunistas-seguiran-empujando-el-reagrupamiento-de-las-fuerzas-autenticamente-democraticas/
[19] https://prensapcv.wordpress.com/2024/07/29/communique-on-the-presidential-election/
[20]https://www.washingtonpost.com/world/2024/05/18/venezuela-human-rights-violations-provea/
[21] Σε έκθεσή του το Στέιτ Ντιπάρτμεντ σχετικά με την πολιτική κατάσταση στη Βενεζουέλα προ των εκλογών, προκειμένου να στοιχειοθετήσει την κατηγορία περί αντιδημοκρατικής διακυβέρνησης απέναντι στον Νικολάς Μαδούρο, μεταξύ άλλων αξιοποιεί και την περίπτωση της συνταγματικής απόφασης για το PCV (Η έκθεση στον σύνδεσμο: https://www.state.gov/reports/2023-country-reports-on-human-rights-practices/venezuela/). Μάλιστα, το άρθρο φιλοξενεί και δήλωση της Νιρλέυ Αντράντε, μέλους του Π.Γ. και διευθύντριας της Τριμπούνα Ποπουλάρ: https://foreignpolicy.com/2024/03/11/venezuela-elections-maduro-chavism-left-socialism-communist-party/